ائتلاف فتح و سائرون نارضایتی سعودی‌ها را به دنبال خواهد داشت/ دست بالای ایران در عرصه منطقه‌ای

گروه بین الملل خبرگزاری آنا؛ روز چهارشنبه بود که منابع خبری عراق به ویژه شبکه تلویزیونی العراقیه از ائتلاف مقتدی صدر، رئیس جریان صدر و هادی عامری، رئیس ائتلاف فتح خبر دادند.

این خبر بازتاب فراوانی داشت و شبکه المیادین نیز اعلام کرد: «دو حزب بارزانی و طالبانی (حزب دموکرات و اتحادیه میهنی کردستان) انتشار خبر ائتلاف میان دو فهرست سائرون و فتح را اقدامی مثبت و آغازی برای نقشه راه سیاسی در کشور خواندند.»

این دو حزب اعلام کردند موضع مشترک خود را در اسرع وقت اعلام خواهند کرد.

سید رضا قزوینی غرابی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه بین الملل خبرگزاری آنا درباره روند تشکیل این ائتلاف گفت: «سیاق تحولات سیاسی در عراق همیشه سریع و غافلگیر کننده و ائتلاف میان جریان فتح به ریاست هادی عامری و سائرون به ریاست مقتدی صدر نیز از غافلگیری‌های مستمر این دوره از انتخابات بوده است.»

وی افزود: «شاید با اختلافات موجود میان عامری و صدر، به ویژه مشکلات میان شیخ خزعلی و صدر کسی گمان نمی کرد این دو در نهایت مسیر ائتلاف و توافق را بپیمایند، به ویژه آنکه پرونده مذاکرات تشکیل ائتلاف بزرگ تر در سایه آتش سوزی انبارهای کمیساریای انتخابات و تصویب بازشماری دستی آرا، به نوعی دچار کندی شده بود.»

این تحلیلگر عراقی تاکید کرد: «ائتلاف پنج روزه سائرون، حکمت و الوطنیه و همچنین ائتلاف چند شب پیش نشان داد باوجود پرونده ناتمام آرای انتخاباتی، رهبران سیاسی مخالف بازشماری آرا به استثنای علاوی، به دنبال تمام کردن کار هستند. ائتلاف چهارگانه مذکور، اگر علاوی را هم قطعی بدانیم زیرا وی خواستار برگزاری انتخابات مجدد است، اکنون 141 کرسی در اختیار دارد و تنها به 24 کرسی دیگر برای تشکیل فراکسیون بزرگ تر نیاز دارد تا نخست وزیری را از آن خود کند.»

قزوینی الغرابی در پاسخ به این سوال که «چه چیز باعث شد این ائتلاف تشکیل شود؟» تصریح کرد: «آنچه در این موضوع جلب توجه می کند انتشار گزارش هایی درباره نقش نیروهای نزدیک به ایران در این توافق است. توافق چند شب پیش، به احتمال زیاد نمی‌توانسته بدون خواسته این نیروها بوده باشد، به ویژه آنکه فتح یک ائتلاف نزدیک به ایران است و عصائب اهل الحق که تاکنون واکنش مخالفت آمیزی با اعلامیه توافق فتح با صدر نداشته‌اند، در واقع نزدیک ترین جریان سیاسی و نظامی به ایران در عراق هستند. بنابراین می توان اینگونه گمانه زنی کرد که نزدیکی فتح و از جمله عصائب به صدر با خواست ایران بوده است.»

وی تصریح کرد: «محتمل ترین موضوع درباره چرایی توجه ایران به نزدیک کردن فتح با ائتلاف سه گانه (صدر، حکیم، علاوی) دربرگرفتن و کنترل جریان صدر و شخص رهبر آن است. تردیدی وجود ندارد اگر ائتلاف بزرگ تر از سوی جریان رقیب ائتلاف سه گانه تشکیل می شد، باید شاهد یک جبهه بندی دوگانه شیعی -شیعی در عراق می بودیم و ائتلاف سه گانه به جریان سیاسی مخالف ایران (یا غیر نزدیک) و در صف رقیبان منطقه ای و بین المللی تهران تبدیل می شد. این موضوع هم به ضرر تهران و هم به ضرر عراق و جبهه سیاسی شیعیان تلقی می شود. اما محقق شدن نزدیکی اغلب جریان های شیعی به یکدیگر و بودن صدر در این ائتلاف، خیال ایران را تا حدود زیادی آسوده می کند. به ویژه آنکه اگر گزینه یا گزینه های نخست وزیری به طور کامل از سوی طرف های داخلی این ائتلاف مورد انتخاب و توافق قرار بگیرد.»

قزوینی الغرابی گفت: «این همان چیزی است که صدر نیز آن را می خواهد و شاید این وعده طرف ایرانی به صدر بوده است. کما اینکه دست بالای ایران را در ساحت سیاسی عراق به رقبای منطقه‌‌ای و بین المللی‌اش نشان خواهد داد و باید انتظار داشت که باعث نارضایتی سعودی ها شود.»

این تحلیلگر امور عراق درباره جایگاه العبادی در این معادله سیاسی تصریح کرد: «وضعیت العبادی در این میان نا مشخص است، العبادی که ائتلافش در انتخابات سوم شده روز به روز از اینکه با پیوستن به یکی از دو محور انتخاباتی (دولت قانون و سائرون) عامل تعیین کننده باشد دور می‌شود. اکنون اگر العبادی به ائتلاف مزبور هم نپیوندد، اوضاع برای تشکیل فراکسیون بزرگ‌تر به وسیله ائتلاف چهارگانه سخت نیست. او می ماند و ائتلاف نصر که فروپاشی آن به هیچ وجه دور از انتظار نیست.»

وی افزود: «شاید تنها راه العبادی در صورتی که بداند پیوستنش به ائتلاف چهارگانه به نخست وزیری او منجر نشود، بازگشت به کنف حزب الدعوه و جلوگیری از انشقاق آن باشد. در نهایت اینکه بعید نیست موضوع بازشماری آرا و پرونده انتخابات، در پایان راه، مغلوب توافقات اخیر شود به ویژه آنکه اگر این توافقات، کشور را از مسیر تنش های سیاسی خطرناک و جدی احتمالی دور کند و اکثریت احزاب قدرتمند را از نتیجه راضی نگهدارد.»