مشکی‌پوشان تقلیدی عوامل «جاده قدیم» و بیان دم‌دستی کارگردان زن

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری آنا، بیان موضوعی همچون «تجاوز» یکی از حساسیت برانگیزترین موضوعاتی است که در سینمای ایران وجود دارد، موضوعی که در فیلم های زیادی دیده ایم اما همه در سایه مسایل دیگر گم شده اند تا بتوانند در حاشیه حرفشان را بیان کنند و اتفاقا درصد بالایی از آن ها در همان حاشیه مانده اند. قبل از «جاده قدیم» بارزترین نوع بیان از موضوع فراگیر زنان که در تمام دنیا به یک دغدغه تبدیل شده، در فیلم «فروشنده» اصغر فرهادی تصویر شد که شاید از دید یک کارگردان مرد، لمس چنین موقعیتی برای زنان مشکل تر بود اما منیژه حکمت در فیلم جاده قدیم از تمام ابعاد (روحی، روانی، اجتماعی، خانوادگی و ...) این موضوع را بررسی کرده است که شاید به زعم برخی منتقدان نوع روایت با توجه به توانایی این کارگردان پایین تر از انتظار بود اما تا حد زیادی درد عمیق یک زن را برای مخاطب قابل درک می کند.

«جاده قدیم» اجرای متوسط رو به بالایی دارد که قطعا با اختصاص دادن زمان بیشتری برای تولید، بهتر هم میشد، اما فیلمنامه آن پست و بلندی های زیادی دارد و توقع می رفت فیلمنامه ای که یازده سال تحقیق پشت آن بوده، بی نقص تر از این باشد. فیلم با فضایی خانوادگی آغاز می شود. فضایی مفرح و خانوادگی و شلوغ از شخصیت های داستان که ماجرای هر یک از آن ها در طول داستان روایت شده. ماجراهایی که بعضا در حد یک یا دو سکانس از آن ها گذر می‌شود. فیلم با داستان خسرو و پریسا کلید می‌خورد اما با طرح داستان مینو همه روایت‌ها حول‌محور او می‌چرخد و در انتهای فیلم به طرز عجیبی باز به مشکل زوج خسرو و پریسا می‌رسیم. به واقع داستان زندگی این زوج نقطه اتصال آغاز و پایان فیلم است.

نکته ضعیف فیلم دیالوگ‌های خشک و لحن بیان بازیگران است که آن را دو فیلم های قبلی این کارگردان ندیده بودیم، شاید ضعیف‌ترین آن‌ها هم دیالوگ‌های میان شخصیت های بهرام و خسرو است و یا دعوا بهرام و «مینو» که به جای نزدیکی با کاراکترها باعث دوری از آن‌ها می‌شود.

مشکل دیگر فیلم تعدد میزانسن‌های تکراری، پریدن های مینو از خواب است، شاید برای مخاطب حتی تا سومین بار قابل پذیرش باشد، اما بیش از آن باعث پس زدن مخاطب نسبت به احساس مینو می‌شود.

در نهایت فیلم «جاده قدیم» موضوعی را به نام تجاوز بیان می کند که جرات بیان آن در هر کارگردانی نیست، موضوعی که با وجود همه تابوهای اجتماعی ضرورت پرداخت به آن و توجه به قربانیان آن در هر جامعه ای بر کسی پوشیده نیست.

جسارتی که منیژه حکمت در تولید این فیلم داشت اما نتوانست از طرفی به درستی دغدغه ها و درونیات قربانی(مینو) را برای مخاطبش ملموس کند و از سوی دیگر نگرانی های جامعه و خانواده آن را بیان کند و صرفا با نگاهی جنسیت زده به پرداختی دم دستی و سطحی از آن دست یافت، نگاه دم دستی که مشکی پوشی عوامل در نشست خبری از الگو برداری دم دستی از جو هالیوود در ماه های اخیر و مشکی پوشیدن عوامل زن سینمای هالیوود در مراسم اسکار آن را تکمیل کرد.