نقد جسورانه یا تعصب پنهان؟ / نقدی بر اظهارات المیرا شریفی مقدم علیه هاشمیان+ فیلم

به گزارش خبرگزاری آنا، خانم المیرا شریفی‌مقدم، از معدود مجریانی است که در سال‌های اخیر توانسته تسلط بی‌نظیری بر کار خود نشان دهد و نقد‌های جسورانه و به‌موقعی را در حوزه‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی مطرح کند. کمتر مجری زن با این گستره توانمندی و شجاعت در بیان دیدگاه‌های خود دیده‌ایم. انتخاب مکرر او به عنوان مجری منتخب صداوسیما برای مصاحبه با مسئولان ارشد، خود نشان از جایگاه حرفه‌ای و احترام بالای او دارد.

اما در کنار این همه توانمندی و تخصص، باید به نقدی صریح و به‌جا نیز پرداخت. امروز خانم شریفی‌مقدم نقدی آشکار نسبت به وحید هاشمیان، سرمربی پرسپولیس، مطرح کرد که در نوع خود قابل تأمل است. واقعیت این است که هاشمیان در هفت هفته گذشته نتایج امیدوارکننده‌ای نداشته و بازی تیمش نیز جذابیت لازم را نداشته است؛ این نکته‌ای است که هیچ هوادار فوتبالی نمی‌تواند انکار کند.

اما آیا به همین دلیل هر فردی، در هر جایگاه و با هر زاویه دیدی می‌تواند چنین نقد صریح و بی‌پرده‌ای داشته باشد؟ ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که دو نوع نقد وجود دارد: نقد عمومی مردم و نقد تخصصی اهل فن. طبیعی است که همه مردم، بدون توجه به تخصص، حق اظهار نظر داشته باشند، اما لزوماً هر نظر، تخصصی و کارشناسانه نیست. نگاه و تحلیل عمیق و علمی نسبت به دلایل افت یا پیشرفت یک تیم فوتبال، نیازمند دانش، تجربه و فهم فوتبالی است که اهل فن آن را دارند.

نقدی که به خانم شریفی‌مقدم وارد است، این است که در حالی که او به عنوان یک مجری حرفه‌ای و توانا می‌تواند از نتایج پرسپولیس انتقاد کند، اما از سوی دیگر، علاقه علنی و آشکارش به پرسپولیس و حتی برخی حرکات کری‌خوانی برای استقلال، این سوال را به وجود می‌آورد که آیا نقدی که مطرح می‌کنند، کاملاً بی‌طرفانه و تخصصی است یا متاثر از تعصبات هواداری؟ مجری‌ای که در اینستاگرام یا فضای مجازی خود اعلام می کند پرسپولیسی است و بعضا با افراد سرشناس حاضر در تلویزیون کری می خواند طبیعتاً نمی‌تواند با نگاهی کاملاً بی‌طرفانه به نقد سرمربی تیم محبوبش بپردازد. مثل این می ماند که وحید هاشمیان مدعی شود المیرا شریفی مقدم توانایی اجرای برنامه های ورزشی را ندارد زیرا او یک مجری توانمند در عرصه های دیگر است. شاید اگر مجری برنامه های تلویزیونی صدا و سیما  مثل نقدهای دیگری که جسورانه انجام می دهد و تعصبی به افراد یا نهادها ندارد، کری خوانی نمی کرد و به یکباره در مورد هاشمیان و عملکرد او انتقاد می کرد بیشتر به دل می چسبید یا شاید حتی بهتر بود او دیگر تیم ها و مربیان را هم پیش از این مورد نقد قرار می داد.

در نهایت، ما به نقد‌های حرفه‌ای و منصفانه نیاز داریم؛ نقد‌هایی که با دانش و انصاف همراه باشند، نه نقد‌هایی که در لفافه تعصب و جانب‌داری رنگ ببازد. امید است همه فعالان رسانه‌ای در فضای پرشور ورزش ایران، این مرز‌های ظریف را بهتر درک کنند و به جای گرایش‌های شخصی و متعصبانه تخصص را سرلوحه کار خود قرار دهند.