کارشناس مسائل روسیه:
پوتین جایگزینی درحال حاضر ندارد/نگاه ایرانی‌ها به روسیه دقیق نیست
کارشناس مسائل روسیه با اشاره به اینکه در حال حاضر جایگزینی برای ولادیمیر پوتین در روسیه متصور نیست گفت: روسها در سیاست خارجی بر اساس واقعگرایی رفتار می‌کنند.
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا، ۱۸ مارس سال جاری میلادی(۲۷ اسفند ۹۶)، انتخابات ریاست جمهوری روسیه برگزار میشود. تا کنون افرادی از جمله رئیس جمهور کنونی روسیه «ولادیمیر پوتین»، و نمایندگانی از حزب لیبرال دموکرات و حزب کمونیست روسیه و احزاب مستقل، در این انتخابات ثبت نام کرده اند.
مطابق پیش بینی‌ها و شواهدی که موجود هست به نظر نمی رسد پوتین رقیب جدی داشته باشد. در خصوص این انتخابات مهر گفتگویی با «احمد وخشیته» کارشناس مسائل اوراسیا و روسیه انجام داده که به شرح زیر است.
* شمای کلی انتخابات روسیه و وضعیت پوتین در نظر سنجی‌ها و احتمال انتخاب مجدد وی به عنوان رئیس جمهور و همچنین اوضاع رقبای جدی پوتین را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
در انتخابات سال ۲۰۱۲ پوتین با ۶۴.۶۳ درصد آرا پیروز شد در آن زمان برخی مسئله تقلب را مطرح کردند. ابتدا گفته شد در آرا تخلف شده است و سپس آن را مربوط به پروسه انتخابات دانستند. پوتین جنبشی را در سال ۲۰۱۱ در انتخابات پارلمان ایجاد کرد که ترکیبی از افراد دولتی و حزب روسیه واحد بود.
در روسیه گزینه ای که بتواند مردم را متحد کند و همچنین او را قبول داشته باشند در شرایط فعلی وجود ندارد. بعضی معتقد هستند این موضوع به دلیل عدم وجود احزاب است. اما در نشست خبری سالانه، پوتین اعلام کرد که درصورت وجود برنامه از سوی اپوزیسیون آن را ارائه کنند.
اساتید دانشگاه نیز برهمین باورند و معتقد هستند که اگر پوتین نباشد، چه کسی جایگزین اوست که نکته بسیار مهم است.
در نظر سنجی‌ها نیز پوتین با ۷۳.۲ درصد آرا در صدر است و نفر بعدی ولادیمیر ژیرینوفسکی رئیس حزب لیبرال دموکرات روسیه ۶.۱ درصد آرا، نفر سوم گرودنین از حزب کمونیست با ۶.۱ خانم سابچاک ۱.۲، یاو لینسکی از حزب یابلاکا ۰.۸ درصد و نفر بعدی بوریس تیتوف ۰.۳ درصد.
*معرفی «سرگئی شویگو» وزیر دفاع روسیه را به عنوان جایگزین پوتین چگونه ارزیابی می‌کنید؟
اینکه بخواهیم بگوییم چه کسی جایگزین چه کسی است، فقط گمانه زنی است. این پرسش که جایگزین پوتین چه کسی است، جوابی ندارد. مهم ترین نکته این است که ببینیم روسها خودشان برای عدم وجود جایگزین برنامه ریزی کرده اند، یا اینکه این برآمده از همین ملت است و من فکر نمی کنم جایگزینی برای پوتین وجود داشته باشد و به نظرم این دوره نیز پوتین رئیس جمهور میشود.
اما دور بعدی نمی‌تواند رئیس جمهور شود. از لحاظ جسمی نیز ممکن است توانایی نداشته باشد و باتوجه به این مسائل باید یک گزینه به عنوان جایگزین پوتین مشخص شود اما هنوز گزینه جدی ای مشخص نشده است. از افرادی که شویگو را جایگزین پوتین میدانند باید درخواست کرد که فکت‌هایشان را در این خصوص ارائه دهند.
* آیا طرح مادام العمر کردن ریاست جمهوری پوتین واقعیت دارد؟
به وقوع پیوستن این اتفاق بعید است. چرا که روسیه جامعه ای است که در حال حرکت به سمت اروپایی شدن است و نه خاورمیانه ای شدن، یا حتی آسیایی شدن و سعی می‌کند پارامترهای غربی را رعایت کند.
درضمن خاستگاه این امر نیز در بین مردم وجود ندارد. این امر عملا دموکراسی را تبدیل به دیکتاتوری می‌کند. محبوبیت پوتین به دلیل متحد کردن روسیه و کنترل روسیه پس از فروپاشی است و این دوست داشتن پوتین نسبی است و مطلق نیست چرا که در جامعه روسیه مطلق گرایی وجود ندارد. اگر این طرح مادام العمر شدن پوتین بخواهد اجرایی شود، قطعا اعتراضات جدی در روسیه شکل می‌گیرد.
* شما در جایی گفته بودید که دیدارهای زیاد «حسن روحانی» رئیس جمهور ایران و «ولادیمیر پوتین» الزاما به این معنی نیست که ما بتوانیم روسیه را شریک راهبردی ایران تلقی کنیم و سندی مبنی بر این امر وجود ندارد. پیشنهاد شما برای عملی شدن شراکت راهبردی چیست؟
ما باید در تعریف سیاست خارجی مان بر اساس واقعیت‌ها صحبت کنیم. سیاست خارجی روسیه کاملا واقعا گرایانه مسائل را نگاه می‌کنند. اما ما تفسیر می‌کنیم و براساس تفسیرهای خودمان اتفاقاتی شکل می‌گیرد و سپس می‌گوییم که روسها از پشت به ما خنجر زدند.
اما روسها براساس واقعیات عمل می‌کنند. در سند سیاست خارجی که در دسامبر ۲۰۱۶ توسط پوتین امضا شد، در فصل اول آن می‌گوید که اولویت اول خارج نزدیک است. یعنی کشورهای مشترک المنافع؛ اولویت دوم آمریکا است؛ اولویت سوم اروپا؛ اولویت چهارم چین و شرق آسیا و اولویت پنجم شمال آفریقا و خاورمیانه است.
در بند ۹۴ همین سند می‌گوید که گسترش روابط استراتژیک با کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس و بند ۹۵ می گوید که توسعه روابط همه جانبه با ایران و نظارت بر پایبندی ایران به تعهدات برجامی اش. خود این دو بند کاملا مسئله را مشخص می‌کند و نگاه روسیه را نشان می‌دهد.
استراتژیک بودن روابط باید مولفه داشته باشد و نمی‌تواند یک طرفه باشد. روسها در سوریه با ما یک مشارکت تاکتیکی دارند.
در جامعه ما دو نگاه به روسیه وجود دارد، یک نگاهی است که خیلی مثبت است و مدینه فاضله ای را ترسیم می‌کنند و نگاه دیگر که نگاه بسیار منفی است و عموما هم جریان اصلاح طلب اینگونه است. این نگاه را برخی مردم نیز دارند و اکثریت از ترکمانچای، اس ۳۰۰ و ... به عنوان مثال در روابط ایران و روسیه یاد می‌کنند.
اما همه این‌ها پاسخ دارد. آن‌ها نیز نگاه متفاوتی به ما دارند. منتهی ما مطرح می‌کنیم که آقای پوتین و آقای روحانی پنج بار باهم دیدار کرده اند، بنابراین روابط استراتژیک است و اگر بشود شش بار استراتژیک تر میشود!
این درست نیست که شود دیدار روسای جمهور دو کشور را ملاک استراتژیک بودن روابط قرار دهیم. شاید الگوی ما در موضوع استراتژیک بودن اشتباه باشد. به عنوان مثال ما اگر حجم مبادلات تجاری روسیه با ترکیه و حجم مبادلات تجاری روسیه با ایران را بررسی کنیم می‌بنیم که حجم مبادلات ترکیه با روسیه ۲۰ برابر حجم مبادلات روسیه با ایران است.
زمانی رابطه ای استراتژیک است که از پایین به بالا شکل بگیرد و روابط ما با روسها از بالا به پایین شکل گرفته است.
* اهداف حضور روسیه در سوریه چیست؟ حضور روسیه در این کشور تا چه زمانی ادامه دارد؟
روسیه پس از فروپاشی، از سال ۲۰۰۰ این کشور مشغول احیای خودش میشود و این پروسه تا سال ۲۰۱۱ طول می‌کشد و به طور کامل حس میهنی در این کشور احیا میشود. سپس بحث سوریه و اوکراین همزمان شکل می‌گیرد.
روسیه در این زمان درصدد تحرک پذیری در منطقه بر می‌آید. روسیه در مناطق خارج نزدیک، حساس است. بندر طرطوس، خارج نزدیک روسیه محسوب میشود و نمی شود گفت که این بندر چون دقیقا در منطقه اوراسیا نیست، برایشان اهمیت ندارد.
روسها ابتدا در سوریه با ملاحظه رفتار می‌کردند و شاید فقط میخواستند بندر طرطوس رو داشته باشند، اما بعد وارد فضای نظامی شدند و تغییر رویکرد دادند. این ورود نظامی برای روسیه برد_برد است، چرا که هم منافعش را تامین می‌کند و هم افراطی‌هایی را که مجبور است در کشورش نگه دارد و به آن‌ها باج بدهد، به این مناطق می‌روند و به داعش می‌پیوندند و نابود می‌شوند.
منبع: مهر
انتهای پیام/
