تک‌ستاره اسنوکر ایران: قهرمان جهان به من حقه زد و برنده شد
حسین وفایی، تک‌ستاره اسنوکر ایران در دنیا، در نخستین حضورش در مسابقات حرفه‌ای‌های جهان کاری کرد که همه را انگشت‌به‌دهان گذاشت؛ درست مانند پنج سال پیش؛ وقتی در ١٧ سالگی، در رقابت‌های آماتورها در رده سنی آزاد، قهرمان جهان شد و به جمع اسنوکربازان حرفه‌ای پیوست.
به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، در ادامه گفت‌وگوی «شرق» را با اسنوکرباز نابغه ایرانی می‌خوانید.
فکرش را می‌کردید در اولین حضورتان در مسابقات حرفه‌ای جهان، این‌قدر خوب ظاهر شوید؟
بله، خیلی زیاد. این یک رؤیاست که از بین ١٢٨ شرکت‌کننده، بالا بیایی و جزء هشت نفر اول قرار بگیری. من حتی این توانایی را داشتم که به مرحله نیمه نهایی هم برسم؛ اما متأسفانه به حریفی برخوردم که غافلگیرم کرد. درست است «مارک کینگ» تا فینال پیش آمد و قهرمان شد؛ اما باید این را بگویم که او اصلا از من سرتر نبود. مارک این مسابقه را به واسطه تجربیاتی که داشت و مهم‌تر از همه، حقه‌ای که به من زد، برد. بازی در حالی یک بر یک بود که او به داور گفت می‌خواهد به دستشویی برود. داور به من گفت اجازه می‌دهی او مسابقه را ترک کند، من هم اجازه دادم. دلم برایش سوخت و گفتم می‌رود، خیلی زود برمی‌گردد؛ اما وقتی برگشت، دقیقا ١٠ دقیقه طول کشیده بود و بدن من از ریتم خارج شده بود. موضوع مهم این بود که من بعد از پایان مسابقه، متوجه شدم مارک در آن ١٠ دقیقه به دستشویی نرفته بود؛ او برای اینکه بدن مرا از ریتم خارج کند، به این بهانه بیرون رفت تا بیرون از سالن مسابقه تمرین کند. در‌نهایت با این حقه به هدفش رسید و بازی را ٥ بر ٣ برد.
وقتی ماجرا را فهمیدید، هیچ اعتراضی نکردید؟
چرا؛ اما فایده‌ای نداشت. چون او سالن را با رضایت خود من ترک کرده بود و اعتراضم دیگر اثری نداشت.
واکنش‌ها به درخشش شما در این رویداد بزرگ چطور بود؟
هم خوب بود و هم بد. وقتی یک اسنوکرباز به رده مسابقات حرفه‌ای‌ها می‌رسد، همه دنیا او را می‌شناسند. انگلیس کشوری است که مهد اسنوکر جهان است. انگلیسی‌ها تمام مسابقات این رشته را به صورت زنده از تلویزیون پخش می‌کنند. بازی‌های من را همه دیده بودند. تماشاچیان انگلیسی همه تشویقم می‌کردند. «رونی سالیوان»، اعجوبه این رشته، سر مسابقه‌ام با «مارک کینگ» حاضر بود و در مصاحبه با شبکه یورو اسپورت، از عملکرد من خیلی تعریف کرده بود. «سان» هم که یکی از نشریات معتبر انگلیس است، عکس من را منتشر کرد؛ ضمن اینکه گفته‌اند، می‌خواهند زندگی‌نامه‌ام را هم به‌زودی در این مجله چاپ کنند. البته این را هم گفته‌اند که در قبال این کار، پولی هم به من می‌دهند. در مقابل واکنش‌های بد هم دیدم. تا پیش از این، وقتی بازیکنان انگلیسی مرا می‌دیدند، سمتم می‌آمدند و خیلی خوب حال‌و‌احوال می‌کردند؛ اما الان که جزء هشت نفر اول دنیا قرار گرفتم، دیگر کسی سمتم نمی‌آید!
واکنش مسئولان ورزش خودمان چطور بود، به شما تبریک گفتند؟
واکنشی نداشتند و تبریکی هم نگفتند.
پشتیبانی فدراسیون بولینگ و بیلیارد در مسابقات از شما چطور است؟
تا زمانی که آماتور بودم، فدراسیون کمکم می‌کرد؛ اما در این نزدیک به پنج سالی که بین حرفه‌ای‌ها آمده‌ام، نه فدراسیون و نه وزارت ورزش هیچ کمک مالی به من نمی‌کنند. پنج سال است هنوز یک اسپانسر برای من پیدا نشده تا در مسابقات شرکت کنم. من در تمام این سال‌ها، مسابقات زیادی را شرکت نکرده‌ام، چون اسپانسر نداشتم. به خاطر مسائل سیاسی و تحریم‌ها نتوانستم لوگوی شرکت‌ها را روی لباسم بزنم. به‌هرحال، هر کاری کنند، نمی‌توانند کاری کنند که ما ایرانی‌ها زیر بار یک‌سری مسائل برویم. ضمن اینکه به خاطر گرفتن ویزای کشورهای مختلف هم به مشکل برخوردم. من در انگلیس خودم تنها هستم و کسی را ندارم که دنبال کارم باشد. همین اتفاقات باعث شده با وجود اینکه جزء اسنوکربازان حرفه‌ای هستم؛ اما خیلی از مسابقات را شرکت نکنم و رنکینگم افت کند.
متأسفانه اسنوکر جزء رشته‌هایی است که با وجود داشتن استعدادهای زیاد در آن، مسئولان به آن بهایی نمی‌دهند. ضمن اینکه مردم هم شناختی از ورزشکاران ملی‌پوش آن ندارند. شاید بعضی از کسانی هم که الان گفت‌وگوی شما را می‌خوانند، شما را نشناسند؟
(با خنده می‌گوید) الان بهتر شده و مردم بیشتر من را می‌شناسند. من باید اینجا از آقای مهران مدیری تشکر کنم که چند وقت پیش به برنامه دورهمی دعوتم کرده و مرا به مردم معرفی کردند.
مخارج زندگی‌تان را در انگلیس چطور تأمین می‌کنید؟
خدا را شکر تمام هزینه‌های من را تا الان باشگاه «رویال نوان» که مدیریت آن بر‌عهده یک ایرانی است، تأمین کرده است. آقای امیر مظاهری، مالک این باشگاه، خودشان قبلا مدیر برنامه‌های «جیمی وات» و «رونی سالیوان»، دو نفر از اسنوکربازان سرشناس انگلیس، بوده و حالا این باشگاه را که در واقع یک آکادمی تخصصی اسنوکر است، در انگلیس تأسیس کرده است.
مربی تخصصی هم دارید؟
نه؛ به خاطر اینکه هزینه مربی بسیار بالا است، خودم به‌تنهایی تمرین می‌کنم. حتی در مسابقات هم مربی کنارم نیست.
ورزش حرفه‌ای با این شرایط، آن هم در یک کشور خارجی، سخت نیست؟
بله، خیلی سخت است. تنها خواسته‌ام این است که یک اسپانسر ایرانی داشته داشتم. ما هم به اندازه خودمان شرکت‌های مهم در ایران داریم؛ اما هنوز هیچ‌کدام از آنها اسپانسر من نشده است. همان‌طور که گفتم، تمام مسابقات اسنوکر در دنیا پخش تلویزیونی دارد. قول می‌دهم اگر روزی اسپانسر پیدا کنم، مردم را بیشتر از این خوشحال کنم. من در ١٧سالگی در رده سنی آزاد، قهرمان جهان شدم، در ١٩ سالگی در رده زیر ٢١ سال، رکورد دنیا را زدم، الان هم به عنوان اولین ایرانی، جزء هشت نفر اول مسابقات حرفه‌ای‌های جهان قرار گرفتم. تمام افتخاراتی که به دست آوردم، در تاریخ ورزش اسنوکر کشور بی‌سابقه بوده و کسی هنوز بعد از من نتوانسته آنها را به دست آورد.
وضعیت پشتوانه‌های اسنوکر را در ایران چطور می‌بینید؟
به نظرم شرایط خیلی خوب است. ما باشگاه‌های اسنوکر زیادی در کشور داریم و علاقه‌مندان به این رشته هم زیاد هستند. فدراسیون، مسابقات کشوری را برگزار می‌کند و تیم‌ها را هم به رقابت‌های آماتور آسیایی اعزام می‌کند. جالب است اسنوکربازان خارجی به واسطه شناختی که از من پیدا کردند، می‌گویند دوست دارند به ایران بیایند و وضعیت این رشته را از نزدیک ببینند.
پس اگر این‌طور است که می‌گویید، پس چرا فدراسیون از شما حمایت نمی‌کند؟
نمی‌دانم، به من اهمیتی نمی‌دهند!
انتهای پیام/
