یک دانشمند مدعی شد؛
پنل‌های خورشیدی راهکار بهتری برای دسترسی ساکنان ماه به انرژی
برنامه آرتمیس ناسا می‌خواهد تا چند سال دیگر پای انسان‌ها را به ماه باز کند ولی تأمین انرژی موردنیاز برای ساکنان آن، یکی از چالش‌های پیش رو است.
به گزارش خبرنگار حوزه دانش و فناوری خبرگزاری آنا، ناسا سال‌ها است که با انجام پروژه‌های شگفت‌انگیز دست به اکتشاف اقمار، سیارات و کیهان می‌زند. ماموریت‌های بسیاری در طول این سال‌ها انجام شده است. هم‌اکنون ماموریت آرتمیس ناسا آغاز شده که قصد دارد پای انسان‌ها را به ماه باز کند. برنامه آرتمیس، یک برنامه فضایی بین‌المللی با هدف فرستادن انسان‌ها از جمله اولین زن و اولین فرد رنگین‌پوست به ماه است. مقصد نهایی این برنامه قطب جنوب ماه و زمان اجرای آن تا سال ۲۰۲۴ است. هدف نهایی این پروژه حضور همیشگی انسان‌ها روی ماه، ایجاد فضای مناسب برای فعالیت شرکت‌های خصوصی روی کره ماه و در نهایت سفر به مریخ است.
این پروژه بسیار مهم و هیجان‌انگیز است چرا که انسان‌ها از سال‌های دور به دنبال صعود به کره ماه و قدم گذاشتن بر روی سیاره مریخ بوده‌اند. با همه این اوصاف این هدف بزرگ مانند همه برنامه‌های دیگر چالش‌ها و مشکلاتی هم به همراه دارد. یکی از مهم‌ترین چالش‌هایی که پیش روی ناسا قرار دارد، تأمین انرژی موردنیاز برای ساکنان قمر زمین است. بسیاری از محققان انرژی هسته‌ای را برای این منظور مناسب می‌دانند. سیستم‌های مبتنی بر شکافت هسته‌ای قابل‌اطمینان هستند و می‌توانند صرف نظر از دسترسی به نور خورشید یا سایر شرایط محیطی به تأمین انرژی بپردازند.
**استفاده از انرژی خورشیدی به‌صرفه‌تر از انرژی هسته‌ای
با این حال؛ «جفری گوردون» یک دانشمند برجسته ادعا دارد که استفاده از انرژی خورشیدی می‌تواند به‌صرفه‌تر از انرژی هسته‌ای باشد. این دانشمند استفاده از پنل‌های خورشیدی را راهکار بهتری برای دسترسی ایمن و کارآمد ساکنان ماه به انرژی می‌داند. وی معتقد است که این پروژه برای تولید همان مقدار انرژی که توسط بهترین رآکتور‌ها تولید می‌شود، به ۶ برابر جرم کمتری نیاز دارد که اگر تعداد مناسبی پنل خورشیدی همیشه در معرض نور خورشید قرار داشته باشند، می‌توانند به شکلی قابل اطمینان ۱۰۰ درصد انرژی مراکز تولید اکسیژن در ماه را تأمین کنند. به گفته گوردون «ناسا یک سیستم قابل‌اطمینان، با عمر طولانی و حداقل جرم می‌خواهد. اطمینان‌پذیری حتی از هزینه اولویت بالاتری دارد.»
طرح استفاده از انرژی خورشیدی با نصب حلقه‌ای از پنل‌های خورشیدی در اطراف یکی از قطب‌های مریخ انجام می‌شود. برای اینکه جا به جایی انرژی سخت نباشد، این حلقه حدود ۱۰ کیلومتر با مراکز تولید اکسیژن فاصله دارد. این فاصله اجازه نمی‌دهد تا گردوغبار ناشی از حفاری انسان‌ها در ماه روی سطح پنل‌های خورشیدی را بپوشاند. با وجود اینکه ظاهراً ناسا همچنان اولویت بیشتری برای رآکتور‌های هسته‌ای قائل است، مسئله مدیریت زباله‌های اتمی و احتمال آلودگی رادیواکتیو، پرسش‌های مهمی هستند که هنوز پاسخ دقیقی برای آن‌ها وجود ندارد.
انتهای پیام/۱۱۰/
انتهای پیام/
