حالا که می‌روی؛ عاشقانه‌ای جذاب و آبرومند
آلبوم «حالا که می‌روی» اثری عاشقانه و جذاب به خوانندگی محمد معتمدی است.
گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا ـ پیانو با ملایمتی سلیس با اکمپانیمان و پدی آرام آن‌چنان شنونده را در غایت آسودگی درگیر می‌کند که آنگاه که در واپسین میزان‌ها به سر می‌برد تازه متوجه تغزل و تصوّری می شود که مجموعه ملودی، شعر و خواننده برایش فراهم کرده است.
«حالا که می‌روی همراه جاده‌ها ... برگرد و پس بده تنهایی مرا» همین بیت کافی است تا هر شنونده‌ای مجذوب لطیف‌ترین و گیراترین میزان‌های این آهنگ قرار گیرد. ترکیب فیوژن این قطعه سرشار از موتی‌هایی است که موجب غَلَیان احساسات بوده و به‌غایت نوستالژیک است و آدمی را با خود به گذشته‌ها می‌برد.
محمد معتمدی با این اثر برگی دیگر از توانمندی حنجره و گوش موزیکالیته خود را نمایش گذاشت. خوانشی که دربرگیرنده توأمان حس و تکنیک این خواننده است و موهبتی که مؤسسه ماوا در رویکردی نو و جوان‌پسند به دوستداران موسیقی ارزانی داشته است.
موفقیت این قطعه به دلیل مثلثی است که سه ضلع آن را «محمد معتمدی» در مقام خواننده، «فرید سعادتمند» به‌عنوان آهنگساز و «محمدمهدی سیار» در مقام شاعر تشکیل می‌دهند و ناگفته نماند که «هومن نامداری» با تنظیم بسیار زیبا و گیرای خود نقشی تذهیب مانند گرداگرد این مثلث ترسیم می‌کند که تأثیر آن را دوچندان می‌کند.
این اثر به لحاظ تلفیق شعر و موسیقی یکی از آثار موفق ژانر پاپ فیوژن محسوب می‌شود و پیوستگی موسیقی و کلام همچون تار پودی به هم پیوسته‌ای ست که آهنگساز و شاعر بر این فرش ایرانی رَج زده‌اند.
چقدر کشش واژه‌هایی چون «عشق» زیبا و به‌جاست. کشش‌هایی که از غَلت و تحریر و ویبره به‌جا و شایسته بهره برده و در دَم احساسات شنونده را درگیر می‌سازد.
نوع نفس‌گیری خواننده که تعمداً در ابتدای بسیاری میزان‌ها ضبط‌شده بر زیبایی اثر افزوده و خواننده را برای شنونده نزدیک‌تر وزنده‌تر می‌کند. خوانش خواننده از شعر و مفهوم تک‌تک واژگان به‌گونه‌ای است که انگار تمام آن‌ها را با تمام جسم و روح خود لمس کرده و تنهایی و گریه را با تمام وجود درک کرده و سال‌ها با تنهایی و گریه سرکرده است.
ارکستراسیون و سازبندی این اثر که به دانش و سلیقه تنظیم‌کننده برمی‌گردد به‌جا و تأثیرگذار است و بهره از موتیف‌ها و جملات کلاسیک پیانو به‌خوبی در پیوند با صدا و لحن پاپ-سنتی محمد معتمدی عجین گشته است.
همواره آثاری که از مؤسسات و ارگان‌های دولتی و شبه‌دولتی خلق می‌شد آثاری مناسبتی بود و شنونده همیشه پیش از شنیدن اثر انتظار و توقع بالایی از اثر نداشت و از پیش می‌دانست با چه‌کاری و در چه سطحی مواجه است لیکن در این اثر تمام آن پیش‌فرض‌ها به هم می‌ریزد و شنونده در همان میزان‌های اول متوجه می‌شود که با اثر متفاوت روبه‌رو است. اثری که تمام و کمال مستقل از هر مناسبت و رویدادی خاص است. اثری تغزلی که به معنای واقعی جوان‌پسند است آن‌هم جوان‌پسندی که اهالی فن را نیز به تحسین وامی‌دارد.
یکی از عیوبی که همواره شنونده را می‌آزارد به‌طور کشیدن اورتورها و کادانس‌ها و قطعات و موتیف‌های بین کلام و جواب کلام و مقدمه و مؤخره در تنظیم یک قطعه با کلام است که در این قطعه به‌درستی رعایت شده و ایجاز و اختصار از جنبه‌های تنظیم این اثر به شمار می‌رود چراکه شنونده در شنیدن اورتور اول پیش از کلام پس از چند میزان کوتاه پیانو و اکمپانیمان پد و زهی ویلن و بیس حجیم زیر صدا بلافاصله سراغ کلام زیبای خواننده می‌رود. همچنین بخش خواننده نیز به درازا نمی‌کشد و این جواب‌های سایه‌وار و تودرتو شنونده را محظوظ و تشنه از یک‌میزان به میزان دیگر می‌کشاند و تشنه به پایان می‌رساند و همین از تکنیک‌های موفقیت در تنظیم و چینش و زمان‌بندی یک قطعه موفق موسیقایی است.
منتقدان موسیقی از همان ابتدای شنیدن یک اثر نو به دنبال نقاط ضعف و اُفت اثر می‌گردند و در نود درصد موارد از همان ابتدا شروع به یادداشت موارد متعدد ایراد و اشکالات اثر می‌کنند لیکن از میزان اول این اثر تا به انتها ایرادی برجسته که قابل‌ذکر باشد به گوش نیامد و پیش از ثبت هرگونه ایراد، آهنگ به پایان رسید...
«حالا که می‌روی» نام این اثر محصول موسسه مأوا وابسته به سازمان هنری رسانه ای اوج است. «محمد معتمدی» خواننده، «فرید سعادتمند» آهنگساز، «هومن نامداری» تنظیم‌کننده، «محمدمهدی سیّار» شاعر و «سعید زمانی» میکس و مسترینگ، عوامل خلق این اثر را تشکیل می‌دهند.
انتهای پیام/4072/4104/
انتهای پیام/
