حضرت معصومه (س) و هجرتی سخت و تاریخ‌ساز به شوق زیارت برادر
اول ذی‌القعده، سالروز میلاد با سعادت حضرت فاطمه معصومه (س) است؛ بانوی بزرگواری که به شوق زیارت برادر دست به هجرتی سخت و تاریخ‌ساز زد.
به گزارش خبرنگار حوزه معارف اسلامی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، اول ذی‌قعده سال 173 هجری قمری بنا به قول مشهور، سالروز میلاد بانویی بزرگوار و مطهر از سلاله اهل‌بیت (ع) است. اگرچه از سیره و زندگی آن بانوی مکرم اطلاعات چندانی در دست نیست اما هجرت ایشان از مدینه به سمت «مرو» نامشان را برای همیشه تاریخ ماندگار کرد. دخت معزز حضرت امام موسی کاظم (ع) در میانه این سفر طولانی بیمار شد و دست اجل اجازه زیارت برادرش را به او نداد اما حضور کوتاه‌مدتش در ایران و قم، برکتی چندهزارساله به این خطه بخشید.
حضرت فاطمه معصومه (س) با القابی همچون طاهره، حمیده تقیه، رضیه، مرضیه، نقیه، رشیده، سیده، اخت الرضا (ع) و محدثه نیز شناخته می‌شود. به خاطر حضور طولانی‌مدت حضرت امام موسی کاظم (ع) در زندان‌های هارون عباسی، حضرت فاطمه معصومه (س) از کودکی تحت سرپرستی و حمایت برادر بزرگوارشان حضرت علی بن موسی الرضا (ع) قرار داشتند.
در ذی‌قعده سال 201 هجری قمری امام رضا (ع) به اجبار و با توجه به شرایط سیاسی و اجتماعی آن روزگار از مدینه به سمت مرو حرکت کرد و به اصرار مأمون ولایتعهدی وی را پذیرفت. با رفتن امام هشتم شیعیان از مدینه که پایگاه اصلی علویان و شیعیان محسوب می‌شد، زندگی و فعالیت برای خاندان آن حضرت و شیعیان سخت شد چرا که عوامل حکومت عباسی کاملاً آن‌ها را تحت نظر گرفته و با رفتن امام رضا (ع) از مدینه دیگر محدودیتی هم در زیر فشار گذاشتن شیعیان نداشتند. در چنین شرایطی حضرت معصومه (س) پس از نامه‌نگاری با امام رضا (ع) و کسب اجازه از برادر بزرگوارش، تصمیم گرفت تا با جمعی از برادران و برادرزادگان و وابستگان خود راه مرو را در پیش گیرد.
این سفر در مسیر بصره، قادسیه، کوفه، نجف، بغداد و کاظمین به ایران رسید. مقصد بعدی کاروان اهل‌بیت (ع) شهرری بود که در آن زمان به‌عنوان پایگاه شیعیان و علمای دوستدار ائمه اطهار (ع) شناخته می‌شد. پس از شهرری، این کاروان می‌بایست یا از مسیر شمالی و از کرانه دریای کاسپین عازم مرو می‌شد و یا از راه ری، ورامین، سمنان و خراسان به مرکز خلافت مأمون می‌رسید.
دراین‌بین و پیش از رسیدن به شهرری در منطقه ساوه با حمله عوامل حکومتی به کاروان اهل‌بیت تعدادی از برادران و برادرزادگان آن بانوی مکرم به شهادت رسیدند. در چنین شرایطی و به دلیل بیماری ناگهانی حضرت معصومه (س) ایشان تصمیم گرفتند که مدتی را در قم بمانند؛ شهری که اهالی آن به ارادت و محبت اهل‌بیت پیامبر (ص) شهره بودند. این قول معروف از حضرت معصومه (س) نقل شده است که فرمودند: مرا به قم ببرید زیرا از پدرم شنیدم که فرمود شهر قم مرکز شیعیان ماست. این اتفاق در ربیع‌الاول سال 201 هجری قمری رخ داد.
در بدو ورود حضرت معصومه (س) به قم، استقبال باشکوهی از جانب شیعیان این شهر و موسی بن خزرج اشعری از بزرگان شیعه صورت گرفت. با طولانی‌شدن دوران بیماری و پس از این که آن حضرت آگاه شدند که احتمال زیارت برادر بزرگوارشان در مرو ضعیف خواهد بود، از رفتن به شهرری هم صرف‌نظر کرده و در قم ماندند. بنا به قول مشهور پس از 16 یا 17 روز، بیماری بر ایشان غلبه کرد و در همان شهر قم دار فانی را وداع گفتند.
مرقد مطهر این بانوی گرامی اسلام با مغناطیس معنوی خود در طول تاریخ محل گرد آمدن بزرگان علم و فقه و اندیشه شیعه گشت و به‌تدریج و در گذر دهه‌ها و قرن‌ها قم به قطب جمعیتی شیعیان ایران مبدل شد. این جایگاه در دوران معاصر و با تأسیس حوزه علمیه قم توسط مرحوم آیت‌الله عبدالکریم حائری یزدی اهمیتی دوچندان یافت.
این‌گونه است که اول تا دهم ذی‌قعده هر سال را که با میلاد حضرت معصومه (س) آغاز شده و به ولادت باسعادت امام رضا (ع) ختم می‌شود، به‌درستی دهه کرامت نامیده‌اند. دهه‌ای که در آن می‌توان از خرمن معرفت و کرامت دو گوهر معدن اهل‌بیت (ع) که مایه برکت سرزمین ایران بوده و هستند خوشه‌چینی کرد. دهه‌ای که انوار آن از سویی به قم و حضرت معصومه (س) می‌رسد و سوی دیگرش به توس و تربت مطهر امام هشتم (ع) در مشهدالرضا می‌انجامد. باشد که همه ما از محبان واقعی این خاندان بزرگوار و باکرامت باشیم؛ ان‌شاءالله.
انتهای پیام/4104/پ
انتهای پیام/
