شکست راهبرد «فشار حداکثری» با آزادی نفتکش ایرانی/ تنها زبانی که آمریکا و انگلیس می‌فهمند!
رفع توقیف نفتکش ایرانی گریس-1 ثابت کرد که راهبرد فشار حداکثری شکست‌خورده و زبان زور، تنها زبانی است که واشنگتن و لندن قادر به فهم آن هستند.
گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا – حسین ارجلو؛ رفع توقیف ابر نفتکش ایرانی «گریس-1» از بند دزدان دریایی انگلیس، یکی از مهمترین و بزرگ‌ترین تحولات چند ماه اخیر به شمار می‌آید. انگلیسی‌ها وقتی با موضع یکپارچه جمهوری اسلامی مواجه شدند، به لکنت زبان دچار شده و مدعی شدند که مقامات جبل‌الطارق در توقیف نفتکش ایرانی، استقلال رأی داشته و به‌این‌ترتیب کوشیدند که عاملیت خود در این راهزنی دریایی را کمرنگ جلوه دهند. از طرفی، به مقامات ایرانی تأکید کردند که در صورت حصول اطمینان از عدم نقض تحریم‌های اتحادیه اروپا درباره سوریه، نفتکش آزاد خواهد شد. فارغ از اینکه ادعای مستقل بودن حکم توقیف جبل‌الطارق و تأکید بر آزادی نفتکش، ناقض یکدیگر هستند و کشوری که مسئولیتی در مصادره گریس-1 نداشته، طبعاً نمی‌تواند وعده آزادی آن را بدهد، قرار گرفتن انگلیس در لاک دفاعی، نکته بسیار قابل‌اعتنا و تأملی است.
تحقیر انگلیس با توقیف نفتکش «استینا ایمپرو»
جمهوری اسلامی با اتخاذ راهبرد «نفتکش در برابر نفتکش» و طبق وعده‌ای که رهبر معظم انقلاب در 25 تیر 98 طی دیدار با ائمه جمعه کشور دادند، سه روز بعد، یک فروند نفتکش انگلیسی با نام «استینا ایمپرو» را هنگام عبور از تنگه هرمز، به دلیل عدم رعایت قوانین بین‌المللی دریانوردی، توسط یگان شناوری منطقه یکم نیروی دریایی سپاه پاسداران توقیف کرد. نکته اینجاست که این توقیف زمانی رخ داد که ناو انگلیسی «اچ‌ام‌اس مونتروز» نیز نتوانست مانع از اقدام به‌موقع نیروهای گارد ساحلی ایران شود و به‌این‌ترتیب، انگلیس که همواره در زمره 10 قدرت برتر نظامی جهان قرار دارد، به شکل بی‌سابقه‌ای در مقابل توان نیروهای مسلح کشورمان، تحقیر شد.
کوتوله‌های منطقه و یانکی‌ها!
اما در این میان نمی‌توان از نقش آمریکا در تحولات اخیر منطقه ازجمله مصادره ابر نفتکش ایرانی غافل شد. یانکی‌ها، افزایش تنش در غرب آسیا را در امتداد راهبرد «فشار حداکثری» دنبال می‌کنند و با آدرس غلطی که از پیاده‌نظام داخلی و کوتوله‌های منطقه‌ای به آن‌ها داده شده بود، در این توهم بودند که تهدید نظامی و تحریم اقتصادی، برای کشاندن ایران به‌پای میز مذاکره و گرفتن امتیازهای جدید، دو فاکتور مهم بوده و مکمل یکدیگرند. لذا طی چند ماه گذشته، همزمان با پیشنهاد مذاکره بدون شرط و سپردن شماره تلفن به سفارت سوئیس، جنگ روانی گسترده‌ای را در حوزه نظامی کلید زدند. توقیف نفتکش ایرانی نیز دقیقاً در همین راستا قابل ارزیابی است، چراکه به اذعان مقامات اسپانیایی، این اقدام به دستور آمریکا انجام شود و انگلیس و دولت جبل‌الطارق، نقش پادویی ترامپ را بازی کردند.
اروپا با طناب پوسیده آمریکا به درون چاه مقابله با ایران نمی‌رود
سفر هفته گذشته «جان بولتون»، مشاور امنیت ملی ترامپ به انگلیس که پس از توقیف نفتکش ایرانی، آن را «خبری عالی» توصیف کرده بود، در راستای هماهنگی بیشتر با کلیددار دفتر نخست‌وزیری خیابان داونینگ استریت صورت گرفت. بولتون در این سفر تلاش کرد که انگلیس را با استراتژی فشار حداکثری آمریکا همراه کند و از رهگذر اتخاذ سیاست‌هایی همچون حضور پررنگ‌تر ناوگان سلطنتی در خلیج‌فارس، بلوکه کردن اموال ایران در انگلیس و منصرف کردن لندن از مشارکت در ساز و کار «اینستکس»، حداکثر استفاده را از این کشور علیه جمهوری اسلامی ببرد و به دیگر کشورهای اروپایی نیز این پالس را ارسال کند که راهی جز پیوستن به جبهه ضد ایرانی انگلوساکسون‌ها ندارند. با آزادی نفتکش ایران- برخلاف خواسته آمریکایی‌ها- هیمنه واشنگتن نزد قاره سبز، بیش از گذشته فرو ریخت و تردیدی برای کشورهایی اروپایی باقی نگذاشت که رفتن به چاه تنش علیه ایران با طناب پوسیده آمریکا، سرنوشتی جز رسوایی جهانی به دنبال نخواهد داشت.
واکنش ایران به تعرض آمریکا علیه گریس - 1
این هماهنگی‌ها درست یک هفته پیش از حکم دادگاه جبل‌الطارق به رفع توقیف گریس – 1 صورت گرفت و ثابت کرد که ائتلاف آمریکا – انگلیس تا چه میزان در برابر جمهوری اسلامی، فشل، شکننده و ناکارآمد است. حتی روز پنجشنبه، زمانی که خبر درخواست حقوقی وزارت دادگستری آمریکا از دادگاه جبل‌الطارق برای ادامه توقیف نفتکش ایرانی منتشر شد، مقامات این منطقه اعلام کردند که چنین درخواستی به دست آن‌ها نرسیده و درنتیجه چالش حقوقی آن‌ها با شکست مواجه شد. هرچند آمریکایی‌ها امروز حکم مصادره گریس-1 را رأساً صادر کرده‌اند، این اتفاق چیزی از فضاحتی که بولتون و هم‌پالکی‌هایش متحمل آن شدند، کم نمی‌کند؛ ضمن اینکه چنانچه کاخ سفید دست از پا خطا کرده و به نفتکش ایرانی تعرض کند، با واکنش سریع نیروی دریایی کشورمان مواجه و از کرده خود پشیمان خواهند شد.
ضرورت پیگیری حقوقی – قضایی ایران علیه دزدی دریایی انگلیس
از طرفی، به نوشته روزنامه گاردین، آزادی نفتکش ایرانی، درحالی‌که نفتکش انگلیسی هنوز در توقیف ایران و دستگاه قضایی آمریکا به دنبال مصادره گریس – 1 است، حاکی از این واقعیت است که ادامه توقیف نفتکش ایرانی، فاقد وجاهت، استدلال و منطق متقن حقوقی است و توجیهی نداشت. انگلیسی‌ها مدعی حاکمیت و تبعیت از قانون در داخل و خارج از مرزهای خود هستند و آزادی نفتکش ایرانی، مفهومی جز بی‌قانونی و به تعبیر جمهوری اسلامی، «دزدی دریایی» لندن ندارد؛ اقدامی که شایسته پیگیری قضایی و حقوقی از سوی کشورمان در مجامع و محاکم جهانی است.
نکته دیگر اینکه گریس-1 بدون سپردن هیچ‌گونه تعهد و الزامی از سوی ایران رفع توقیف‌شده است. جمهوری اسلامی هیچ قول و قراری برای تعیین مقصد این نفتکش نداد و صراحتاً اعلام کرده است که به تحریم‌های فرا سرزمینی اتحادیه اروپا علیه دیگر کشورها ازجمله سوریه پایبند نیست. این رویکرد آشکار درحالی‌که آمریکا و انگلیس، بیش از نیم دهه است که تلاش مشترکی برای تحریم ارکان محور مقاومت در خاورمیانه را آغاز کرده‌اند، پیام بسیار قاطعی برای اراذل‌واوباش منطقه‌ای دارد و آن اینکه سیاست ایران در حمایت و پشتیبانی همه‌جانبه از جبهه مقاومت خدشه‌ناپذیر و دائمی است و تحت تأثیر فشارهای واشنگتن و شرکایش قرار نمی‌گیرد.
باید این‌گونه نتیجه گرفت که آزادی نفتکش ایرانی، ثمره «مقاومت حداکثری» و «ضرب شست» نیروهای نظامی به کسانی بود که زبانی جز زور نمی‌فهمند؛ راهبردی که از سوی رهبر معظم انقلاب تعیین‌شده و همه ارکان نظام موظف به اجرای آن هستند. به تعبیر عبدالباری عطوان، سردبیر روزنامه رأی الیوم و مفسر مشهور جهان عرب: «درحالی‌که انگلیسی‌ها گفته بودند این نفتکش قوانین بین‌المللی و تحریم‌های اتحادیه اروپا را نقض کرد و دادگاهی در منطقه جبل‌الطارق نیز تصمیم به توقیف این نفتکش گرفت اما روش چشم در برابر چشم، نفتکش در برابر نفتکش اجرایی شد؛ بازدارندگی ایران و محور مقاومت موضوعی بود که موجب آزادی این نفتکش شد... به خدا سوگند، اگر ایران، نفتکش انگلیس را در تنگه هرمز توقیف نکرده بود، هیچ‌کس به سخن مقامات این کشور گوش نمی‌کرد و این نفتکش به مدت ماه‌ها و شاید سال‌ها در منطقه جبل‌الطارق باقی می‌ماند. این واقعیت است که جهان تنها زبان زور را می‌فهمد.»
انتهای پیام/4106/
انتهای پیام/
