توسط معاون علمی رئیس جمهور؛
در نشست خبری نمایش «مضحکه شبیه قتل» مطرح شد
حبیب دهقان‌نسب: تکلیف مسئولان با فرهنگ مشخص نیست/ هنرمندان دچار مرگ تدریجی شده‌اند
نشست خبری نمایش «مضحکه شبیه قتل» صبح امروز 9 شهریور ماه با حضور حسین کیانی نویسنده و کارگردان، رویا میرعلمی، نگار عابدی، حبیب دهقان نسب و دیگر بازیگران این نمایش در تئاترشهر برگزار شد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، حسین کیانی درباره به تعویق افتادن اجرای نمایش «مرگ در حمام بنفش» گفت: «متون اجتماعی همیشه هم نگارشش و هم تصویب کردنش برای شورای نظارت و ارشیابی سخت است. نمایشنامه‌نویسی اجتماعی ایرانی تبعید شده و به عقب رانده شده است و اگر می‌خواهیم بازتاب شرایط اجتماعی و رفتاری را در ادبیات نمایشی ببینیم باید اجازه نگارش نمایشنامه اجتماعی و رشد و اجرای آن را فراهم کنم و اگر هم می خواهیم صرفاً تئاتر داشته باشیم می توانیم به اجرای متون ترجمه‌ای رو آوریم.»
وی با تاکید بر اینکه معتقد نیست که اجرای نمایشنامه های خارجی بد است بیان کرد: «اجرای چنین آثار می‌تواند به غنای ادبیات نمایشی ما کمک کند. ما تا صاحب ادبیات نمایشی خود نباشیم و مسائل و مشکلات خود را در ادبیات نمایشی ثبت نکنیم صاحب تئاتر ایران و تئاتر ملی نخواهیم بود.»
وی با بیان اینکه بزرگترین نمایشنامه های دنیا بومی‌ترین نمایشنامه های دنیا هم هستند عنوان کرد: «در حوزه نمایشنامه‌نویسی اجتماعی به قدری با تنگنا مواجه هستیم که ترجیح می‌دهیم که ننویسیم زیرا برای چاپ و اجرای آن با هزاران مشکل روبه رو می شویم.»
کیانی یکی از راه‌های رشد نمایشنامه نویسی را اجتناب و دوری از دست به عصا عمل کردن در طرح مسائل معرفی کرد و در ادامه اعلام کرد: «مهم‌ترین وظیفه نمایشنامه نویسی متوجه کردن مخاطب نسبت به مسائل پیرامون است چراکه او باید مسائل را با حساسیت ببیند و توجه مخاطب را به سمت یک موضوع در جامعه سوق دهد. وظیفه نمایشنامه‌نویس طرح مسئله است و نه قضاوت و یا حل آن .»
این هنرمند درباره نمایش «مضحکه شبیه قتل» بیان کرد: «این نمایش پرمخاطره‌ترین تاریخ ایران را بیان می‌کند پرمخاطره‌ترین مقاطع تاریخ ایران را روایت می‌کند که آن هم ترور ناصرالدین شاه به دست میرزا رضا کرمانی است. این ترور یک قتل عادی و کشتن یک ظالم توسط یک مظلوم نیست بلکه طلیعه انقلاب مشروطه ایران است که از تپانچه میرزا رضا شروع می‌شود. در این اثر موضوع کشتن ظالم به دست مظلوم نیست بلکه گلوله شلیک شده یک طلیعه و نقطه آغاز برای انقلاب مشروطه ایران است که از تپانچه میرزا رضای شروع شده است.»
وی ادامه داد: «با توجه به اینکه جامعه‌شناسان این مقطع را دوره‌ای حساس می دانند بنابراین تبدیل کردن این برهه به موقعیت نمایشی همواره برای مخاطب جذاب است.»
کیانی که پیش از این نمایش «مضحکه شبیه قتل» را روی صحنه برده است، تاکید کرد: «هر نمایشی که در دوره‌ای اجرا می‌شود، براساس ضرورت‌هایی است که در طول زمان ممکن است تغییر پیدا کند اما آنچه باعث شد «مضحکه شبیه قتل» نوشته شود ضرورت‌هایی است که هنوز هم در جامعه ما وجود دارد. بنابراین این اثر از جمله نمایشنامه‌های خودم بودم که قصد بازتولید آن را داشتم ولی هیچ وقت با توجه به تجربه‌های قبلی بازتولید شده توسط دیگران نمی‌خواستم نعل بالنعل نمایشنامه را دوباره اجرا کنم.»
وی تشریح کرد: «در اجرای قبلی کار با مضحکه شروع و با مضحکه هم به پایان می‌رسید درحالی‌که در این اجرا کار با مضحکه آغاز می‌شود اما با تراژدی به پایان می رسد.»
نگار عابدی در این نشست ضمن اظهار خرسندی برای همکاری با کیانی عنوان کرد: «متاسف هستم که می بینم از چنین افرادی حمایت کمی می‌شود و متأسف هستم که بسیاری از کارهایی که کیانی نوشته است هنوز به اجرا در نیامده و امکان اجرا برایش فراهم نشده است.»
حبیب دهقان‌نسب که از دیگر بازیگران این اثر است نیز در سخنانش گفت: «سی‌و چند سال است که از انقلابی که زیربنابش فرهنگ است می‌گذرد درحالی‌که مسئولان تکلیفشان با فرهنگ مشخص نیست. »
وی ادامه داد: «وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی متولی فرهنگ و هنر این مملکت است اما هر روز شرایط بدتر می شود و گویا تمام معضلات مملکت تنها در فرهنگ و هنر نهفته است و دیگر مشکلی وجود ندارد و هرکس بخواهد ندایی سر دهد زورش به فرهنگ می رسد.»
این بازیگر تئاتر عنوان کرد: «اگر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی متولی است چرا نمی‌گذاریم کارش را انجام دهد، این وزارتخانه وزیری دارد که با رأی مجلس انتخاب شده است و همچنین معاونان که پس از بررسی برگزیده شده‌اند اما با اینجا کنسرت‌ها در دقیقه 90 کنسل می‌شود، فیلمی که برایش میلیاردها تومان هزینه شده از اکران پایین کشیده می‌شود، تئاتری که آماده اجرا است متوقف می‌شود و کتابش توقیف و خمیر می‌شود و از نمایشگاه جمع می‌شود.»
وی سخنانش را اینگونه ادامه داد: «خلاصه ما هنرمندان این مملکت خیلی بدبخت هستیم و این تراژدی است که هنرمند نمی‌تواند کار هنری‌اش را که عشقش است، درسش را خوانده به منصه‌ظهور رساند. مرگ تدریجی یعنی اینکه آدم کاری را که دوست دارد نتواند انجام دهد بنابراین ما در حال طی کردن مسیر مرگ تدریجی هستیم.»
انتهای پیام/
