«عراق» هدف بعدی رژیم صهیونیستی است؟

به گزارش خبرگزاری آنا، مصطفی فرحبخش، کارشناس مسائل بین‌الملل؛ در پایان جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل که باید آن را بسیار فراتر از یک سلسله حمله و پاسخ متقابل دانست که به نوعی نمودار قدرت، ضعف و محاسبه استراتژیک را نیز عیان کرد، اسرائیل مجبور شد درخواست آتش‌بس دهد، که این خود نشانه‌ای از ضعف نسبی در میدان نبرد بود.

دلیل عمده، توان موشکی خارج از تصور اسرائیل بود که در کمترین فاصله پس از شهادت فرماندهان موشکی ازجمله سردار شهید امیرعلی حاجی زاده فرمانده نیروی هوافضای سپاه آغاز شد.

عملیات گسترده موشکی و پهپادی ایران، به شکلی مستمر خطوط دفاعی اسرائیل را تحت فشار قرار داد به طوری که سامانه‌هایی مانند «گنبد آهنین» (Iron Dome) و سامانه‌های پدافندی چند‌لایه نتوانستند جلوی امواج این حملات را بگیرند.

در گزارش مؤسسه ISS اروپا آمده است که ایران توانسته خطوط پدافند هوایی اسرائیل را با پرتاب سلاح‌های متنوع (بالستیک و پهپادی) در هم بشکند و دسترسی به اهداف دورتر را فراهم کند.

همچنین در گزارشی تحلیلی با عنوان «Dangerous manoeuvres» بیان شده است که تهران با بهره‌گیری از ضعف نسبی اسرائیل در شرایط فعلی، در تلاش است سامانه‌های دفاعی را تحت فشار قرار دهد و در نقاطی شکاف ایجاد کند.

اسرائیل هنوز بعد از چند ماه نتوانسته از تبعات این جنگ در حوزه‌های مختلف امنیتی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی عبور کند، اما به نظر می‌رسد با توجه به اخبار و گزارش‌هایی که در رسانه‌ای اسرائیل طی چند ماه اخیر منتشر شده، این رژیم و سران دولت فعلی اسرائیل از به راه انداختن جنگ و درگیری در دیگر کشور‌ها ازجمله عراق بدشان هم نمی‌آید.

شاید سوال این باشد که «اگر اسرائیل پس از آن ضربات بزرگ، با وضعیت نسبی ضعف مواجه شده، چه ضرورتی دارد که هدف بعدی عراق باشد؟» پاسخ این است که:

۱. جبران مشروعیت از دست‌رفته در اسرائیل: در شرایطی که تأثیرات درگیری به اسرائیل فشار آورده است، تمرکز بر عراق ممکن است بخشی از راهبرد آنها برای بازسازی اعتبار عملیاتی و بازسازی تصویر قدرت خودشان باشد.

۲. نقش استراتژیک عراق در شبکه تدارکاتی ایران: اسرائیلی‌ها معتقدند عراق یکی از مسیر‌های اصلی حمایت لجستیک ایران از محور مقاومت بخصوص حزب الله لبنان است پس ضربه زدن به شبکه‌های وابسته به ایران در عراق می‌تواند فشار بر ایران را بیشتر کند.

۳. استفاده از شکاف‌های قومی و سیاسی داخلی: عراق به‌خاطر وجود ساختار‌های پیچیده قومی، طایفه‌ای و رقابت میان احزاب و جناح‌ها، بستری مستعد برای تحریک درگیری داخلی است. اگر اسرائیل بتواند در عراق شکافی میان نیرو‌های شبه‌نظامی نزدیک به ایران و دولت رسمی ایجاد کند، آن را به صحنه درگیری داخلی تبدیل خواهد کرد.

۴. فشار مضاعف همزمان بر چند جبهه: صهیونیست‌ها معتقدند اگر اسرائیل توان طراحی فشار موازی در عراق و سوریه را داشته باشد، می‌تواند ایران و متحدانش را به پراکندگی و پاسخ چندگانه وادارد و امکان تمرکز آنها را کاهش دهد.

به عبارت دیگر، موفقیت ایران در واردکردن ضربه مهلک، اسرائیل را با چالشی مواجه کرده است که برای مقابله با آن تلاش می‌کند با حرکت به سمت کشور‌های دیگر ازجمله عراق، فشار را بر محور‌های وابسته ایران افزایش دهد تا به نوعی بازدارندگی ایجاد کند.