پشت پرده اقتصادی یک آبروریزی در رسانه ملی/ «ثانیه‌ها» جیب اسپانسر را پر می‌کند نه وقت تماشاگر را

به‌گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، سری جدید مسابقه تلفنی و تلویزیونی «ثانیه‌ها» با اجرای داریوش کاردان در شب‌های ماه مبارک رمضان روی آنتن شبکه دو سیما می‌رود و قرار است مسابقه فینال فینالیست‌ها نیز عید سعید فطر در دو قسمت پخش شود. طی این مسابقه ۱۵ شرکت‌کننده در سه مرحله با یکدیگر مسابقه می‌دهند و در نهایت سه نفر به مرحله نهایی راه پیدا کرده و برنده رقابت پایانی به فینال مسابقه «ثانیه‌ها» می‌رود.

رویکرد این مسابقه، سنجش اطلاعات عمومی شهروندان است و سوالات آن جنبه‌ عمومی و کاربردی دارند و اطلاعاتی را از حوزه‌های مختلف ادبی، فرهنگی، هنری، و... شامل می‌شوند؛ اما آنچه این روزها این مسابقه را به چالش کشیده و نقل محافل و فضای مجازی شده و حاشیه‌هایی را برای این برنامه و گروه اجتماعی شبکه دو سیما در بر داشته، سطح پایین اطلاعات شرکت‌کنندگان در مسابقه است که حتی مجری را به تعجب وا می‌دارد و دست به دست شدن فیلم پاسخ‌های غلط و سطح پایین شرکت کنندگان در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی به سوژه خنده تبدیل شده است.

این در حالی است که ظاهرا شرکت کنندگان در این مسابقه پیش از حضور در بخش تلویزیونی، در مسابقه تلفنی شرکت کرده و امتیاز قابل قبول برای حضور در مسابقه تلویزیونی را کسب کرده‌اند! اما بررسی‌های خبرنگار فرهنگی آنا حاکی از آن است که این موضوع پشت پرده‌ای اقتصادی دارد.

نکته جالب توجه این است که شرکت‌کنندگان در مسابقه «ثانیه‌ها» برای حضور در این مسابقه، باید در یک مسابقه تلفنی که اسپانسر این برنامه برگزار می‌کند، تلفنی امتیاز لازم را کسب کنند و شرکت در این مسابقه تلفنی مستلزم شارژ کردن به مبلغ 10 هزار تومان برای هر مرحله است و هر شرکت‌کننده نیز می‌تواند 7 بار در روز در این مسابقه شرکت کند، یعنی عملا کسی که بخواهد حداکثر امتیازات را کسب کند و شانسی برای برنده شدن داشته باشد، باید از حداکثر این فرصت 7 باره استفاده کند، باید در روز 70 هزار تومان پرداخت کند.

در گذشته شرکت در مسابقات اینچنینی مستلزم کسب امتیاز کافی در آزمون‌های ورودی اولیه بود که مسابقات درخشانی چون «مسابقه هفته» با اجرای منوچهر نوذری از این دست بود و شرکت‌کنندگانی با اطلاعات جامع و کامل در این مسابقات شرکت می‌کردند و عادل فردوسی‌پور جوان از جمله این افراد بود.

آنچه در این میانه به ذهن می‌رسد، این است که حامی مالی برنامه که تبلیغش در جای جای دکور، زیرنویس، میان برنامه و صحبت‌های مجری به وضوح وجود دارد، شاید در برابر مبلغ کلانی که برای این تبلیغات وسیع در یک شبکه سراسری رسانه‌ای که خودش را «رسانه ملی» می‌داند، نه تنها هزینه چندانی متقبل نشود، بلکه کسب درآمد هنگفتی نیز داشته باشد! زیرا مخاطبان به انگیزه حضور در یک برنامه تلویزیونی چنین مبالغی را پرداخت می‌کنند و اسپانسر بیشترین نفع را در مدت کوتاهی به دست خواهد آورد.

سوال این‌جاست که آیا شبکه دو در جریان این روند و پرداخت این مبالغ و سود کلان شرکت آسان پرداخت قرار دارد یا صرفا با این شرکت به عنوان اسپانسر یک برنامه سرگرم‌کننده که قرار است در عین سرگرمی اطلاعاتی را نیز به مخاطب بدهد، قراردادی را امضاء کرده است؟

و سوال دیگر آن که چرا صداوسیما به بهانه کمبود بودجه، با افراط در برنامه‌های به اصطلاح «مشارکتی!» این گونه زمینه‌ساز به سخره گرفتن آگاهی و اطلاعات مردم ایران شده و آبروی خود را این گونه به خاطر پول به مخاطره انداخته است؟