تعیین میزان نوعی داروی ضدافسردگی در نمونه‌های بیولوژیکی در دانشگاه همدان

به گزارش خبرگزاری آنا به نقل از روابط عمومی ستاد نانو، فلووکسامین یک داروی ضد افسردگی از گروه مهارکننده‌های بازجذب سروتونین است. تجویز فلووکسامین برای درمان افسردگی، اختلال وسواسی جبری، اختلال هراس و فوبیای اجتماعی و اختلال استرس پس از سانحه شایع است.

این دارو پس از تجویز خوراکی، تقریباً به طور کامل از طریق دستگاه گوارش جذب می‌شود و میزان جذب آن متأثر از حضور مواد غذایی نیست. در ادامه سوخت و ساز آن به شکل گسترده در کبد رخ می‌دهد و کمتر از 4 درصد از میزان مصرف شده بدون تغییر دفع می‌شود. این میزان اضافه دارو از طریق ادرار دفع خواهد شد.

دکتر طیبه مدرکیان در خصوص هدف دنبال شده در این طرح عنوان کرد: «این پروژه به منظور اندازه‌گیری داروی فلووکسامین مالئات توسط یک

الکترود اصلاح شده با حساسیت بالا در نمونه‌های بیولوژیکی صورت گرفته است. تاکنون روش‌هایی برای اندازه‌گیری این دارو از قبیل روش‌های کروماتوگرافی مایع (HPLC)، کروماتوگرافی گازی، الکتروفورز مویینه و همچنین پلاروگرافی گزارش شده است. علیرغم مزایای این روش‌ها، معایب و محدودیت‌هایی از جمله استفاده از حلال‌های آلی و سمی و یا استفاده از فلز سمی جیوه در روش پلاروگرافی را دارا هستند. علاوه بر این، در برخی از موارد، این روش‌ها پرهزینه خواهند بود. هدف این پروژه ارائه روشی سریع، حساس، ارزان و با آلودگی زیستی کمتر بوده است».

برای این منظور حسگری از جنس الکترود کربن شیشه‌ای که با نانولوله‌های کربنی و نانوذرات جیوه اصلاح شده، طراحی و ساخته شده است. این حسگر حد تشخیص پایین و حساسیت بسیار بالایی دارد. همچنین کارایی این حسگر در انداه‌گیری داروی فلووکسامین در نمونه ادرار و نمونه قرص تجاری بررسی و ارزیابی شده است.

به گفته مدرکیان، با مقایسه نتایج حاصل از این روش با روش HPLC مشخص شده که حسگر پیشنهادی کارایی بهتری دارد. لذا این روش می‌تواند به عنوان روشی ارزان قیمت جایگزین روش پر هزینه HPLC شود. از مزایای دیگر آن، عدم استفاده از حلال‌های آلی با حجم بالا نسبت به روش HPLC است که آلودگی کمتر زیست محیطی را به دنبال دارد.

این محقق در ادامه افزود: «همانگونه که اشاره شد در ساخت این حسگر از نانوذرات جیوه استفاده شده است. لذا این امر منجر به کاربری آسان و آلودگی بسیار کمتر آن نسبت به روش پلاروگرافی که از فلز سمی جیوه به کررات استفاده می‌شود، شده است».

این تحقیقات از تلاش‌های دکتر طیبه مدرکیان، دکتر عباس افخمی، اعضای هیئت علمی دانشگاه بوعلی سینای همدان و محمد سلیمانی، دانشجوی دکترای شیمی تجزیه این دانشگاه حاصل شده است.