حرکت تاریخی حضرت اباعبدالله الحسین (ع) از مکه به سوی کربلا در شرایط حج، یکی از فرایض اسلامی با آن همه جاذبه معنوی، نشانگر آن است که زمان اقدام برای فریضه جهاد و دفع تهدیدات اساسی اسلام به قدری فوریت یافته است که نیمه تمام رها کردن مناسک حج الزامی می‌شود.
براستی چه علل و عواملی موجب شده است تا حضرت سیدالشهدا (ع) در چنین شرایطی، عزم کربلا کند؟!
بررسی شواهد تاریخی نشان می‌دهد بزرگترین تهدید علیه کلیت اسلام مهمترین انگیزه این حرکت تاریخی بوده است. اسلام به گونه ای دچار انحراف شده است که اگر قیامی (قیام عاشورا) سرنوشت ساز انجام نشود بیم آن می‌رود که دین رسول الله (ص) به کلی به انحرافی بلندمدت سوق پیدا کند.
در چنین شرایطی با درکی عمیق از کلام نورانی پیامبر (ص) که: «حسین منی و انا من حسین»، حرکت علیه واقعیت‌های تلخی همچون ستمگری، فساد حکومتی، لاابالی گری، وارونه سازی دین، سلطنت طلبی، طاغوتی سازی ساختار سیاسی، حیف و میل اموال امت، رواج منکر و تهی سازی اسلام از محتوی شکل می‌گیرد.
واقعیت‌های تلخ دیگری نیز در این سو در پیش است؛ به شهادت رسیدن، اسارت خانواده، شکست ظاهری، همراه با محدودیت نیروی انسانی و امکانات محدود نظامی، واقعیت هایی است که هر کدام به تنهایی می‌تواند به عنوان مانعی بزرگ در برابر قیام قد علم کند، اما امام حسین (ع) تسلیم این واقعیت های دشوار و سنگین و تلخ نشده و مبارزه تاریخی و سرنوشت ساز خویش را در پیش می گیرند.
در حقیقت انگیزه و هدفی که موجب تحمل این بلایا و سختی ها می‌شود، آرمان هایی است که همه این واقعیت های تلخ را تحت الشعاع خود قرار می‌دهد.
آرمان هایی مانند احیای اسلام، عدالتخواهی، اصلاح جامعه، دفع طاغوت، احقاق حق و بازگرداندن دین رسول الله (ص) به مسیر درست، هرگونه سختی را آسان می کند و چنین است که «آرمان خواهی» اسلامی به عنوان اصلی ترین هدف قیام عاشورا، جهاد علیه طاغوت و ستمگری و انحراف را در تاریخ اسلام نهادینه می‌کند تا در پرتو آن، اسلام همواره به حیات خود ادامه دهد.
*نماینده مجلس خبرگان و رئیس دانشگاه آزاد رفسنجان
انتهای پیام/
