تجربه تئاتر در دوبله به کمکم آمد

به گزارش خبرنگار حوزه رادیو و تلویزیون گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، شهروز ملک آرایی از دوبلورهای شناخته شده سینما و تلویزیون است.این صداپیشه 76 ساله بیش از هرچیز به خاطر صداپیشگی در انیمیشنهای خاطرهانگیزی همچون چون رابین هود (در نقش جان کوچولو) یا  سفرهای گالیور(کاپیتان لیچ) و دهکده حیوانات ( ببر آهنگر) برای کودکان و نوجوانان  دهههای شصت و هفتاد خاطرهسازی کرده است. جنس صدای ملکی آرایی به گونهای است که بیشتر برای صداپیشگی شخصیتهای منفی و یا مسن و جاافتاده مناسب است.

 این دوبلور پیشکسوت که اخیراً به خاطر کسالت در بیمارستان بستری شده بود در گفتگو با خبرنگار  خبرگزاری آنا گفت: من فعالیت هنری خودم را از سن سیزده‌سالگی و با تئاتر شروع کردم. در جامعه باربد زیر نظر استاد اسماعیل مهرتاش آموزش دیدم؛ در سال 1342 در تئاترهای لاله‌زار به صورت حرفه‌ای بازی می‌کردم. به تدریج از سال 1337 وارد کار دوبله شدم.بعدها آن قدر درگیر دوبله شدم که فعالیتم در تئاتر کم شد، اما تا اواسط دهه شصت هم در تئاتر فعال بودم. در این مدت چند سریال هم بازی کردم.

ملک‌آرایی درباره ارتباط نمایش و هنر دوبله اظهار کرد:  قطعاً بین این دو رشته هنری ارتباط معناداری وجود دارد. خود من در حدود نیم‌قرن فعالیت در دوبله، از تجربیات تئاتری بهره زیادی بردم و این تجربه‌ها به کمکم آمد.این بهره‌گیری در تربیت صدا، فن بیان و نرمش گفتار رقم می‌خورد. اغلب صداپیشگان موفق هم‌دوره من کسانی هستند که از تئاتر وارد دوبله شده‌اند.اصولاً تفاوت کار صداپیشگانی که کار تئاتر کرده‌اند با سایر صداپیشگان، خودش را در کار نشان می‌دهد.

 وی درباره این که چرا برخلاف بسیاری از گویندگان پیشکسوت  علاقه چندانی به مدیریت دوبلاژ ندارد نیز گفت: این تصمیم و رویه شخصی من است. برای من مدیر دوبلاژ شدن یک کار سخت و دست و پاگیر است. ضمن این که این کار نیاز به توانایی‌های دارد که متأسفانه خیلی‌ها بدون داشتناین توانایی ها وارد کار می‌شوند. ما نسلی بودیم که زیر نظر مدیر دوبلاژهایی مثل مرحوم ایرج دوستدار، هوشنگ لطیف‌پور و عطاالله کاملی کار می‌کردیم.البته امروزه هم در نسل جدید، مدیر دوبلاژهای خوبی مثل آقای شروین قطعه‌ای یا علیرضا باشکندی و دیگران  وجود دارند که این راه را به خوبی طی کرده‌اند.

 ملک‌آرایی درباره این که چرا دیگر شاهد خلق  شخصیت‌های انیمیشین‌های خاطره‌انگیز که با صدای صداپیشگان در اذهان ماندگار می‌شد نیستیم نیز گفت: ما فیلم‌های قوی و کارگردان‌های قوی در انیمیشن نداریم.  دوبله و دوبلورها سرجایشان هستند؛ایراد  از جنس کارهایی است که چه در ایران و چه در جهان تولید می‌شوند. الان دیگر انیمیشن‌هایی که بتواند با شخصیت‌هایش نظر مخاطب را جلب کند تولید نمی‌شود.در نتیجه، مخاطب هم اقبالی به انیمیشن‌ها ندارد و انگیزه صداپیشگان هم پایین می آید. به قول معروف«مستمع صاحب سخن را بر سر ذوق آورد».  پس باید  مثل دهه شصت و هفتاد،انیمشن‌های خوبی داشته باشیم تا بتوانیم دوبله خوبی نیز ارائه کنیم.

 انتهای پیام/4104/