دیده بان پیشرفت علم، فناوری و نوآوری
مفتی قاسمی:

برادری واقعی شیعه و سنی در گرو مساوات و ایثار است

مفتی قاسم قاسمی از علمای اهل سنت معتقد است برادری واقعی میان شیعه و سنی وقتی شکل می گیرد که نسبت به هم مساوات و ایثار داشته باشیم.
کد خبر : 238999

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا، مفتی قاسم قاسمی یکی از برجسته ترین علمای اهل سنت ایران است که سالها در دارالعلوم زاهدان مشغول به تدریس است. وی با اینکه خیلی اهل رسانه و مصاحبه نیست، به درخواست ما برای گفتگو پاسخ مثبت داد و از موانع شکل گیری وحدت اسلامی به شکل عملی گفت. او معتقد است برادری واقعی میان شیعه و سنی وقتی شکل می گیرد که نسبت به هم مساوات و ایثار داشته باشیم.


مفتی قاسم قاسمی با اشاره به مطلوب نبودن وضعیت وحدت عملی در کشور، گفت: اول باید مرض را تشخیص دهیم که آیا واقعا یک بیماری هست یا نه؟ وقتی مدام توجیه کنیم که وحدت هست و چه کسی گفته عملا وحدت نیست، فایده ندارد. عده ای صورت مسئله را پاک می کنند و می گویند چه کسی گفته وحدت عملی وجود ندارد، همه چیز خوب است و بر وفق مراد دارد پیش می رود. وقتی فرض افراد این باشد گفتگو مشکل است.


وی افزود: مهم ترین چیز این است که دو برادر از یک پدر و مادر هستند. دو برادر که از یک پدر و مادر باشند میراث مشترکی دارند. اگر این میراث را یک برادر تصاحب کند و برادر دیگر را از آن محروم کند، هرچه بگوید تو برادر من هستی، برادر دیگر باورش نمی شود و می گوید شما این تبعیض را انجام دادی و مساوات نکردی، ایثار نکردی.


استاد حوزه علمیه اهل سنت سیستان و بلوچستان ادامه داد: سه حالت داریم. یکی اثرا، یکی ایثار و یکی هم مساوات. اثرا یعنی خودخواهی. آدم فقط خودش را بخواهد و دیگری هیچ. یا ندهد یا کمتر بدهد. اثرا یعنی ترجیح النفس. دومین صورت مساوات است. سومین صورت ایثار است. خداوند در قرآن می فرماید: «یؤثِرُونَ عَلَی َنْفُسِهِمْ وَلَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ»


وی با اشاره به موانع وحدت قلبی صمیمانه گفت: صمیمیت و صفا مقتضایاتی و موجباتی دارد. ما باید شهامت داشته باشیم، دقیق بررسی کنیم و تشخیص دهیم. اولین مرحله تشخیص مرض است و بعد تجویز دارو و بعد استفاده دارو. بعد از این سه مرحله، پرهیز است برای علاج یک معضل.


قاسمی در پایان گفت: هزار بار هم که بگوییم وحدت وحدت، اما وقتی یک برادر تبعیض را مشاهده کند، قلبا مودت و صمیمیت به وجود نمی آید. اساسی ترین چیز تواضع است. شاعر می گوید«گدا گر تواضع کند خوی اوست، ز گردن فرازان تواضع نکوست» آن برادر بزرگتر باید برود به سمت برادر کوچک تر و به او تواضع کند. در این صورت برادر دیگر هم برادری را باور می کند. اما اگر دو برادر بگویند ما با هم برادریم، ولی یک برادر تنها بخورد، تنها ماشین سوار شود، تنها منزل را تصاحب کند، محبت قلبی شکل نمی گیرد. ما چیزهایی داریم به اسم عیار عدالت، در این موارد باید جرات و شهامت خرج شود. باید طرف مقابل را باور کنیم. نگوییم که تندروها نمی گذارند. این کار بزرگمردان است که باید انجام دهند.


منبع: مهر


انتهای پیام/

ارسال نظر
قالیشویی ادیب