وقتی فیلمبردار جورِ ضعف‌های داستان را می‌کشد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، فیلم سینمایی «بازی خونی» به کارگردانی حسین میرزامحمدی و تهیه‌کنندگی سعید پروینی، دومین اثری بود که در نخستین روز جشنواره فیلم فجر در برج میلاد به نمایش درآمد، اثری پر زد و خورد و شلوغ، با سوژه‌ای ملتهب و سیاسی مریوط به سال‌های اول انقلاب اسلامی.
داستان این فیلم مربوط می‌شود به ماجرای شورش گروهک تروریستی «سربه‌داران» در سال ۱۳۶۰ که با مقاومت نیروهای امنیتی و مردم شهر آمل به شکست انجامید. این واقعه تاریخی با وجود اینکه مربوط به دوره معاصر است، اما بسیاری از مردم به ویژه جوانان نسل امروز اطلاعات چندانی از آن ندارند و پرداختن به این واقعه سیاسی اجتماعی به عنوان سوژه اصلی اثر، خرکت قابل تقدیری از جانب سازندگان آن است. این فیلم باتوجه به سوژه خاصی که داشت، از سکانس‌های بیرونی زیادی تشکیل شده و همین مسئله کار تولید را بسبار سخت کرده است. بخش‌هایی از فیلم هم به صورت سکانس پلان ساخته شده که این سبک از فیلمسازی به گفته اکثر اهالی سینما، روشی سخت و سنگین است.
بکی از ویژگی‌های قابل توجه این فیلم، فیلمبرداری آن است، در طول تماشای این فیلم علیرضا برازنده (مدیر فیلمبرداری ) بارها و بارها مخاطبش را به وجد می‌آورد و پر بیراه نیست که فیلم «بازی خونی» را یکی لز نامزدهای برنده شدن در بخش سیمرغ بهترین فیلمبرداری جشنواره بدانیم. سکانس پلان‌های طولانی، تصویربرداری با تکنیک دوربین روی دست در سکانس‌های درگیری، استفاده از تصاویر هوایی و ویژگی‌های مخالف باعث می‌شود این فیلم را از نظر تکنیکی یک فیلم لستاندارد و مناسب نامید.
با وجود اینکه این فیلم در زمینه ساختار، کار قابل اعتنایی است، اما از نظر قصه، شخصیت‌پردازی و خرده اتفاق‌هایی که داستان را پیش می‌برد، موفق عمل نمی‌کند. این قصه کشش فراوانی برای پرداخت داشت، اما این اتفاق رخ نمی‌دهد. یکی از نقاط ضعف این فیلم طولانی بودن آن است که بهتر است در یک تدوین مجدد بخش‌های اضافه آن حفظ شود. در برخی لز اتفاقات داستانی هم روند درست و منطقی رعایت نمی‌شود که بعضا توی ذوق می‌زند. مثلاً اینکه چند صحنه کشته شدن که جزو گره‌های اصلی و بخش‌های مهم داستان است در فیلم به خوبی نمایش داده نمی‌شود و آن اثرگذاری که باید را ندارد. یا پایان کار برخی از شخصیت‌ها مثل خلیل (پیام احمدی‌نیا) با چیزی که در طول قصه برای آن مقدمه چینی شده همخوانی ندارد، که البته برای لو نرفتن داستان به این مورد نمی‌پردازیم.
در کل باید از دو وجهه به «بازی خونی» نگاه کرد، این فیلم از نظر محتوا یک اثر متوسط رو به پایین ولی از نظر ساختار و تکنیک، یک فیلم خوب و استاندارد است.
انتهای پیام/
