همتی در گفتگوی تفصیلی با آنا:
دانشجویان از حداقل اطلاعات ورزشی بی‌بهره هستند
عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز ضمن بررسی وضعیت درس تربیتبدنی در دانشگاه‌ها از عدم آگاهی دانشجویان در خصوص ورزش و تغذیه خبر داد.
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، درس تربیتبدنی در دانشگاه‌ها، یکی از دروسی است که بعضی دانشجویان با آن خاطراتی به یاد ماندنی دارند و بعضی دیگر پس از گذراندن درس تربیتبدنی از ورزش بیزار شدند! دو واحد درس تربیتبدنی طی چهار سال با هدف حفظ سلامت، تعمیم بهداشت، کسب شادابی و نشاط، میل به موفقیت در وظایف حرفه‌ای و شغلی راه‌اندازی شد اما نه تنها به هدف خود نرسید بلکه با چالش‌هایی جدی نیز مواجه است.
کمبود امکانات در دانشگاه‌ها، عدم استفاده از مربیان متخصص این حوزه، کم بودن تعداد استفاده از واحدهای این درس و عدم بهره‌برداری درست از این دو واحد در دانشگاه‌ها از مهمترین چالش‌های پیش روی واحد تربیتبدنی در دانشگاه‌ها است. از همین رو به‌سراغ جمشید همتی عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز رفته‌ایم و در خصوص در تربیتبدنی به بحث و تبادل نظر پرداختیم.
آنا: مشکلات و چالش‌های درس تربیتبدنی چیست؟
همتی: در خصوص تربیتبدنی عمومی واقعیت این است که سال‌هاست چالش داریم و دانشجویان تربیتبدنی و اساتید حوزه تربیتبدنی هم این را مرتب به چالش می‌کشانند، چند سال پیش تربیتبدنی فقط تربیتبدنی عمومی یک بود و دو، بعد یک تربیتبدنی ویژه هم تعریف شد برای افرادی که معلولیت خاصی دارند و نمی‌توانند فعالیت خاصی انجام دهند.
آنا: هدف از درس تربیتبدنی در دانشگاه‌ها چیست؟
همتی: بحث جدی که راجع به واحد تربیتبدنی عمومی وجود دارد این است که هدف از درس تربیتبدنی عمومی، قهرمان‌پروری و نخبه‌پروری نیست همچنین در بازده زمانی یک ساعت، یک ساعت و نیم این امر محقق نمی‌شود، این درس بیشتر جنبه علاقه‌مندی دارد همچنین بحث ایجاد انگیزه در حوزه ورزش را مطرح می‌کنیم که بالاخره در دانشجو یک علاقه‌مندی ایجاد شود.
حداقل دانشجو با درس تربیتبدنی یک بازخورد بگیرد که اضافه وزن دارد، به یک شناختی برسد که به‌عنوان یک جوان بداند اکنون آمادگی‌اش در چه وضعیتی است و دانشجو بداند یک سری بایدها وجود دارد که اگر رعایت نکند در آینده با مشکل مواجه خواهد شد.
آنا: میزان آگاهی دانشجویان از ورزش و تربیتبدنی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
همتی: اکثر دانشجویان الفبای هماهنگی بین اندام‌ها را نمی‌دانند و شرایط نرمال آن را ندارند یعنی حتی یک طناب زدن راحت را نمی‌توانند انجام دهند. در درس تربیتبدنی یک، بحث آمادگی جسمانی و آشنایی با فاکتورهای آمادگی جسمانی مورد نظر است و در درس تربیتبدنی دو، ورزش به‌صورت تخصصی‌تر دنبال می‌شود و اگر دانشگاه‌ها شرایط لازم را داشته باشند، دانشجو بتواند یک رشته خاصی را دنبال کند.
نکته دیگر این است که محدودیت زمان، محدودیت امکانات و تجهیزات داریم. مخاطبان واحد تربیتبدنی یک و دو دانشجوی تربیتبدنی نیستند، دانشجوی عمومی هستند، واحدهای دانشگاهی با توجه به شرایطشان رشته‌هایی را از قبل تحمیلی اعلام می‌کنند، برای مثال می‌گویند دانشجو باید فوتبال کار کند یا حتماً والیبال کار کند، با توجه به شرایط واحدها آنها را هم تعریف می‌کنند. اینکه یک مرکزی، یک سالنی و کمپی باشد که هر کدام از دانشجویان آن رشته را از قبل انتخاب کنند، آن امکانات را نداریم.
باز هم تأکید می‌کنم در این درس بیشتر جنبه علاقه‌مندی و عمومی ورزش مورد تأکید است که بتوانیم حداقل این دانشجویان را علاقه‌مند کنیم که خودشان بروند و ورزش کنند. برنامه به آنها بدهیم، علاقه‌مندشان کنیم تا به سمت ورزش جذب شوند و بیشتر آگاهی‌رسانی و آگاهی بدنی و به اصطلاح سواد بدنی آنها را افزایش دهیم.
آنا: این آگاهی نیاز نیست که از آموزش و پرورش به آموزش عالی انتقال پیدا کند؟
همتی: بعضی از مدارس، مدارس ویژه تربیتبدنی هستند، یعنی اصلاً رشته ورزشی دانشجو در آنجا این است که ورزش کند. ولی برای دانش‌آموزان دیگر این بستر فراهم نیست و همچنان در مدارس ساعت‌های ورزش به صورت سنتی برگزار می‌شود. هر چند مهرزاد حمیدی به‌عنوان معاون سلامت و تربیتبدنی وزارت آموزش و پرورش تلاش‌هایی کرد و خیلی وقت گذاشت ولی واقعاً زیرساختش فراهم نیست. چرا اگر واقعاً در آموزش و پرورش، مدارس شرایطی را فراهم کنند، ذهنیت دانش‌آموز را آماده کنند که چه انتظاراتی از او می‌رود.
در حال حاضر ما در درس تربیتبدنی با دانشجویانی مواجه می‌شویم که کوچک‌ترین اطلاعات ورزشی ندارند. به طور مثال تفاوت قدرت و توان را نمی‌دانند، انعطاف‌پذیری را نمی‌دانند، تفاوت چابکی و سرعت را نمی‌دانند. بالاخره اگر این اطلاعات را داشته باشند ما هم در دانشگاه راحت‌تریم. مثلاً دانستن اطلاعاتی مانند تفاوت سرعت با چابکی و یا اینکه دانشجویان بدانند که برای اضافه وزن یا کاهش وزن چه کارهایی را باید انجام دهند. اطلاعات دانشجویان در خصوص تغذیه خیلی کم است. این اطلاعاتی است که خیلی می‌تواند مؤثر باشد.
آنا: برای بهبود این اوضاع شما راهکار و پیشنهادی دارید؟
همتی: در آموزش و پرورش برگزاری کارگاه‌ها و دوره‌های تخصصی و دانش‌افزایی، مانند آشنایی با تغذیه ورزشی، آشنایی با حرکات اصلاحی، آسیب‌های بدنی می‌تواند برای دانش‌آموزان مؤثر باشد. در بخش دانشگاه نیز، بخشی اطلاع‌رسانی و آگاهی‌رسانی است. همه دانش‌آموزان و دانشجویان ما که نمی‌خواهند قهرمان شوند و ورزش قهرمانی را ادامه دهند. بحث ورزش همگانی و سلامت عمومی جامعه است که برای ما مطرح و مهم است.
پیشنهاد من این است؛ در دانشگاه‌ها می‌شود یک پرونده ورزشی در ابتدای ورود و ثبت‌نام برای کلیه دانشجویان تشکیل داد و آنها را از نظر جسمی و فیزیکال ارزیابی کرد. یک زمان مقرر برای این کار در نظر گرفته شده است.
پیشنهاد بعدی‌ام این است که مراکزی را به‌عنوان «مراکز مشاوره ورزشی» تأسیس کنند. مثل مراکز مشاوره روانی، در این مراکز هم مشاوره ورزشی بدهند. دانشجویان پس از قبولی در دانشگاه و برای ثبت‌نام که می‌روند، بگویند باید یک پرونده ورزشی تشکیل بدهید، اطلاعات و شاخص‌های جسمانی دانشجو از قد و وزن و درصد BMI بدن دانشجو گرفته تا حتی ناهنجاری‌های اسکلتی‌شان در آن پرونده درج شده و با داشتن این اطلاعات، بعداً در موارد مورد نیاز مشاوره بگیرند.
آنا: وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در حال حاضر چنین کاری را با عنوان مراکز تندرستی مخصوصاً در خوابگاه‌ها راه‌اندازی کرده است.
همتی: خوابگاه‌های دانشگاه‌های وزارت علوم، تحقیقات و فناوری دایر است و امکاناتی در اختیار دارند، بنابراین می‌توانند فعالیت‌هایی را در خوابگاه‌هایی که در اختیارشان است انجام دهند و آن فضا، فضای فوق برنامه‌ای است. اما ما در خصوص تربیتبدنی یک و دو می‌خواهیم این کار را انجام دهیم و می‌گوییم این مراکز در دانشگاه‌ها فعال شوند، واحدهای دانشگاهی این کارها را انجام دهند.
وقتی مراکز مشاوره ورزشی راه‌اندازی شود جنبه درآمدزایی دارد. هر دانشجویی 10 هزار تومان، 20 هزار تومان برای ویزیت بپردازد، خودش یک مبلغی می‌شود. این طرح به‌نظر من پیشنهادی است که می‌شود روی آن کار کرده و آن را پخته‌تر کرد تا بتواند خروجی خوبی داشته باشد.
ما سال‌هاست تربیتبدنی یک و دو را در کلاس‌های درس ارائه می‌کنیم و گاه با بی‌علاقگی و بی‌انگیزگی دانشجویان مواجه می‌شویم. تقریباً کلاس‌ها نیمه‌تمام برگزار می‌شود. می‌توان علاقه‌مندی و انگیزه ایجاد کرد و دانشجو بداند که حضورش یک حضور مؤثر است و به دردش خواهد خورد، برنامه‌ای باید به او داده شود که قابل پیگیری باشد.
انتهای پیام/4107/4084/پ
انتهای پیام/
