از تماشاخانه خصوصی تا تئاتر حرفه‌ای/ 4
تماشاخانه‌های خصوصی نارضایتی سالن‌دار و هنرمند را به دنبال داشته است
کارگردان نمایش دریادلان گفت: از آنجا که تعریف درستی از تئاتر خصوصی نداریم، با رشد قارچ‌گونه تماشاخانه‌های خصوصی، نارضایتی هنرمند، سالن‌دار و مدیران تئاتری به وجود آمده است.
امیرحسین شفیعی در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، گفت: ظرفیت‌های صندلی‌های تئاتر بیش از مخاطبانش است.
وی ادامه داد: ما چیزی به عنوان تئاتر خصوصی تعریف کرده‌ایم که یک شبه و قارچ‌گونه بوده است. تئاتر خصوصی که با شکل‌گیری‌اش، نه سالن‌دار راضی است، نه هنرمند تئاتر و نه حتی مدیران دولتی.
کارگردان نمایش دریادلان بیان کرد: باید دو طرف را درک کرد. ابتدا هنرمندی که بدون کمک دولتی نمی‌تواند اثری را روی صحنه ببرد و دوم سالن‌داری که بدون حمایت نمی‌تواند سالنش را سرپا نگه دارد. سالن‌دار مجبور است به کارمندانش حقوق دهد، ریسک کند و سالنی را بسازد که اجاره‌ای را بر او تحمیل می‌کند. در این میان حتی ممکن است یک یا چند سال بعد از آغاز فعالیت، صاحب ملک ساختمانش را پس بگیرد.
وی با بیان اینکه مدیران تئاتر دولتی هم دغدغه دارند که چه راهکاری تئاتر کشور را از شرایط کنونی نجاب خواهد داد، اظهار کرد: اگر به پرونده شکایت‌ها در خانه تئاتر و مرکز هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نگاهی بیندازیم متوجه می‌شویم که بیشترین اختلافات برای سالن‌های خصوصی است.
شفیعی با اشاره به ویژگی‌هایی که سالن خصوصی باید دارا باشد، تصریح کرد: آیا اینکه محوطه‌ای کوچک، تبدیل به مکان و سالنی برای اجرا شود کفایت می‌کند؟ قطعاً چنین شرایطی برای به صحنه رفتن نمایش کافی نیست و این در حالی است که 99 درصد سالن‌ها از امکانات لازم مثل پله فرار برخوردار نیستند.
وی با طرح این سؤال که اگر یکی از تماشاخانه‌ها دچار حریق شود چه کسی پاسخگو خواهد بود، گفت: آنچه مسلم است این است که برای پیشگیری از وقوع حوادث مختلف لازم است تا در آغاز امر امنیت و جان مخاطب در نظر گرفته شود. لازم است بعد از ایجاد فضایی امن، به تجهیزات فنی لازم برای ارائه محصولی باکیفیت پرداخته شود و در نهایت نمایش‌هایی انتخاب و اجرا شود که نیاز روز تماشاگر را پاسخگو باشد.
تماشاخانه‌های خصوصی می‌توانند بنگاه‌ها اقتصادی و هنری باشند
رئیس انجمن هنرهای نمایشی استان تهران تأکید کرد: اگر جنبه‌های مختلف و ضرورت‌ها در تأسیس سالن‌های خصوصی مورد بررسی قرار گیرد، متوجه می‌شویم که ساختن سالن‌های قارچ‌گونه چه عواقب خطرناکی می‌تواند داشته باشد.
وی در بخش دیگری از صحبت‌هایش تصریح کرد: دولت هم نباید برای حمایت از تئاتر شانه خالی کند بلکه باید به صورت مستمر هم هنرمند و هم سالن‌داران را یاری کند. بسیاری از سالن‌داران امروزه ناراضی هستند چراکه هزینه‌های سالن‌داری بسیار بالاست و تنها منبع درآمد آن هم همین نمایش‌هایی است که در آن اجرا می‌شود.
شفیعی افزود: با شرایط امروز گیشه بلیت که مخاطبان تئاترش هم در حال کم شدن هستند، سرپا نگه داشتن سالن‌ها شوخی نیست. اینکه برای رفع مشکلات و حمایت‌ها سعی شود تا برنامه‌ریزی مدوّنی داشته باشیم خوب است اما لازم است تا سالن‌داران نیز از منابع دولتی برخوردار شوند چرا که اینها می‌توانند بنگاه‌ها اقتصادی و هنری باشند که هم شغل ایجاد کرده‌اند و هم مکانی برای اجرا به وجود آورده‌اند.
وی گفت: با توجه به اینکه دولت سالن‌داران را رها کرده، مدیران تماشاخانه‌های خصوصی نیز مجبور شده‌اند به هنرمند فشار وارد کنند و هنرمند در چنین موقعیتی بیش از آنکه به اندیشه فکر کند به تئاتری می‌اندیشد که مخاطب دوست داشته باشد و در نهایت به هیمن دلیل کاری غیرقابل دفاع روی صحنه می‌برد.
این هنرمند تئاتر خیابانی اظهار کرد: هنرمند می‌داند که اگر نتواند مخاطب را جذب کند باید پول سالن را از جیب پرداخت کند و اجرایش با شکست روبه‌رو می‌شود؛ بنابراین به هر ترفندی سعی می‌کند، نمایشی عامه‌پسند روی صحنه ببرد.
وی خاطر نشان کرد: تماشاخانه‌های خصوصی همان‌قدر که پرثمر بوده به همان میزان هم به تئاتر ضرر زده و آسیب وارد کرده، زیرا تعریف درست و بازخورد خوبی از آن نداشته‌ایم.
انتهای پیام/4072/4031/
انتهای پیام/
