پالایشگاه فراسرزمینی؛ توسعه بازار نفتی و خدمات مهندسی در دوران تحریم
پس از آنکه وزیر نفت از راه‌اندازی نخستین پالایشگاه فراسرزمینی به نام ال‌پالیتو در ونزوئلا خبر داد، برخی با طرح اینکه «چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است» از این اقدام انتقاد کردند، اما آیا به‌راستی پالایشگاه فراسرزمینی برای ایران سودی ندارد؟
به گزارش گروه دیگر رسانه‌ها خبرگزاری آنا، به دنبال راه‌اندازی پالایشگاه فراسرزمینی ایران در ونزوئلا، «جواد اوجی»، وزیر نفت دراین باره گفت: در این پایشگاه روزانه ۱۰۰ هزار بشکه نفت خامِ میدان‌های ونزوئلا پالایش خواهد شد.
اما هدف از ساخت پالایشگاه‌های فراسرزمینی چیست و چرا ایران درست بیخ گوش آمریکا و در حیاط خلوت این کشور دست به سرمایه‌گذاری زده است؟
وزیر نفت در تعریف پالایشگاه‌داری فراسرزمینیِ مدنظر دولت سیزدهم گفته است؛ این امر نوع جدیدی از تعاملات بین‌المللی است که در آن ایران با صادرات خدمات فنی مهندسیِ مورد نیاز پالایشگاه‌های نیمه‌فعال، آنها را نو‌سازی و باز‌سازی خواهد کرد و در عوض در آن سهام‌دار خواهد شد و برای باز‌سازی بهینه‌ترِ این پالایشگاه‌های فراسرزمینی، امکان استفاده از نفت خام ایران نیز فراهم خواهد شد.
به نظر می‌رسد این حرکت گام بلندی در توسعه صنعت نفت و انرژی کشورمان است و ساخت این پالایشگاه و پذیرش آن توسط دولت ونزوئلا نشان می‌دهد که تحولات مثبتی در صنعت پالایش کشور رخ داده است.
نکته‌ای که در این خصوص قابل توجه است، هوشمندی برنامهریزان برای مقابله با تحریم‌های نفتی آمریکا است، چه، ایران بر خلاف تصور دولتمردان آمریکایی در پشت مرزهای خود برای فروش نفت در جا نمی‌زند و تحریم‌های این کشورها نمی‌تواند ایران را از توسعه برنامه‌های خود منصرف کند.
ایران در این برنامه با پیش‌بینی ساخت منابع و تأسیسات فراسرزمینی می‌تواند سطح تولید و فروش انرژی را افزایش دهد به ویژه آنکه پالایشگاه‌های فراسرزمینی باعث تضمین فروش نفت ایران به کشورهای بیشتر و بازارسازی خواهد شد.
این مهم تنها برای فروش انرژی در نظر گرفته نشده، بلکه ساخت پالایشگاه‌های فراسرزمینی موجب خواهد شد تا ایران بتواند صدور خدمات فنی و مهندسی مربوط به ساخت پالایشگاه را در برنامه‌های توسعه‌ای خود قرار داده و در حقیقت دانش متخصصان ایرانی به این کشورها صادر شود.
این رویکرد سال‌هاست که در برنامه‌های کشورهای پیشرفته دنبال شده و به عنوان یک مولفه اثرگذار برای گسترش بازارهای هدف و تجارت فرامنطقه‌ای محسوب می‌شود و طبعاً در مورد ایران نیز منجر به افزایش توان داخلی از یک سو و صادرات تخصص ایرانی به دیگر کشورها از سوی خواهد شد.
باید در نظر داشت؛ کارشناسان اقتصادی همواره تاکید دارند که برای توسعه اقتصاد کشور و افزایش اتکاء به نیروهای داخل، برنامهریزان باید از مرحله درون‌نگری عبور کرده و منافع اقتصادی حاصل از صادرات انرژی را در اقصی نقاط دنیا جستجو کنند و چنین اقدامی می‌تواند در راستای این توصیه اقتصادی باشد.
در عین حال در این روش ایران به دلیل سهامداری و سرمایه‌گذاری انجام شده از طریق صادرات خدمات فنی مهندسی، در فرآورده‌های تولیدی در خروجی پالایشگاه‌های فراسرزمینی نیز شریک خواهد بود و از این طریق علاوه‌بر تأمین نیاز بنزینی کشور از محل سود سرمایه‌گذاری انجام شده، امکان صادرات بخش مازاد بنزین و کسب درآمد ارزی از محل صادرات فرآورده نیز فراهم خواهد شد.
از سوی دیگر؛ صدور خدمات فنی و مهندسی نه تنها منجر به ارزآوری برای کشور می‌شود بلکه چراغ کارگاه‌ها و بنگاه‌های تولیدکننده قطعات داخلی را نیز روشن نگاه داشته و بر اشتغال‌زایی و افزایش تولید ناخالص ملی می‌افزاید.
جالب آنجاست که پالایشگاه مذکور، یکی از قدیمی‌ترین پالایشگاه‌های ونزوئلا بوده که با کمتر از نصف ظرفیت خود فعالیت می‌کرد، اما در حال حاضر و با تغییراتی که مهندسان ایرانی در این پالایشگاه ایجاد کرده‌اند ظرفیت آن به ۷۰ هزار بشکه افزایش یافته و متخصصان ایرانی تاکید دارند که در نهایت این رقم را به ۱۴۰ هزار بشکه در روز می‌رسانند.
اکنون این پالایشگاه فراسرزمینی نه تنها به طرف مقابل بلکه به دیگر کشورهای خواهان این نوع خدمات مهندسی این پیام را ارسال کرده که شرکتهای توانمند ایرانی به خوبی می‌توانند از عهده این مسئولیت برآیند.
به هر شکل، گرچه پس از تحریم ونزوئلا توسط آمریکا، گذشت زمان و عدم تعمیرات اساسی موجب فرسودگی و از کار افتادگی این پالایشگاه شده بود اما ایران با احیاء این پالایشگاه نفتی، آن را به بخشی از بازار نفتی خود تبدیل کرد.
منبع: نورنیوز
انتهای پیام/
با استفاده مجدد از زبالههای زیستی:
