گناه نابخشودنی مدیران فرهنگی از دید یک شاعر

به گزارش گروه رسانه های دیگر آنا، کامران شرفشاهی شاعر و منتقد ادبی در گفت وگو با خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، با اشاره به میزان اقبال مخاطبان به آثار ترجمه ای در قیاس با آثار تالیفی گفت: در درجه نخست ذکر این نکته لازم است که متفکران، شاعران و نویسندگان تعلق به یک کشور ندارند و متعلق به بشریت هستند اما با توجه به غنای ادبیات فارسی به نظر می رسد متاسفانه نسبت به آثار اندیشه ورزان ارجمند ایرانی کم لطفی شده و در مقابل موج ترجمه آثار اهل قلم خارجی آثار نویسندگان و شاعران ایرانی تا حدودی کمتر مورد توجه و اعتنا قرار گرفته است.

وی افزود: در حالی که برخی آثای نویسندگان و شاعران خارجی که به زبان فارسی برگردانده شده در مقایسه با بزرگان ادب فارسی در مرتبه نازل تری به لحاظ محتوا و حتی فرم قرار دارد. این نکته تا حدودی به ضعف مدیریت فرهنگی جامعه ما بازمی گردد که در معرفی آثار سخنوران و نویسندگان ایرانی در داخل و خارج از کشور کوتاهی های نابخشیدنی داشتند و اصولا این عرصه یکی از عرصه های رها شده در فرهنگ است و به مصداق «آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد» غالبا عمده توجه جامعه ما معطوف به آثار نویسندگان جوامع دیگر بوده است.

این منتقد ادبی در بخشی از سخنانش گفت: یکی از نقاط ضعف ادبی ما کمبود منتقدین آگاه و پرکار است. از سوی دیگر در زمینه نشریات ادبی و برنامه های ادبی پویا در عرصه رسانه ها نیز با مشکلات عدیده و پیچیده ای روبرو هستند. به گونه ای که رسانه ها کمتر به سراغ اهل قلم می روند و نظرات آنها را در خصوص آثار منتشر شده وطنی جویا می شوند و این نظرات را در عرصه رسانه ها بازتاب می دهند.

وی افزود: در واقع مدت هاست که از نشریات جریان ساز و تاثیرگذار در عرصه رسانه ها اثر چندانی دیده نمی شود در حالی که در کشورهای پیشرفته نشریات ادبی یا برنامه های دیداری و شنیداری در حوزه ادبیات بسیار مورد توجه اهالی ادبیات قرار دارد و از نقش تعیین کننده ای برخوردار است.

شرفشاهی با انتقاد از برخی گفت: گذشته از اینکه بعضی ها خیال می کنند اگر از نویسندگان و شاعران خارجی دم بزنند بیشتر روشنفکر جلوه می کنند.

او در بخش دیگری از سخنانش به آثار نویسندگان ایرانی اینطور اشاره کرد: این نکته قابل بررسی است که اهل قلم ما در آثارشان می بایست به سمتی حرکت کنند که مطالب شان دارای تاریخ مصرف محدود و یا اختصاص به جغرافیای خاصی نداشته باشد. به عبارتی دیگر به گونه ای بنویسند که برای تمام جهانیان قابل فهم و دارای ارزش باشد.

این شاعر و منتقد ادبی گفت: البته این نیز بدین معنا نیست که درگیر فضاهای وهم آلود و بی هویت شوند بلکه جان مایه اثر می بایست دارای پیامی باشد که برای تمام بشریت پرمعنا باشد. در ادبیات موفق کشورهای آمریکای لاتین شاهد بهره گیری از فضای بومی در کنار بیان مسائلی هستیم که دغدعه تمام انسان های روی زمین است و این مدل در ایران قابل اجراست و برخی از آثار نویسندگان و شاعران معاصر این نکته را به اثبات رسانده است.

منبع: فارس