لاله صبوری: از دهه 60 دیگر از قربانی بودن زنان خبری نیست+ تصاویر

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری آنا، در بخشی از نمایش صدیقه کیانفر در پاسخ بازیگر نمایش که پرسید برای چه آمده‌ای؟ گفت: «ما برای مشورت آمده‌ایم.»

پس از پایان بخش اول نمایش « سپنج رنج و شکنج فرخنده»، لاله صبوری درباره این نمایش اظهار کرد: «از آغاز نمایش و در اولین دیالوگ بازیگران متوجه شدم که فرخنده کسی است همچون بسیاری از زنان، که مسئولیت خانه را برعهده دارند و کسی است که یک خانه به صورت دربست در اختیار اوست. این شخصیت دختر کوچکی است همچون من که در کودکی سعی در کمک به کارهای خانه و نگهداری از فرزند کوچک‌تر خانواده را داشتم. ضمن این‌که او نیز مثل من که خیلی زود ازدواج کردم و مادر شدم، مسئولیت‌ها را بر عهده می‌گیرد.»

وی ادامه داد: «فکر می‌کنم از بچگی خیلی چیزها در دست ما است و من چندان موافق با این نظریه نیستم که مردها خیلی خوب هستند و زن‌ها ضعیف یا قربانی هستند. احساس می‌کنم ما دخترهایی که در این دوره زندگی می‌کنیم در حال گرفتن تقاص مادرانمان هستیم و اگر در دوره‌ای مادرهایمان خیلی اذیت شده‌اند در حال حاضر ما آن را جبران می‌کنیم و مردها را اذیت می‌کنیم.»

صبوری تاکید کرد: «به نظر من از دهه 60 و یا 70 دیگر از قربانی بودن زن‌ها خبری نیست و با اینکه الان هم زنان سرپرست خانواده و یا بد سرپرست وجود دارند اما در عین حال افراد زیادی هم وجود دارند که خودشان مشغول کار هستند و قربانی نیستند.»

در بخشی از این اجرا فریدون محرابی به شعری از علی‌اکبر عباسی اشاره کرد که آخرین بند آن بدین شرح بود: «نان‌های ماشینی، نان‌های ماشینی آبروی ده ما را بردند.»

در حین اجرا بارها تکرار شد که هر کس هرکاری که دوست دارد، انجام دهد؛ درهمین زمان یکی از آقایان حاضر در سالن نمایش موافقت خود با صحبت‌های لاله صبوری را اعلام کرد و در ادامه افزود: «خانم‌ها خودشان را در وضعیتی قرار داده‌اند که احساس می‌کنند قربانی هستند. گاهی خانم‌ها از زنانگی خود استفاده می‌کنند و با این نگاه هم‌سو می‌شوند که ما قربانی هستیم و از ضعف و نگاه مردها باید استفاده کنیم.»

صدیقه کیانفر که از دیگر میهمانان این اجرا بود گفت: «من از دیدن این نمایش دچار حالت خاصی شدم، در شوک هستم. من از سال 1339 تئاتر را شروع کرده‌ام، همه جور تئاتری را کار کرده‌ام اما این شکل از نمایش را ندیده بودم.»

ابوالفضل محترمی به عنوان کاریکاتوریستی که در سالن حضور داشت نیز گفت: «من از سر اتفاق به این سالن آمده‌ام و این افتخار را داشتم که با علی‌اکبر عباسی در اینجا آشنا شوم. با توجه به شعر وی که می‌گوید این قدر می‌رقصم تا خداوند به من هدیه و شاباش ‌ارزانی کند، می‌خواهم به گفته استادم جابر عناصری که رفتار صوفیان را آموزش می‌داد، 7 دور رقص سماع بجا آورم تا خداوند شاباش آن را به علی‌اکبر عباسی هدیه کند.»

پس از پایان اجرا، مجید رجبی معمار درخصوص این اثر نمایشی گفت: «به نظرم از نظر حسی و تجربی با اجرای خاصی روبه‌رو هستیم. این نمایش به صورت تعاملی توسط بازیگر و مخاطب ارائه می‌شود که بسیار هم جالب است.»

وی بیان کرد: «به نظر من اگرهدف از اجرای نمایش نشان دادن آشفته بازار فکری و ذهنی باشد که هر روزه هم در جامعه در حال بیشتر شدن است و یا حرف‌های بی‌سر و ته باشد می‌توان گفت که کارگردان و بازیگران به درستی این فضا را نشان داده‌اند، اما اگر هدف از اجرا نشان دادن چیز دیگری باشد به نظر من در نمایش تکلف زیادی وجود دارد.»

صدیقه کیانفر نیز اظهار کرد: «برای من طرح و کارگردانی نمایش و بازی نقش‌آفرینان بسیار تازگی داشت. من به عنوان یک بازیگر کار را خیلی دوست داشتم.»

وی ادامه داد: «نوع بازی نقش‌آفرینان از یک سو باعث می‌شد تا مخاطب درگیر داستان و قصه شود و از سوی دیگر بعد خانوادگی آن اهمیت بسزایی داشت. در این اثر برخی از نکات خانوادگی مطرح شد که خیلی مهم است.»

لاله صبوری نیز تصریح کرد: «به نظرم کار بسیار زنده و پویا بود. گذشته از جذاب بودن روایت، این‌که مخاطب یک لحظه نمی‌توانست نمایش را رها کند، از جمله نکات قابل توجه در این کار بود چراکه تماشاگر همواره این چالش دائمی را دنبال می‌کرد.»

وی ادامه داد: «مخاطب در طول اجرای نمایش مدام با نمایش درگیر بود و هر لحظه تلنگری به او وارد می‌شد. مطمئنم که در هر اجرا مخاطبان این اثر نمایشی با کاری متفاوت روبه‌رو می‌شوند و یک ساعت با دغدغه و فکر دیگری روبه‌رو خواهند بود که با حال و هوای تئاتر امروز کاملا فرق دارد.»

نمایش «سپنج رنج و شکنج فرخنده» بر اساس نوشته‌ای از مجموعه «تک نگاره‌های محمود استاد محمد برای سکوت» به کارگردانی شهرام گیل‌آبادی و با بازی فریدون محرابی، شمسی صادقی، نوشین حسن‌زاده، رویا فلاحی و نازنین مهیمنی و با آواز قربان نجفی تا 31 شهریورماه هر شب ساعت 20 در پلاتوی اجرای تئاتر شهر روی صحنه می‌رود.

سایر عوامل این نمایش عبارتند از: هانیه جوادی‌منش دستیار کارگردان، سحر طلایی سرپرست گروه، میثم صفری طراح نور، فرشاد محمدی صدابردار، طاهر مهدوی و ستاره خدایی راهنمای فرهنگی، داوود نمدکلاهی مسئول پلاتو، فرشاد آذرنیا نور و صدا، احسان رافتی عکس و ایمان خاکسار طراح گرافیک.