سید اختر حسین: ایران فراتر از مرزهای امروزی است

به گزارش گروه فرهنگی آنا، در دیدار با سید اختر حسین که صبح روز پنجشنبه، ششم خرداد ماه برگزاری شد، در ابتدا علی دهباشی ضمن خوش‌آمدگویی به میهمانان حاضر در این نشست، از خاطرات سفر به هند به مناسبت جشن هشتادمین سال انتشار بوف کور گفت: «یک بخش، احساسات شخصی ماست نسبت به جناب آقای دکتر اختر حسین که در دوران اقامت ما به مناسبت جشنی که ایشان برای انتشار بوف کور در هند، در دهلی گرفتند - جشنی که ما باید می گرفتیم و متأسفانه موفق نشدیم- اما پروفسور با دعوتی که از تمام هدایت شناسان دنیا بخصوص هدایت شناسانی که از دانشگاه کلمبیا از جمله خانم حورا یاوری و دیگر متخصصان مناطق مختلف جهان، داشتند، طی چند روز بزرگ ترین همایش صادق هدایت شناسی با تأکید بر بوف کور را برگزار کردند که در نوع خود چه از نظر سخنرانی هایی که ارائه شد و چه از نظر مدیریتی که ایشان و همکارانشان در دانشگاه جواهر لعل نهرو داشتند، بی نظیر بود و خاطره فراموش نشدنی برای ما، گروه شرکت کننده ای که از ایران رفته بودیم، رقم خورد.»

در ادامه علی دهباشی با همراهی ناهید طباطبایی در نشستی، به بحث و گفتگو و طرح سؤالاتی از دکتر سید اختر حسین پرداختند. محقق بوف کور، در آغاز سخنانش به تعریف و ویژگی های زبان و ادبیات فارسی و وجوه مشترک فرهنگی و زبانی آن با کشور خود سخنانی را بیان داشت: «حافظ در دیوانش می گوید: خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم / کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی. این بوی جوی مولیان را که نسیمش اینجا می آید در ذات و صفات جناب آقای دهباشی، مجسم و حس می‎کنیم که همیشه در دور و بر ما و مایه الهام هستند. وقتی که به ایران می آیم، خودم را در محدوده سیاسی ایران درنمی یابم.»

وی افزود: «برای من این کشور، فراتر از مرزهای ایران امروزی است. ایرانی را در خاطره و در ذهنم دارم که حوزه فرهنگی است که مردم از کرانه دجله و فرات فارسی حرف می زنند تا می‌رسند به رودخانه سند. ایران فراتر از مرزهای سیاسی امروز که در آن تاجیکستان و افغانستان فعلی و ایران فعلی که همیشه بوده است، می‎باشد. فارسی در کشور هند یا در زندگی ما نقش عجیب و غریبی دارد. فارسی را به عنوان یک زبان مکالمه ای حساب نمی کنیم. این چیزی است که فرهنگ را تشکیل می دهد که در آن فرهنگ، همه ما زندگی می کنیم و زندگی کردن در فرهنگ و استفاده مادی بردن از زبان و ادب، دو مقوله جداگانه ای است. آقای دکتر استعلامی مدتی در دانشگاه تهران و سپس مدت کوتاهی درهند تشریف داشتند و سال های سال است که در کانادا زندگی می کنند ولی هیچگاه از فرهنگ فارسی خارج نشده اند و این فرهنگ فارسی به ایشان حقوقی هم نمی دهد و این عشق و علاقه و بخشی از ذاتشان است. با این فرهنگ زندگی می کنند و این زندگی کردن لذت خاصی دارد.»

سید اختر حسین اظهار داشت: «ما به دانشگاه می رویم تا مدرکی اخذ کنیم و سپس رو به امکاناتی می آوریم که دانشگاه فراهم می کند و سعی می کنیم استخدام بشویم و مسائل شخصی امان و احتیاجات زندگی از جمله خانه و .... را رفع کنیم و اما روزی مرگ فرا می رسد. این نوعی از زندگی است اما شیوه دیگر زندگی کردن روشی است که ادبیات برای ما مشخص می کند و آن هیچ نوع تشریفاتی ندارد و تنها علاقه شخصی است که شما را به فراگیری زبان و ادبیات فارسی متعهد می سازد.»

وی آموختن فارسی را کاری نه چندان سخت خواند و گفت: «من چند زبان آموخته ام و آسانترین آن را فارسی می دانم. استاد زبانمان می گفت که فارسی اصلا گرامر پیچیده ای ندارد و تشریفات گرامری در این زبان کم است. برخلاف زبان اردو که خود من هم گاهی از صحبت به این زبان اجتناب می کنم و سعی دارم از طریق زبان انگلیسی کارهایم را انجام دهم. حتی اهل زبان هم مرتکب اشتباه می شوند. خوشبختانه این مشکل در ادبیات فارسی وجود ندارد. اما ادبیات فارسی اینقدرها هم آسان نیست! ممکن است ادبیات سایر زبان ها هم خیلی غنی باشد اما ادبیات فارسی ما غنی تر است.»