به بهانه اعتراض برخی فیلمسازان از شرایط اکران؛
کاسه‌کوزه‌ها را همیشه سر ذائقه مخاطب و اکران نشکنید/ فیلمسازان هم مقصرند!
وقتی فیلمی قصه و فیلمنامه آنچنانی ندارد حتی با بهترین ساخت هم نمی‌تواند برای مخاطب جذابیت بیافریند. خصوصا مخاطبی که از نبود فیلم‌های جذاب و داستانگو در سینمای ایران و البته ژانر دفاع مقدس دیگر کلافه شده است.
گروه فرهنگی خبرگزاری آنا: فیلم‌هایی که در حوزه دفاع مقدس در این مدت در سینمای ایران ساخته شده‌اند، بطور میانگین کمتر توانسته‌اند سالن‌های سینما را پر و انتظار مردم از دیدن فیلمی خوش‌ترکیب را برآورده کنند. عمده مشکل نیز به کیفیت در ساختشان برمی‌گردد.
البته فیلم دفاع مقدسی و بویژه آثاری با محتوای اخلاقی-دینی بطور بالقوه قدرت جذب مخاطب را همیشه داشته‌اند. همچنانکه از فیلم‌های جدی حاتمی‌کیا و باشه‌آهنگر گرفته تا حتی طنز‌های ده‌نمکی جزو این نوع ژانرها هستند. یا فیلم‌های دینی مثل «مریم مقدس» و «محمدرسول‌الله(ص) و ... تعدادشان هرچند کم است همه فروش‌های چندمیلیاردی داشته‌اند. پرفروش‌های گیشه سال‌های خیلی قبلتر نیز متعلق به این جنس آثار است.
اما به مراتب فیلم‌هایی دیگر در همین حوزه خصوصا در حال حاضر که فضا برای فیلمسازی نیز راحت‌تر است، ساخته می‌شوند که چه بسا باری به هرجهت هستند. با هر کیفیتی تولید می‌شوند اما به هر دلیلی نمی‌فروشند. این وسط فیلمساز هم عدم استقبال مخاطب را به گردن اکران بد و نبود سالن و غیره می‌اندازد.
جدیدا هم کارگردان فیلم «دریاچه ماهی» گلایه و انتقاد کرده که فیلمش در محدودیت است و دچار تبعیض و ... . و نهایتا نیز از اکران انصراف داده است؛ درحالیکه این فیلم اصلا اکرانی دیگر در سینماها ندارد. چرا که فیلم فروش آنچنانی نداشت و از اکران عمومی نیز کنار رفت.
این ادعا بطور مصداقی صرفا بهانه است. از این جهت قابلیت مانور دارد که باید گفت:
نبود سینما و تبعیض در اختصاص سالن‌ها، همیشه معضل جدی اکران بوده و به مراتب نیز مورد اعتراض فیلمسازانی است که پخش‌کننده قوی پشت اکران فیلمشان ندارند. پس این مسأله واقعی و ادعای منطقی است اما نه در همه موارد و راجع به همه فیلم‌ها.
از این بابت که قرار نیست عدم فروش و گیشه ضعیف هر فیلمی را متوجه نبود سالن سینما بدانیم و فیلمساز نیز از زیر بار مسئولیت کم کاری در ساخت، شانه خالی کند. وقتی فیلمی قصه و فیلمنامه آنچنانی ندارد حتی با بهترین ساخت هم نمی‌تواند برای مخاطب جذابیت بیافریند. خصوصا مخاطبی که از نبود فیلم‌های جذاب و داستانگو در سینما و همین ژانر دفاع مقدس کلافه شده است.
با ساخت و نمایش این نوع فیلم‌های به اصطلاح دفاع مقدسی که مثل اکثریت فیلم‌های عادی سینما قدرت جاذبه ندارند، واقعا بعید است مخاطبی هم حوصله سینما رفتن و پرکردن سالن این فیلم‌های متوسط به پایین را داشته باشد. وگرنه اینکه گاه فیلمی با تعدد سالن و خیلی‌ها با حداقل سالن روی پرده می‌روند، نکته قابل قبولی است.
اما این نکته را نباید فراموش کرد که فیلم حتی اگر در محجوریت باشد لااقل باید بتواند همان چند سالن خودش که اتفاقا در بهترین سینماها و بهترین سانس‌هاست را از مخاطب پر کند؛ اما فیلمی که نهایتا متوسط است، قطعا هیچ جذابیتی برای سینمارو‌ها نخواهد داشت.
پس فیلمساز نباید حق هر اعتراضی را به خود بدهد بویژه اینکه در قبال فیلم‌ها، همیشه حق با مخاطب است؛ اوست که ترجیح می‌دهد بنا بر ساخت و قصه ایده‌ال خود از کدام فیلم سراغ بگیرد. بنابراین فیلم خوب از بی‌نام و نشان‌ترین فیلمساز حتی، اگر در بدترین سالن‌ها به اکران درآید، بیننده‌اش را جمع می‌کند.
در عین اینکه در قبال همین فیلم دفاع مقدسی «دریاچه ماهی» با هر کیفیتی هم که بوده باشد، این تهیه‌کننده به عنوان صاحب فیلم است که می‌تواند در مورد چگونگی اکران فیلمش تصمیم بگیرد و نه کارگردان.
انتهای پیام/
