انقلاب در صنعت بازیافت پلاستیک

به گزارش خبرنگار خبرگزاری علم و فناوری آنا، دانش‌پژوهان شیوه بدیعی برای بازیافت پلاستیک ارائه کرده‌اند که بدون آسیب‌زدن به کیفیت پلاستیک به‌طور چشمگیری مصرف انرژی را نیز کاهش می‌دهد.

این رویکرد نوآورانه بازیافت مواد شیمیایی، شامل گسست پلیمری (دیپلیمریزاسیون)، بازگرداندن پلیمرها به مولکول‌های مونومر اصلی خود و در نتیجه پلاستیک‌های بازیافتی با کیفیت بالاتر است.

این پیشرفت گروهی از دانشمندان دانشگاه فلوریدا می‌تواند در صنعت بازیافت پلاستیک انقلابی به پا کند. رویکرد ابداعی این شیمیدان‌ها در کار با پلیمرها، آن‌ها را به ارائه شیوه نوینی در بازیافت رهنمون ساخته که نویدبخش کاهش نیاز به انرژی بدون تغییر کیفیت پلاستیک است. پر واضح است دنیا با مشکل جدی پلاستیک مواجه است.

اگرچه در دهه‌های اخیر شاهد روند رو به‌رشد استفاده از پلاستیک بوده‌ایم؛ اما فقط حدود 10 درصد از پلاستیک‌های تولیدی در حال حاضر بازیافت می‌شوند.

برنت سامرلین سرپرست این گروه از دانش‌پژوهان می‌گوید؛ «تحقیقات ما پاسخی به فراخوانی است که توسط اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد پیشنهاد شده است. استراتژی‌های جدید بازیافت برای کاهش تاثیر منفی پلاستیک بر محیط زیست الزامی شده است.

فرآیند بازیافت پلاستیک معمولاً شامل سه مرحله کلیدی از جمله جمع‌آوری، مرتب‌سازی و بازفرآوری یا همان بازیافت است.

در مرحله جمع‌آوری زباله‌های مصرفی ، افراد، مواد قابل بازیافت را در سطل‌های مشخص شده قرار می‌دهند، سپس موجودی این سطل‌ها توسط جمع‌کننده‌های بازیافت جمع‌آوری می‌شود.

متعاقباً، مرتب‌سازی در کارخانه‌های بازیافت انجام می‌شود، جایی که کارگران پلاستیک‌های جمع‌آوری‌شده را سازماندهی می‌کنند تا مواد غیر پلاستیکی را جداسازی کرده و پلاستیک‌های مشابه را برای بازیافت با هم گروه‌بندی کنند.

محققان مشکلاتی را هدف قرار دادند که اغلب در مرحله بازیافت نهایی با آن مواجه می‌شوند، جایی که پلاستیک‌های مرتب شده معمولاً پیش از ذوب شدن با هم و قالب‌گیری برای تولید محصولات جدید، به قطعات کوچک‌تر شکسته می‌شوند.

این رویکرد اغلب پلاستیک بازیافتی با کیفیت پایین‌تری تولید می‌کند، چرا که مولکول‌های پلیمری که این پلاستیک‌ها را تشکیل می‌دهند به بخش‌های کوتاه‌تری شکسته می‌شوند.

پژوهشگران دانشگاه فلوریدا به جای بازیافت حرارتی استاندارد صنعتی، رویکرد متفاوتی به نام بازیافت شیمیایی را بررسی کردند.

استراتژی آزمایشی و در عین حال امیدوارکننده آنها باعث گسست پلیمرها می‌شود به‌طوری که آن‌ها به طور کامل به مولکول‌های مونومر بسیار کوچکتری که در ابتدا از آن ساخته شده بودند، باز می‌گردند. سپس مونومر به دست آمده را می‌توان برای ساخت پلیمرهای جدید با خواص مشابه یا بهتر از پلاستیک‌هایی که از آن مشتق شده‌اند، استفاده کرد.

اگرچه امکان اجرای صنعتی این رویکرد، قبلاً ثابت شده است اما گروه سامرلین روش کاملا جدیدی را ابداع کرده که به طور چشمگیری انرژی مورد نیاز برای رسیدن به گسست پلیمرها را کاهش می دهد.

به گفته سامرلین؛ این شیوه نوین نه تنها امکان بازیافت پلاستیک با انرژی کمتر را فراهم می‌کند، بلکه دسترسی به پلاستیک‌هایی با کیفیت بهتر را نیز ممکن می‌سازد.