دیوارنویسی در بناهای قدیمی، میراث ناخوشایند بازدیدکنندگان

به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، انسان‌ها از قدیم دوست داشته‌اند که رد و نشانی از نوع زندگی، حضورشان در مکان‌های مختلف و همچنین تاثیرشان بر اجتماع باقی گذارند. این رفتار سالیان سال است که با انسان‌ها به صورت غیرارادی همراه بوده است و به همین دلیل هم در هر مکانی از دستشویی عمومی گرفته تا بناهای قدیمی شاهد دیوارنویسی‌ها هستیم.

اگرچه دیوار‌نویسی برای کسی که انجام دهنده آن است جالب و به یادگار خواهد ماند، اما از نگاه اکثریت افراد جذاب و یا عملی زیبا تلقی نمی‌شود. بخصوص این‌که وقتی دیوار‌نویسی‌ها در مکان‌هایی انجام شود که تخریب به دنبال داشته باشد دیگر نمی‌توان بر آن اسم یادگار مانده را گذاشت.

این‌که مردم هر ساله با سفر به شهرهای مختلف از بناهای تاریخی دیدن می‌کنند، بسیار خوب است. در این میان آنچه مورد انتقاد قرار می‌گیرد، ویرانی‌هایی است که در پس بازدیدها برجای می‌ماند. بخشی از این ویرانی‌ها به بالا رفتن افراد از ابنیه تاریخی و تشویق و فیلمبرداری برخی دیگر از بازدیدکنندگان اختصاص می‌یابد که اقدامی بسیار زشت تلقی می‌شود و قطعا در پی انتشار فیلم‌ها در فضای مجازی بر روی نگاه گردشگران نسبت به اهمیت مردم به میراث فرهنگی تاثیرگذار است.

از سویی دیگر مردم در بازدید‌ها عادت کرده‌اند که نشانی از حضورشان در بناها باقی بگذارند و فکر می‌کنند که این امر برای دیگر بازدیدکنندگان جالب است و یا می‌تواند میراثی ارزشمند برای آیندگانی که از آن بنا دیدن می‌کنند، باشد برای مثال اگر به برج آزادی مراجعه کنید با دیوارنویسی‌هایی مواجه می‌شوید که نه تنها توجه گردشگران را به خود جلب نمی‌کند بلکه علی‌رغم انرژی زیادی که صرف آن کنده‌کاری شده، نمای بنا را تخریب کرده است.

محمد امین قانعی راد نیز در مقام جامعه‌شناس معتقد است که بناهای تاریخی هویت جمعی را به افراد منتقل می‌کند. آدم‌ها در بناهای تاریخی باید خود را بازیابی و پیدا کنند، آنها باید در بازدید از بناها از وضعیت خود عبور کنند و خودشان را گم کنند و به شیوه تاریخی، فرهنگی و هنری خود را بازیابند.

وی در سخنانش اظهار کرد: «وقتی فردیت در ما رشد کند، می‌خواهیم خود را حک و پایدار کنیم و به اثری تاریخی تبدیل کنیم بنابراین نام خود را حک می‌کنیم و فکر می‌کنیم به این طریق ناممان ثبت و حفظ شده و برای آیندگان قابل ملاحظه است.»

قانعی راد ادامه داد: «دیوارنویسی یک نوع تثبیت و پایدارسازی شخصیت فردی است که افراد دارند البته چنین افرادی پایداری برای آثار تاریخی نیز قائل هستند.»

این جامعه شناس خاطر نشان کرد: «افرادی به دیوارنویسی روی می‌آورند که بین تاریخ‌گرایی و فردگرایی قرار گرفته‌اند البته نه آنقدر تاریخ‌گرا هستند که مدهوش اثری تاریخی شوند و نه آنقدر فردگرا که فردیت خود را در خارج از زمینه تاریخی تداوم بخشند.»