حسینعلی بینوائی در گفت‌وگو با آنا مطرح کرد؛
«کافی شاپ» نمایشی برای ادای دین به شهدای مدافع حرم
حسینعلی بینوائی که این روزها نمایش «کافی‌شاپ» را در خانه نمایش اداره تئاتر روی صحنه دارد گفت: «در این اثر بستری همچون فضای کافی‌شاپ را فراهم کرده‌ام تا فرهنگ وارداتی کافی‌شاپ که در فرهنگ اصیل ما رخنه کرده را یادآور شود.»
حسینعلی بینوائی در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی آنا گفت: «از اواخر سال 95 با توجه به اینکه خیل عظیم جوانان برای دفاع از حرم اهل بیت، شهید می‌شدند به این فکر افتادم تا با تولید نمایشنامه دین و وظیفه خود را به شهدا ادا کنم.»
وی با بیان اینکه چهارچوب اولیه این متن از بهمن 95 تا فروردین ماه امسال شکل گرفت، در خصوص ویژگی‌های اجرایی این موضوع عنوان کرد: «از آنجایی که خود بازیگر هستم آنچه که می‌نویسم با نگاه به بازیگری است و همیشه در حین نگارش متن فکر می‌کنم که این اثر چقدر جای مانور برای بازیگر دارد اینکه قصه و درام چگونه شکل گیرد و نقاطی برای تعلیق دارد مهم است و من می‌خواستم ببینم که هر یک از شخصیت‌ها چقدر جای بازی دارند. البته یک سری چیزها در بازنویسی‌ها و مشاوره‌هایی که از اساتید گرفتم باعث تغییراتی در متن شد.»
وی در معرفی هرچه بیشتر نمایش «کافی‌شاپ» گفت: «در این اثر بستری همچون فضای کافی‌شاپ را فراهم کرده‌ام تا فرهنگ وارداتی کافی‌شاپ که در فرهنگ اصیل ما رخنه کرده را یادآور شود. من در این اثر به مخاطب نشان می‌دهم که این روزها به جای قهوه‌خانه و فضای سنتی که پیش از این محفلی برای پرده‌خوانی و نقالی بود فضای اروپایی کافی‌شاپ گرفته است.»
کارگردان «کافی‌شاپ» اظهار کرد: «در نمایشی که در اداره تئاتر روی صحنه می‌رود تقابل دو تفکر سنتی و اروپایی انعکاس داده می‌شود و با دو کاراکتر که نگاه‌های متفاوتی به موضوعات اجتماعی دارند تفاوت‌ها در نوع نگرش افراد را نشان می‌دهم. در 40 دقیقه نخست اجرا فضای اثر بسیار شاد است. داستان درباره یاور و زیور زن و شوهری است که در بلندای روستایی که کافی‌شاپی در آنجا دایر شده انتظار فرزندشان را می‌کشند. در این نمایش نشان داده می‌شود که زن علی‌رغم آنچه که مرد می‌پنداشته در مواجهه با خبری در مورد بازگشت فرزندش که از زبان هم‌رزم او بیان می‌شود، بسیار مستحکم و منطقی برخورد می‌کند.»
وی ادامه داد: «در بخش دیگری از نمایش، مهران که صاحب کافی‌شاپ است در آغاز با تیپ‌های جوانان امروزی به کافی‌شاپ می‌آید و در ادامه تحت تاثیر حادثه به ظاهر تلخ قرار می‌گیرد و به نوعی متحول می‌شود.»
بینوائی درباره طراحی صحنه و لباس این اثر بیان کرد: «از آنجا که در خانه نمایش دو اثر نمایشی روی صحنه می‌رود نتوانستیم دکور متفاوتی برای کار طراحی کنیم، بنابراین همه چیز به صورت المانی روی صحنه قرار گرفته است. ما به خاطر اجرا در اداره تئاتر نتوانستیم از جاذبه‌های بصری که باعث انتقال یکسری چیزها به مخاطب می‌شود بهره ببریم. طراحی نمایش محیط بیرونی کافی‌شاپ است و لباس بازیگران، لباس مردمان امروزی است که در روستا هستند.»
وی در اشاره به جذابیت‌هایی که می‌توان در نمایش‌های دینی و ارزشی در نظر گرفت،تشریح کرد: «ما در این نمایش از لهجه شیرین برای جذب مخاطب استفاده کرده‌ایم به طوری که کاراکتر مرد گویش دامغانی و کاراکتر زن گویش شیرازی دارد. من با این روش سعی کرده‌ام تا فضای روستایی بیشتر به مخاطب القا شود و در انتخاب لهجه‌ها برایم مهم بود که لهجه‌هایی انتخاب کنم که از نظر مخاطب جذاب باشد. نمی‌خواستم از لهجه‌های آذری و گیلانی استفاده کنم چرا که جنبه شادی‌بخشی خاصی به نمایش می‌داد در حالی که این نمایش نیاز به لهجه شیرینی داشت که صرفا مردم را به خنده وادار نکند و از سویی دیگر برای مخاطب جذاب باشد.»
وی افزود: «40 دقیقه نخست اجرا مخاطب را به فضایی وارد می‌کند که به هیچ عنوان نمی‌تواند بخش پایانی نمایش را پیش‌بینی کند در حقیقت در این شکل از طراحی از عنصر غافلگیرکنندگی مخاطب استفاده شده که باعث می‌شود علی‌رغم تفکر و تصوراتش شگفت‌زده شود و با پایانی متفاوت روبرو شود. من معتقدم در این نوع نمایش‌ها باید به دور از هر نوع شتاب‌زدگی و شعارزدگی اجرا شود.»
بینوائی در خصوص مشکلاتی که در حوزه تئاتر دینی و ارزشی وجود دارد، تصریح کرد: «معتقدم تئاتر در طول تاریخ 2500 ساله ایران، نمایش‌های کوچکی را شامل می‌شود البته به جز تعزیه، تئاتر به معنای تئاتر غربی و تکنیکی است که با تعریف خاصش در ایران شکل نگرفته است. تئاتر و سینما از غرب آمده اما ما باید از تکنیک‌هایی که از کشورهای دیگر گرفته‌ایم برای فرهنگ و آیین بومی‌مان استفاده کنیم، باید از عناصر تئاتر استفاده کنیم و فرهنگ و سنت خود را در قالب موضوعات مختلفی که برایمان ارزش محسوب می‌شود، نشان دهیم.»
وی تاکید کرد: این گونه نباید باشد که از میان 20 متن اجرا شده 18 متن خارجی و دو متن ایرانی باشد. در حقیقت ما متن خوب ایرانی کم داریم و از این میان تعدادی هم که وجود دارد آثاری از زنده‌یاد اکبر رادی و بهرام بیضایی است، البته جایگاه آنها را نیز هنوز به خوبی نشناخته‌ایم. در این میان نمایشنامه نویسان خوب به انگشتان دو دست نمی‌رسند و اگر کسی هم وجود داشته باشد همچون محمد رحمانیان و محمد چمشیر برای خود می‌نویسند و تعدادشان بسیار اندک است. ما در این حوزه آموزش زیادی نداریم و این مشکل حتی در حوزه آثار تصویری نیز وجود دارد. برخی از متون در حد خواندن هستند و تعریف اجرایی ندارند و برخی دیگر اصلا تئاتر نیستند. هرگاه از روابط دست برداریم و طبق تعریف تئاتر متن‌ها را انتخاب کنیم یک قدم به جلو برداشته‌ایم البته در این میان مسئولان فرهنگی و سیاست‌گذاری‌هایشان نیز بی‌تاثیر نیست و اینها در کنار هم باعث شکل‌گیری تئاتر می‌شود.»
نمایش «کافی شاپ» تا 19 آبان ماه هر شب ساعت 18 با حضور حسین پرستار، محبوبه یزدانی، محمد رضائی مقدم و بهادر میرناصری به اجرا در می‌آید.
انتهای پیام/
توسط متخصصان یک شرکت دانشبنیان؛
