درنگی بر فیلم «مصادره» اولین ساخته مهران احمدی؛
تضمین گیشه با متلک‌های جنسی
اولین ساخته مهران احمدی در مقام کارگردان، در حالی در بیست‌وسومین جشنواره فیلم فجر اکران شد که شخصیت‌های ثابت در کنار روایت ضعیف فیلم، نتوانست توقعات از این فیلم را بالا ببرد؛ هرچند که کارگردان فیلم امیدوار است بهترین فیلم از نگاه تماشاگران شود!
گروه اجتماعی خبرگزاری آنا - شاهرخ صالحی کرهرودی؛ اولین ساخته مهران احمدی، با عنوان «مصادره» که با بازی رضا عطاران، هومن سیدی، بابک حمیدیان و هادی صادقی همراه شده، شب گذشته برای تطهیرکنندگان و کارکنان سازمان بهشت‌زهرا(س) تهران در تالار ایوان شمس به روی پرده رفت.
داستان این فیلم که از زمان حکومت پهلوی آغاز می‌شود، حکایت مردی به نام «اسماعیل یارجانلو»(رضا عطاران) است که مامور خرید ساواک است و در فرآیند انقلاب دستگیر می‌شود اما خاوندی(بابک حمیدیان) که دوست یارجانلو است کمکش می‌کند تا از از کشور فرار کند و پناهندگی در آمریکا را به ماندن در وطن ترجیح دهد. پسر یارجانلو(هومن سیدی) پس از مدتی تصمیم می‌گیرد برای پیگیری مصادره املاک پدرش به ایران بیاید و همین امر، موضوع دستمایه طنزهای صحنه‌ای در این فیلم می‌شود.
بخش زیادی از داستان فیلم چه در صحنه‌های مربوط به پیش از انقلاب و چه صحنه‌های مربوط به آمریکا و چه صحنه مربوط به دادگاه‌های موجود در کشور، در یک فضای تخیلی و دور از ذهن مخاطب روایت می‌شود؛ رضا عطاران اگرچه در نقش یک ساواکی قرار است نقش جدیدی را بازی کند اما نقش جدیدتری از بازیگر «سالوادور» یا «ردکارپت» برای عرضه ندارد. هومن سیدی، هم که نقش یک پسر خارجی را بازی می‌کند، در همان نقشی که در «عاشقانه» داشته گیر کرده است. اگر در «عاشقانه» یک پسر عشق آمریکاست، در «مصادره» یک بچه دو رگه آمریکایی - ایرانی است اما جالب است که در هر دو نقش بازی یکسانی دارد؛ حتی ظاهرش همان است و تکه کلام‌هایش هم وامدار همان نقش در سریال عاشقانه است. در واقع نه هومن سیدی و نه رضا عطاران، بازی جدیدی برای عرضه در «مصادره» ندارند. البته بابک حمیدیان، به عنوان یک نقش متغیر، از یک چپ دموکرات دهه 40 به یک چپ مبارز دهه 50 تبدیل می‌شود و بعد در ادامه، با تغییر موضع، به یک دیپلمات رسمی جمهوری اسلامی در نوسان است. همین تغییر چهره‌ها، باعث شده تا بتواند بازی متفاوتی را از خود ارائه دهد. هرچند که نقش حمیدیان به عنوان یک مبارز چپ در زمانه انقلاب، شباهت زیادی به نقش وی در «سیانور» دارد اما بازهم، تفاوت نقش و بازی وی، هرچند که در فیلم بسیار کوتاه است، اما برای مخاطب کاملا ملموس خواهد بود.
مهران احمدی در این فیلم تلاش کرده تا برای خلق برخی موقعیت‌ها به خصوص فرار از سانسور حجاب خانم‌ها، بخش‌هایی از فیلم را در ارمنستان و آمریکا، جلوی دوربین ببرد، اما بازهم مجبور است تا در قالب‌های همیشگی طنزهای گیشه‌ای فیلم را جلو ببرد تا مطمئن باشد، فیلمش هم در نگاه مخاطبان و هم در اکران عمومی(به خصوص اگر نوبت اکران نوروزی نصیبش شود) می‌تواند موفق ظاهر شود و به اصطلاح فروش فیلم «تضمین» شده است. بخش مهمی از نکات طنز در فیلم، مربوط به شوخی‌های سخیف و متلک‌های جنسی است که در حمام، ختنه پسر یارجانلو یا کاباره‌های زمان شاه می‌گذرد و همان تجربه‌ای که رضا عطاران با «خوابم میاد» تکرار کرده بود، این بار در «مصادره» به رخ مخاطب کشانده می‌شود، تا از این رهگذر، خنده‌ای از مخاطب گرفته شود و مخاطب هم راضی از سینما بیرون برود.
البته اگر از بخش سیاسی فیلم که خواسته یا ناخواسته به دنبال تطهیر چهره ساواک و در مقابل تقبیح اقدامات انقلابیون است، بگذریم، صحنه‌های کش‌دار فیلم به خصوص در 20 دقیقه پایانی، کسلی زیادی را نصیب بیننده کرده و به نوعی مخاطب را از داستان فیلم جدا می‌کند؛ هرچند که روایت غیرمنتظره انتهای فیلم و هیجان 5 دقیقه پایانی، دوباره مخاطب را با فیلم همراه می‌کند.
«مصادره» صرفا به عنوان یک اثر طنز که می‌تواند برای یکساعت مخاطب را بخنداند، شاید در گیشه موفق باشد اما به عنوان یک اثر مستقل سینمایی به نظر می‌رسد، اثر درخشانی در کارنامه مهران احمدی نخواهد بود.
انتهای پیام/
