نیویورک‌تایمز: تحریم‌ها نتوانست اقتصاد ایران را ویران کند/ همسایه‌های ایران به تحریم‌ها توجهی نداشتند
«کوان هریس»، جامعه شناس و معاون مرکز مطالعات ایران و خاورمیانه در دانشگاه پرینستون آمریکا، در مقاله‌ای به بررسی سیاست‌های اقتصادی ایران قبل و پس از تحریم‌ها پرداخته‌است.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا و به نقل از نیویورک تایمز، «هریس» در گزارشی که در نیویورک تایمز منتشر کرد به تحولاتی می‌پردازد که در روابط ایران و کشورهای اروپایی در آستانه حصول به توافق جامع هسته‌ای در حال وقوع است. به گفته وی اکنون فضای تازه‌ای در بازار دو طرف بوجود آمده‌است. هیئت‌های اقتصادی مختلف اروپایی به سوی ایران سرازیر شده و سرمایه گذارانی از اروپا و آمریکا در حال رفت و آمد به ایران هستند.
وی می‌نویسد به عنوان مثال، اخیرا یک شرکت سرمایه‌گذاری در لندن اقدام به سرمایه‌گذاری در بورس اوراق بهادار تهران کرده‌است. در حالی‌که حصول توافق جامع نهایی در حال پیوستن به واقعیت است، سرمایه‌گذاران خارجی به دنبال راه‌های ورود به بازار ایرانند.
«هریس» گزارش خود را این‌طور ادامه می‌دهد که البته اوضاع اقتصادی ایران آن‌طور که ما فکر می‌کنیم نیست. اگر چه تحریم‌های شدید از سال 2011 بازار ایران را تحت‌الشعاع قرار داد اما کشورهای همسایه ایران بر خلاف تهدیدهای آمریکا، هرگز روابط اقتصادی خود با این کشور را به طور کامل قطع نکردند.
ترکیه و ایران به‌تازگی قرارداد تجاری جدیدی منعقد کردند و گوشی‌های همراه چینی و محصولاتی از پاکستان و لوازم خانگی کره همچنان از مرزهای ایران عبور کرده و روانه بازارهای داخلی این کشور می‌شوند. شهرهای جنوبی عراق نیز به مبادله سیمان و فولاد ایران اقدام می‌ورزند.
به گزارش بانک مرکزی ایران، ارزش صادرات کالا و خدمات ایران از سال 2005 تا 2011 هر سال افزایش یافته‌است و تنها پس از آن بود که اقتصاد ایران دچار آسیب شد اما حتی در سال 2012-2013 نیز ارزش صادرات ایران بیش از یک دهه پیش از آن بود.
در طول یک دهه گذشته قسمت عظیمی از اقتصاد ایران به بخش خصوصی واگذار شده‌است. ما سهم واقعی این شرکت‌ها در بخش‌های کلیدی اقتصاد ایران را نمی‌دانیم و حتی نمی‌دانیم چند صد شرکت اقتصادی در این حوزه فعالیت می‌کنند.
«هریس» سپس به مقایسه بازار اقتصادی ایران در دولت‌های گذشته کشور می‌پردازد و سپس تحول اقتصادی ایران را با تحولات اقتصادی ژاپن در دهه 1960، کره جنوبی در دهه 1970، ترکیه دردهه 1980 و برزیل در 1990 و از سال 2000 تا 2010 مقایسه می‌کند.
وی سپس اینگونه نتیجه‌گیری می‌کند که اگر چنین تحولاتی در ایران رخ دهد، اقتصاد این کشور باید به سوی آشفتگی و عدم تولید پیش رود اما این‌طور نخواهد شد. زیرا نتایج هسته‌ای شدن ایران بر سیاست‌های اقتصادی این کشور تاثیر بسیاری خواهد گذاشت.
نخست اینکه بعید است تنها یک بخش از مالکیت اقتصادی ایران آنقدر منسجم باشد که سیاست‌های اقتصادی ایران را به یک جهت خاص سوق دهد و دوم اینکه ماهیت متداخل مالکیت داخلی و خارجی موسسات ایران به این معناست که سرمایه‌گذاری خارجی باید با صدها کارگزار اقتصادی در ایران وارد مذاکره شوند و تنها کارآفرینان نیمه‌دولتی در مقابل آنها قرار ندارند.
انتهای پیام/
