معضل لباس در بازی میلیاردرها/ دلایل تداوم مشکل همیشگی فوتبال

فرهنگ‌سازی در گام اول

ناصر نوآموز کارشناس مدیریت فوتبال

به نظر می‌رسد در فوتبال ما همه چیز درست شده و فقط یک لباس مانده که این‌قدر مدیران ما را درگیر کرده است. یک بحث کوچک مثل لباس آن‌قدر مسئولان فوتبال را درگیر کرده که مسائل اصلی را فراموش کرده‌ایم. البته لباس اهمیت زیادی به‌ویژه در تیم‌ملی دارد اما نباید مدیران فوتبالی اجازه دهند این‌قدر به سطح پایین بکشد که بحث‌ها رسانه‌ای شود. مثلا قبل از جام‌جهانی ٢٠٠٦ که ما در فدراسیون بودیم و پوما اسپانسر البسه تیم‌ملی بود، وقتی برای بار اول در ایتالیا لباس‌های تیم‌ملی را تحویل گرفتیم، آنها را بعد از چند ساعت پس فرستادیم. حس کردیم که آن لباس‌ها هر چند با برند پوما در شان تیم‌ملی نیست و آنها مجبور شدند که طبق خواسته ما برخورد کنند و از علامت‌هایی که می‌خواستیم روی آن استفاده کنند. وقتی قراردادی امضا می‌شود،‌ باید آن‌قدر سفت و محکم باشد که به شرکت تحت قرارداد اجازه هیچ تخلفی را ندهد. البته این برندهای مطرح بیشتر به سراغ تیم‌های مطرح می‌روند و شاید در شرایط فعلی برای‌شان انگیزه‌ای وجود ندارد که با ایران کار کنند. این هم دلیلش تنها نبودن ایران در سطح اول فوتبال جهان نیست، بلکه شرکت‌های معتبر بعد از قراردادی که با یک فدراسیون یا باشگاه امضا می‌کنند،‌ به دنبال سودآوری هستند. آنها فروشگاه‌های خود را در نزدیکی استادیوم تیم مورد نظر تأسیس می‌کنند و هواداران آن تیم لباس اورجینال تیم خود را خریداری می‌کنند. حالا فکر می‌کنید که در ایران آدیداس یا پوما می‌توانند فروش خوبی از لباس‌های اورجینال داشته باشند تا هر هوادار با لباس اصلی تیمش به استادیوم برود؟ به نظر می‌رسد قبل از هر چیز باید از نظر فرهنگی روی علاقه‌مندان به فوتبال و مردم کشور خودمان کار کنیم. چطور لباس اصلی بارسلونا در ایران فروخته می‌شود اما هیچ‌کس لباس اصلی تیم‌ملی را خریداری نمی‌کند؟ در کنار این موارد، بحث رایزنی‌ها و مذاکرات بین‌المللی هم بسیار موثر است که ما می‌توانیم با کار و تلاش زیاد، برندهای معتبر را مجبور به فعالیت در ایران کنیم که البته این کار یکی،‌ دو روز نیست و نیاز به زمان دارد.

به تکنولوژی روز دنیا نزدیک شویم

عباس انصاری‌فرد کارشناس مدیریت فوتبال

باید برای رسیدن به شرایط ایده آل منافع شخصی را کنار بزنیم. متاسفانه در قراردادهایی که در سال‌های اخیر برای تأمین البسه تیم‌های ایرانی امضا شده، بیشتر از منافع ملی، منافع شخصی در نظر گرفته شده است. فوتبال ما در سطح پایینی قرار ندارد و ادعا می‌کنیم که تیم اول آسیا هستیم. از طرفی تیم‌های ما هر ساله در باشگاه‌های آسیا به میدان می‌روند. پس باید بهترین لباس‌ها و امکانات برای تیم‌های ایرانی فراهم شود، حالا اگر این اتفاق در سال‌های اخیر نیفتاده، از ضعف مدیران است. البته بحث تحریم‌های بین‌المللی نیز تا حدودی تاثیرگذار بوده اما این مشکل هم چیزی نیست که ما را از رسیدن به سطح اول فوتبال در آسیا در بحث اسپانسر منع کند. باید برای رسیدن به سطح ایده‌آل، ملی فکر کرد. آن‌قدر برند معتبر در سطح دنیا هست که با مذاکره و رایزنی در همان گام اول به سمت فوتبال ایران جذب می‌شوند. برندهایی که ما در سال‌های اخیر از آنها در فوتبال‌مان استفاده کردیم، بیشتر بر این اساس بوده که چه کسی پول بیشتری می‌دهد. این برندها به دنبال این بودند که با پرداخت پول مطرح شوند که به هدف‌شان هم رسیدند اما فوتبال ما دایما دچار حاشیه شده است. اگر مدیران برای امنیت شغلی خودشان هم شده، به فکر قراردادهای خوب با برندهایی در کلاس جهانی باشند، هیچ وقت در آستانه بازی مهم تیم ملی،‌ لباس به بحث اصلی فوتبال ما تبدیل نمی‌شود. البته نباید از اهمیت این بحث غافل شویم چون همین لباسی که بر تن بازیکن می‌رود، صددرصد در عملکردش تاثیرگذار است. آنهایی که فوتبال بازی کرده‌اند، می‌دانند که لباس چقدر از نظر روانی روی بازیکن تأثیر می‌گذارد. مدیران فوتبالی نباید اجازه دهند که انرژی مربیان و بازیکنان هم صرف چنین موارد کوچکی مثل لباس شود. این روزها در دنیا لباس‌هایی تولید می‌شود که اکسیژن به بدن بازیکن می‌دهد. ما هم باید به این سمت برویم چون دنیا اینطور فکر می‌کند. تا به حال که برعکس عمل کرده‌ایم و لباس‌های بی‌کیفیتی تن بازیکنان ما رفته است که به جای انرژی دادن به آنها،‌ جلوی فعالیت آنها را می‌گیرد.

تحریم‌ها دردسرساز است

عباس ترابیان دبیر کمیته بازاریابی فدراسیون

لباسی که بر تن بازیکنان فوتبال می‌رود،‌ یک تعریف عام دارد و یک تعریف خاص. تعریف عام این است که بازیکن لباسش را بپوشد و بدون مزاحمت بازی کند و از زمین بیرون بیاید. تعریف خاص اما متفاوت است. زمانی است که متناسب با دیدگاه فنی، سعی می‌کنید حتی لباس هم در پیروزی‌های شما نقش تعیین کننده‌ای داشته باشد. مثلا فلان مربی می‌گوید که لباس بازیکنان باید طوری باشد که در طول بازی بدنش بیش از فلان قدر آب از دست ندهد. چنین تکنولوژی‌هایی وارد البسه فوتبال شده و باعث می‌شود که بازیکن احساس خفگی نکند. درواقع بحث لباس گستردگی زیادی پیدا کرده و به‌عنوان یک ابزار از آن استفاده می‌شود. رسیدن به چنین سطحی نیاز به کار دارد. فدراسیون فوتبال هم در زمانی که با آل اشپورت قرارداد داشت، تمام این فراز و فرودها را گذراند و همه چیز حساب شده بود اما به هر دلیلی مدیران فدراسیون تصمیم به قطع همکاری گرفتند. اهمیت ماجرا اینجاست که بتوانیم با یک برنامه بلندمدت یک برند را در فوتبال خودمان جا بیندازیم که البته کیفیت بالایی داشته باشد. برای رسیدن به چنین سطحی باید از یکسری منافع چشم‌پوشی کنیم و این‌که فلان شرکت پیشنهاد بهتری از نظر مالی می‌دهد، برایمان ملاک نباشد. متاسفانه بحث لباس در ایران آن‌قدر در سال‌های اخیر حساسیت ایجاد کرده که با هر اقدامی‌هزار و یک حاشیه به وجود می‌آید. خیلی سخت نیست که بتوانیم یک انتخاب درست و منطقی در بحث لباس داشته باشیم اما یکسری محدودیت‌ها نیز وجود دارد. با وجود اتفاقات سیاسی که از‌سال گذشته در کشورمان رخ داده، هنوز هم در برخی موارد با تحریم روبه‌رو هستیم. درواقع برندهای معتبر شاید هنوز مجوز لازم را ندارند تا با ایران وارد مذاکره شوند. آن‌قدر جرایم سنگین قبلا در نظر گرفته شده که آنها ترجیح می‌دهند سمت فوتبال ما نیایند. برای من غیرقابل باور است شرکت‌هایی چون پوما، نایک و آدیداس به صورت مستقیم نماینده خود را به ایران اعزام کنند تا پای میز مذاکره بنشیند. البته شاید این اتفاق از طریق شرکت‌های دیگر و به صورت غیرمستقیم ممکن باشد.