قیصر امین‌پور، شاعری پایدار در مقاومت
قیصر امین پور، از شاعران و نویسندگان تاثیرگذار در دوره هشت ساله مقاومت به شمار می‌رود که توانست در مسیر حرکت خود، نوجوانان و جوانان زیادی را تربیت کند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری آنا، قیصر امین پور که به عنوان یکی از تأثیرگذارترین شاعران دوره انقلاب اسلامی شناخته می‌شود از شاعران خطه خوزستان است. او که از شاگردان آیت اله طالقانی بوده، در رشته زبان و ادبیات فارسی تحصیل کرده است و دفاعیه مقطع دکترا خود را به محضر محمدرضا شفیعی کدکنی ارائه کرده که در سال ۱۳۸۳ سوی انتشارات علمی و فرهنگی نیز به چاپ رسید.
جدای از مراتب آموزشی و موفقیت‌هایی چون کسب جایزه نیما یوشیج(مرغ آمین بلورین) و تدریس در دانشگاه الزهرا، وی مدرس دانشگاه تهران نیز بوده و توانسته افراد بزرگی را تربیت کند و اموزش دهد.
امین پور در شعرسرایی، توانست ویژگی‌های سبکی و بلاغی شعر کلاسیک و شعر نیمایی را با شعرهایش تلفیق کند و نوآوری را در آثارش بگنجاند.
نثر ادبی «طوفان در پرانتز»، شعر نوجوان «منظومه ظهر روز دهم » و «مثل چشمه، مثل رود»، نثر ادبی «بی‌بال پریدن »، مجموعه شعر «آینه‌های ناگهان»، شعر نوجوان «به قول پرستو»، مجموعه شعرهای «گل‌ها همه آفتابگردانند» نمونه‌ای از ذوق و روح شاعرانه امین‌پور به شمار می‌رود و «دستور زبان عشق» به عنوان آخرین دفتر شعر قیصر امین پور از سال 1386 به یادگار مانده است.
اگر بخواهیم نگاهی به سال‌ها فعالیت پرثمر قیصر امین پور بیندازیم، حضورش در گروه شعر و عضویت در شورای شعر و ادبیات حوزه هنری را نباید فراموش کنیم؛ چراکه او همگام با سایر شاعران فعال حوزه هنری در بسیاری از شب‌های شعر برگزار شده در جبهه‌های دفاع مقدس شرکت کرد و در مناطق مختلف عملیاتی به شعرخوانی پرداخت. او در سال 1378 از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان یکی از شاعران برتر دفاع مقدس در دهه‌های 60 و 70 به عنوان شاعر برگزیده، معرفی شد.
وی در شعر طرحی برای صلح می‌گوید:
شهیدی که بر خاک می‌خفت
سرانگشت در خونِ خود می‌زد و می‌نوشت:
به امّیدِ پیروزیِ واقعی
نه در جنگ،
که بر جنگ!
وی با برگزاری جلسات شعرخوانی و نقد و بررسی شعر سعی کرد تا در سال‌های حیاتش، شاعران جوان را تشویق و ترغیب به شعرسرایی کند و خود با پیوستن به شورای سردبیری مجله سروش توانست نسل جدیدی از نویسندگان و شاعران را تربیت کند و علاقه‌مندی به شعر و شعرخوانی را ترویج دهد. سرمقاله‌ای که در فروردین سال 1367 به عنوان اولین اثرش منتشر شد، جان دوباره‌ای به این نشریه بخشید و چاپ آثار بی‌بدیلش این مجله را به پرمخاطب‌ترین و دلنشین‌ترین نشریات برای نوجوانان تبدیل کرد.
وی در اشاره به 15 سال فعالیت به عنوان سردبیر مجله سروش بارها تکرار کرد: «من یک جوان ۲۰ ساله بودم که از پله‌های انتشارات سروش بالا رفتم و یک میانسال ۴۰ ساله که استعفا دادم و از پله ها پایین آمدم.»
از ویژگی‌های اشعارش می‌توان به برانگیختن مردم به پایداری و بلاغت و شیوایی در گفتار اشاره کرد که فهم اشعارش را برای همگان آسان می‌کرد.
در بخشی از سروده‌هایش این شعر به چشم می‌خورد که می‌گوید:
می‌خواستم
شعری برای جنگ بگویم
دیدم نمی‌شود
دیگر قلم زبان دلم نیست
گفتم:
باید زمین گذاشت قلمها را
دیگر سلاح سرد سخن کارساز نیست
باید سلاح تیزتری برداشت
باید برای جنگ
از لولهی تفنگ بخوانم
- با واژهی فشنگ-
می‌خواستم
شعری برای جنگ بگویم
شعری برای شهر خودم - دزفول-
دیدم که لفظ ناخوش موشک را
باید بهکار برد
امّا
موشک
زیبایی کلام مرا می‌کاست
گفتم که بیت ناقص شعرم
از خانه‌های شهر که بهتر نیست
بگذار شعر من هم
چون خانه‌های خاکی مردم
خرد و خراب باشد و خون‌‌آلود
باید که شعر خاکی و خونین گفت
باید که شعر خشم بگویم
شعر مقاومت
شعر فصیح فریاد
- هر چند ناتمام-
انتشارات سروش نوجوان در اسفند 1385 بعد از سه سال سردبیری محمدرضا سرشار متوقف شد و قیصرامین پور نیز بعد از ۸ ماه از آخرین مجله منتشر شده در بیمارستان دی تهران درگذشت.
انتهای پیام/
