در گفت‌وگو با آنا؛
مجتبی کریمی: «سربسته از تهران» سعی دارد درباره ماهیت تئاتر بیندیشد/ بی‌مهری، توهین و پشت‌گوش‌اندازی تالار مولوی به اثر برگزیده تئاتر دانشگاهی
مجتبی کریمی که نمایش «سربسته از تهران» را از ۲۳ آبان ماه در تالار سایه روی صحنه می‌برد گفت: « این اجرا را می توان اجرایی درباره تئاتر دانست، البته نه به آن شکلی که امروزه به مد بدل شده و نه به شکلی که با استفاده از احساسات سطحی و سانتی‌مانتال از سختی‌ها و عشق به تئاتر سخن می‌گوید، این اجرا سعی دارد که درباره ماهیت تئاتر بیاندیشد.»
مجتبی کریمی نویسنده و کارگردان «سربسته از تهران» در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی آنا در خصوص ایده نگارش این متن و ظرفیت‌های اجرایی آن گفت: «شکل‌گیری ایده‌های اولیه اجرای «سربسته از تهران» به سال 93 برمی‌گردد. در زمستان 93 سعی داشتم نمایشی از دل وضعیت‌های روزمره استخراج کنم. وضعیتی که بتواند هم دراماتیک باشد و هم ارتباطش را با تجربه زیسته عمومی حفظ کند.»
وی اضافه کرد: «حاصل این چالش نمایشنامه‌ای کوتاه شد که از دل موقعیتی هر روزه که تمامی افراد آن را تجربه می‌کنند ساخته شده بود، موقعیت زیستن در خانه. «سربسته از تهران» در واقع به چالش کشیدن این موقعیت از خلال عبور دادن آن از دل تئاتر است. چالش بعدی مواجه کردن این نمایشنامه با امکانات تئاتر بود تا بتوان ظرفیت‌ها و نقص‌های آن را آشکار کرد. در نهایت نمایشنامه -البته اگر چنین چیزی به شکل مستقل وجود داشته باشد - ساخته این تقابل‌ها و فرآیندها است.»
مجتبی کریمی همچنین درباره شکل اجرایی اظهار کرد: «در این‌باره چندان توضیحی نمی‌شود داد چرا که شکل هر اجرایی به ویژه این اجرا در تماس با هر مخاطب به شکلی ویژه خود را آشکار خواهد کرد زیرا مخاطب در تئاتر قسمتی از شکل اجرا است. اگر بخواهم جوابی داده باشم باید بگویم که این اجرا را می‌توان اجرایی درباره تئاتر دانست، البته نه به آن شکلی که امروزه به مد بدل شده و نه به شکلی که با استفاده از احساسات سطحی و سانتی‌مانتال از سختی‌ها و عشق به تئاتر سخن می‌گوید، این اجرا سعی دارد که درباره ماهیت تئاتر بیندیشد.»
کارگردان نمایش «سربسته از تهران» طراحی صحنه و لباس بازیگران این اثر را سخت‌ترین و پر‌چالش ترین بخش از فرآیند کارگردانی بود معرفی کرد و در ادامه تشریح کرد: «با انتخاب صحنه یک دست سفید محدوده عمل در تمامی حوزه‌ها تنگ‌تر و کم‌امکانات‌تر می‌شد. این چالشی است که هر کاری با صحنه سفید با آن مواجه است. بازی بازیگران باید تغییر می کرد و جنس آن با فضای پرتنش و آشکارکننده صحنه سفید هماهنگ می‌شد. لباس همین‌طور، نور و... در نهایت صحنه همه چیز را با خود هماهنگ کرد.»
وی در خصوص اجرای عمومی این اثر که نمایش برگزیده هجدهمین دوره جشنواره تئاتر دانشگاهی است گفت: «سال ها جشنواره تئاتر دانشگاهی از طریق سالن مولوی که هویت خود را از تئاتر دانشگاهی گرفته پشتیبانی می شد و در بدترین حالت و حداقل همکاری آثار برگزیده می‌توانستند در این سالن به اجرا دربیایند. اینکه در این سالن و در نگاه مدیریتی آن چه اتفاقی افتاده که اثر برگزیده جشنواره هجدهم با سه تندیس از بخش بین‌الملل یک سال و نیم مورد بی‌مهری و توهین و پشت‌گوش‌اندازی قرار می‌گیرد فرصت جدایی را می‌طلبد تا شاید بتوان ابعاد اتفاقاتی را که در این سالن در حال رخ دادن است، تشریح کرد. اینجا اتفاق جالبی می افتد. پیمان شریعتی مدیر مجموعه تئاتر شهر در مقابل درخواست اجرای گروه ما و با توجه به سابقه آن در جشنواره پذیرفت که بررسی صورت بگیرد و در نهایت تصمیم گرفتند در آبان و آذر در سالن سایه اجرا بدهند.»
وی همچنین در ادامه در خصوص تغییرات ایجادشده در نمایش نسبت به آن‌چه که در جشنواره تئاتر دانشگاهی اجرا شده است عنوان کرد: «نسبت به اجرای جشنواره تغییراتی داشته‌ایم. در اجرای جشنواره داوود پژمان‌فر به عنوان بازیگر در اجرا ما را همراهی می‌کرد که جا دارد همینجا از او تشکر کنم . در دور جدید تمرین‌ها، پژمان یاوری به جمع ما اضافه شده و همراه فرزانه میدانی که در اجرای قبل هم حضور داشته بازیگران این کار خواهند بود.»
انتهای پیام/
