میزبانی ماه از اقیانوس سنگ‌های مذاب
داده‌های مأموریت فضایی هند نشان می‌دهد که ماه زمانی توسط اقیانوسی از سنگ‌های مذاب پوشیده شده بود
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از فیزیکس‌اوآرجی، داده‌های مأموریت اخیر چاندرایان-۳ از این ایده پشتیبانی می‌کند که زمانی اقیانوسی از سنگ مذاب ماه را پوشانده بود. دانشمندان این ماموریت یافته‌های جدید خود را در مجله نیچر منتشر کرده‌اند.
ناسا می‌گوید، شباهت در ترکیب نمونه‌های جدید و قدیمی قمری نشان می‌دهد که اقیانوس ماگما در اوایل شکل‌گیری ماه را پوشانده است.
فرودگر هندی ویکرام بیست و‌سوم آگوست سال گذشته (ابتدای شهریورماه) با موفقیت روی سطح ماه فرود آمد، سپس کنترلر‌ها ماه‌نورد پراگیان را که در ویکرام قرار گرفته بود را برای کاوش در محل فرود مستقر کرد.
دانشمندان شرح می‌دهند، مکانی که ویکرام در آن فرود آمد، در موقعیت جنوبی‌تر از هر فردگر دیگری بود که قبلاً برای کاوش روی سطح ماه قرار گرفته بود.
اندازه گیری‌های پراگیان نشان داد که ترکیب خاصی از عناصر شیمیایی در خاک ماه (یا سنگ سنگی) اطراف فرودگر نسبتاً یکنواخت است. این سطح سنگ سنگی عمدتاً از نوعی سنگ سفید به نام آنورتوزیت فروآن ساخته شده است.
دانشمندان می‌گویند ترکیب شیمیایی سنگی قطب جنوب ماه بین نمونه‌هایی از دو مکان در منطقه استوایی ماه است؛ نمونه‌هایی که توسط فضانوردان در پرواز آپولو۱۶ ایالات متحده در سال ۱۹۷۲ جمع آوری شد و نمونه‌هایی که توسط ماموریت رباتیک لونا به زمین بازگشتند.
شباهت گسترده در ترکیبات شیمیایی همه این نمونه‌ها، علی‌رغم این واقعیت که آنها از مکان‌های جغرافیایی بسیار دور روی ماه آمده‌اند، این ایده را تایید می‌کند که یک اقیانوس مواد مذاب ماه را در اوایل تاریخ شکل‌گیری، آن را پوشانده است.
محققان شرح می‌دهند، تصور می‌شود که ماه زمانی شکل گرفته است که سیاره‌ای به اندازه مریخ با زمین برخورد و سنگی را به بیرون پرتاب کرد که متعاقباً به هم پیوسته و تنها سیاره ما را تشکیل داد. تصور می‌شود که اقیانوس ماگمای قمری از زمان شکل گیری تا ده‌ها یا صد‌ها میلیون سال پس از آن وجود داشته است.
سرد شدن و تبلور این اقیانوس ماگمایی در نهایت منجر به تشکیل سنگ‌های فروئن آنورتوزیت شده که پوسته ماه را تشکیل می‌دهند. با گذشت زمان و کاهش دما، این اقیانوس مذاب منجمد و به تدریج به پوسته جامد ماه تبدیل شده است. این پوسته با گذر زمان و برخورد شهاب‌سنگ‌ها دچار تغییرات و شکاف‌هایی شده است که امروزه در قالب کوه‌های بلند و حفره‌های عمیق در سطح ماه قابل مشاهده هستند.
محققان معتقدند که این کشف می‌تواند بینش جدیدی را در مورد چگونگی شکل‌گیری و تکامل سیارات سنگی در منظومه شمسی فراهم آورد. همچنین، درک بهتر تاریخچه ماه می‌تواند به فهم بیشتر فرایند‌های تحول زمین نیز کمک کند.
انتهای پیام/
