به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، ازجمله مواردی که باعث سرپا ماندن دانشگاه‌ها می‌شود، وجود دانشجویانی است که با حضور در کلاس‌های درس می‌توانند به چنین فضاهای آموزشی‌ای معنا دهند. اما گاهی عواملی ایجاد می‌شود که موجودیت دانشگاه‌ها را زیر سوال می‌برد و باعث رکود آنها می‌شود. یکی از عواملی که طی دو سال اخیر در روند کاری دانشگاه‌ها اثر زیادی داشته، همه‌گیری کرونا بوده است که بعضی دانشگاه‌ها را تا حد تعطیلی پیش برد و وضعیت مالی دانشگاه‌ها را به‌دلیل کاهش ثبت‌نام دانشجویان وخیم کرد. اما این تنها دلیل این امر نیست. به‌عنوان مثال، کره‌جنوبی جزء کشورهایی است که به‌دلیل کاهش تعداد جمعیت در سال‌های اخیر با مشکل ثبت‌نام دانشجویان روبه‌رو شده و کارشناسان هشدار داده‌اند که اگر این وضعیت به همین شکل ادامه داشته باشد تا ۲۵ سال آینده چیزی نزدیک نیمی از دانشگاه‌های این کشور نابود خواهند شد.
گزارش دانشگاه ملی سئول و موسسه کره‌ای امور اجتماعی و سلامت مبنی‌بر کاهش ۵۰درصدی دانشگاه‌های کره‌جنوبی طی ۲۵ سال آینده چشم‌انداز بلندمدتی را درمورد پیش‌بینی‌های کوتاه‌مدت وخیم برای موسسات آموزش عالی ارائه می‌دهد. این گزارش که پیرو تغییرات جمعیتی و چشم‌اندازهای آینده برای بخش دانشگاه‌های منطقه‌ای مطرح شده، پیش‌بینی می‌کند که از مجموع ۳۸۵ دانشگاه کره‌جنوبی، تنها ۱۹۰ دانشگاه طی ۲۵ سال پیش‌رو ماندگار خواهند بود. به نظر می‌رسد این رقابت برای بقا در مناطق غیرکلانشهری احتمالا شدیدتر و ممکن است حتی کاهش بیشتری رخ دهد. در خارج از پایتخت سئول، این دیدگاه حتی بدتر از اینهاست، به‌طوری که تنها ۴۴درصد از دانشگاه‌های موجود یعنی ۱۴۶ دانشگاه از ۳۳۱ دانشگاه باقی خواهند ماند. این درحالی است که کارشناسان معتقدند این احتمال وجود دارد که بیش از ۸۰درصد دانشگاه‌ها در سئول بقای خود را حفظ کنند. در دیدگاه دیگر، عنوان شده که در شهر «سجونگ»، حدود دوسوم دانشگاه‌ها همچنان طی سال‌های آینده حضور خواهند داشت.
بیشتر بخوانید:
آینده‌ای متفاوت در انتظار روابط ایران و کره جنوبی است
آخرین پیش‌بینی‌ها حاکی است که حتی دانشگاه‌های معتبر استانها هم درحال‌حاضر شاهد کاهش شدید تعداد دانشجویان متقاضی بوده‌اند. برخی کارشناسان معتقدند که این موضوع تنها به کاهش نرخ زاد و ولد مربوط نمی‌شود بلکه این تصور در میان جوانان باعث کاهش فرصت‌های شغلی خارج از سئول، کاهش گرایش دانشجویان به تحصیل در دانشگاه و کاهش ثبت‌نام‌های دانشگاهی شده است. براساس این مطالعه، این روند کاهشی بین سال‌های ۲۰۳۷ تا ۲۰۴۱ بسیار جالب‌توجه خواهد بود، زیرا پیش‌بینی می‌شود جمعیت دانش‌آموزان سنین مدرسه‌ای غیر از سئول و «گیونگی-دو» که در اطراف پایتخت واقع شده‌اند، در این دوره به‌شدت کاهش یابد. در این بین مشخص شده مناطقی از کره‌جنوبی که آسیب‌های بیشتری را متحمل می‌شوند، دو منطقه صنعتی «اولسان» و استان «جئونام» در جنوب‌غربی این کشور هستند که پیش‌بینی می‌شود طبق برآورد تعداد تولدها به تفکیک منطقه، میزان افزایش یا کاهش جمعیت سنین مدرسه و نرخ ثبت‌نام دانشگاه‌ها، تنها یک دانشگاه از هر ۵ دانشگاه فعلی برقرار خواهند ماند. این مدل پیش‌بینی‌کننده براساس ارقام منتشرشده است که شامل کودکان متولدنشده براساس نرخ باروری پایین جمعیت است و یکی از نرخ‌های پایین را با حدود ۰.۹۲ کودک در هر خانواده تا سال ۲۰۱۹ را شامل می‌شد. این تحقیقات پیش‌بینی می‌کند که در دو دهه آینده، حدود نیمی از شمار متولدان در شهر بزرگ سئول متمرکز خواهند بود.
کاهش بی‌سابقه جمعیت در کره‌جنوبی
بعد از سال‌ها تلاش برای بالا بردن نرخ زاد و ولد، دولت کره‌جنوبی درنهایت اعلام کرده است راهکارهایی که بخواهیم برای افزایش نرخ تولد نوزادان انجام دهیم، ممکن است در کوتاه‌مدت عملیاتی نشود و نباید در آینده‌ای نزدیک منتظر تغییر چشمگیر در این زمینه باشیم؛ بنابراین باید به زندگی با کاهش جمعیت خو بگیریم. در این راستا، دولت کره‌جنوبی درصدد است رویکردی دووجهی را برای تشویق مردم به زاد و ولد و درعین‌حال یافتن راه‌هایی برای تنظیم اقتصاد با جمعیت روبه‌کاهش و پیری اتخاذ کند. همان‌طور که گفتیم، نرخ باروری کره‌جنوبی با ۹۲/۰، کمترین نرخ در جهان در سال ۲۰۱۹ بوده و در سال گذشته نیز کاهش بیشتری داشته که اصلی‌ترین عامل آن دلسردی جوانان از ازدواج و بچه‌دار شدن است. جمعیت این کشور برای نخستین‌بار در سال گذشته کاهش یافته است. همه‌گیری کرونا با ایجاد وقفه‌های شغلی برای زنانی که با افزایش بار مراقبت از کودکان مواجه هستند و ایجاد اختلال در ورود کارگران خارجی، شوک منفی ناشی از کاهش جمعیت را تشدید کرده است. برای به حداقل رساندن ضربه اقتصادی ناشی از کاهش جمعیت، دولت قصد دارد زنان و سالمندان بیشتری را به ماندن در مشاغل خود تشویق کند و درعین‌حال به‌دنبال راهکاری برای پذیرش کارگران خارجی بیشتر باشد. پیش‌بینی‌ها حکایت از آن دارد که خروج جمعیت از مناطق و تمرکز جوانان در سئول و سایر مناطق شهری و نیز نابرابری احتمالی در ارائه‌های دانشگاهی و کیفیت می‌تواند به عاملی برای درگیری با نسل جوان تبدیل شود. برخی معتقدند اگر تعداد دانشجویان کاهش یابد، درآمد شهریه‌ای کاهش می‌یابد و دانشگاه‌ها نمی‌توانند استادان تمام‌وقت استخدام کنند؛ درنتیجه شمار کارگران افزایش می‌یابد. این امر منجر به کاهش کیفیت آموزشی در دانشگاه‌های محلی شده و چرخه‌ای معیوب را ایجاد می‌کند که شکاف با کلانشهرها را افزایش می‌دهد. براساس این گزارش، با این اوصاف ممکن است به‌دلیل افزایش بیش از حد مالیات نسبت به مناطق دیگر، درگیری جوانان در مناطق شهری بیشتر شود.
سئول در اولویت دانشجویان برای تحصیل
به گزارشuniversityworldnews ، در منطقه «بوسان» که دومین شهر بزرگ کره‌جنوبی است، تنها ۷ دانشگاه و کالج بزرگ از ۲۳ دانشگاه و مرکز آموزشی فعلی در این شهر امکان بقا پیدا خواهند کرد. متخصصان عنوان کرده‌اند که دانشگاه‌های «بوسان» به توسعه شهرهای بندری کمک کرده‌اند و تعطیلی آنها به‌دلیل کاهش صنایع سنتی در منطقه باعث نگرانی خواهد شد. این شهر بیش از یک دهه با فرار مغزها دست به‌گریبان بوده و افرادی که بالاترین دستاورد مدرسه را دارند، ترجیح می‌دهند دانشگاه‌های سئول را به‌عنوان محل تحصیل خود انتخاب کنند. طبق گزارش شورای کره‌ای آموزش دانشگاهی، شمار زیادی از دانشگاه‌های «بوسان» پیش از این نتوانسته‌اند سهمیه دانشجویانی را که دولت در اوایل سال جاری اختصاص داده بود، پر کنند. با پیش‌بینی‌های وزارت آموزش مبنی‌بر کاهش حدود ۴۵درصدی جوانان ۱۸ساله از سال ۲۰۰۰ و وخیم‌تر شدن اوضاع، منطقه مجبور شد برای ۴۶۰۰ دانشجوی دیگر اقدام به جذب نیرو کند. طبق داده‌های جدید به‌دست‌آمده از وزارت آموزش، دانشگاه ملی «پوسان» که یک دانشگاه دولتی بزرگ به شمار می‌رود، ۴۵۶۷ دانشجو برای سال تحصیلی ۲۰۲۱ جذب کرده است اما ۸۳.۷درصد از متقاضیان نتوانستند مکان ارائه‌شده را به دست آورند؛ درنتیجه بسیاری از آنها به دانشگاه‌های پایتخت رفتند. درصد متقاضیانی که مکان‌های ارائه‌شده در دانشگاه ملی «پوسان» را انتخاب نکرده‌اند، افزایش یافته، به‌طوری که این میزان از ۶۴.۲درصد در سال ۲۰۱۸ به ۷۹.۲درصد در سال ۲۰۱۹، به ۷۵.۳درصد در سال ۲۰۲۰ و به ۸۳.۷درصد در سال جاری رسیده که رشد چشمگیری داشته است. دلیل اصلی شکست دانشگاه‌های ملی محلی در تأمین سهمیه ورودی خود این است که زیرساخت‌ها و منابع در سئول متمرکز شده‌اند. همچنین در مقایسه با دانشگاه‌های خصوصی یا ملی واقع در پایتخت، دانشگاه‌های دولتی در سایر استانها از نظر حمایت مالی دولت و سرمایه‌گذاری‌های مختلف عقب هستند. ازاین‌رو، نیاز فوری به تعدیل تمرکز جمعیت، سرمایه و صنعت در کلانشهرها وجود دارد. همچنین این مساله حائز اهمیت است که باید به بهبود شرایط و کیفیت زندگی جوانان در مناطق فکر کرد. دانشگاه‌های ملی را باید از بحران نجات داد تا جوانان محلی و بومی بتوانند در مکان‌هایی که در آن متولد و بزرگ شده‌اند، زندگی خود را برنامه‌ریزی کنند.
راه‌حلی برای نجات دانشگاه‌ها
وضعیتی که درحال‌حاضر دانشگاه‌های کره‌جنوبی را تهدید می‌کند، تا حدی پیامد توسعه فرصت‌های آموزشی از دهه ۱۹۸۰ میلادی به‌ویژه اوایل دهه ۱۹۹۰ است که انتقال از قوانین نظامی به دولت دموکرات انجام شد. دانشگاه‌های جدید بسیاری در آن دهه شکل گرفتند و نیز دانشگاه‌های موجود هم توسعه پیدا کردند. اما تعداد آنها رو به کاهش گذاشته و پیش‌بینی می‌شود با توجه به کاهش نرخ تولد که به پایین‌ترین میزان در دنیا رسیده، این روند کاهشی به‌مرور بیشتر شود، به‌طوری که طبق آمار کره، تا سال ۲۰۶۰ جمعیت فعلی ۵۰میلیون نفری کره‌جنوبی بین ۳۴ تا ۴۴ میلیون نفر کاهش خواهد داشت. با وجود چنین شرایطی، جذب دانشجو از کشورهای دیگر سریع‌ترین راهکاری است که دانشگاه‌های کره‌جنوبی برای حفظ بقای خود باید انجام دهند. به گزارش تایم، دولت کره‌جنوبی این زنگ خطر را از سال‌ها پیش به صدا درآورد اما کمتر کسی به آن توجه کرد. وزارت آموزش عالی این کشور در سال ۲۰۱۴ پیش‌بینی کرد که تعدادکل ورودی‌های دانشگاه‌ها در سال ۲۰۲۳ به ۴۰۰ هزار نفر کاهش خواهد یافت که تقریبا ۳۰درصد از ۵۶۰ هزار نفر در سال ۲۰۱۸ کمتر خواهد بود. در این پیش‌بینی‌ها آمده است که تا سال ۲۰۲۴ از ۱۸۹ دانشگاه، دیگر به ۷۳ دانشگاه نیازی نخواهد بود و این روند حذف دانشگاه‌ها تا ۲۵ سال آینده ادامه دارد. مسلما برخی دانشگاه‌ها به‌دنبال جذب دانشجویان بالقوه از چین یا آسیای مرکزی بوده‌اند. همچنین دستیابی به این استراتژی برای دانشگاه‌هایی که خارج از مرکز صنعتی سئول بوده و ۶۵درصد موسسات آموزشی را تشکیل می‌دهند، دشوارتر است.
موسسات به جای مقصر دانستن بحران کنونی به‌دلیل کاهش جمعیت باید برای آینده‌ای با دانشجوی کمتر آماده شوند. هر رئیس دانشگاه کره‌جنوبی باید به فکر بررسی شرایط دانشگاه برای جذب استعدادهای برتر و پرورش آنها در دانشگاه‌های خود باشد. هر موسسه‌ای باید در این‌باره بیندیشد که دانشگاه‌ها چه چیزی را می‌توانند به دانشجویان آینده خود ارائه دهند. برخی دانشگاه‌های کره‌جنوبی نوع یادگیری و آموزش خود را به‌عنوان بخشی از تلاش خود برای متمایز شدن از دیگر دانشگاه‌ها ارائه می‌دهند. این راهکار ممکن است برای هر دانشگاهی پاسخگو نباشد، باوجوداین، موسسات باید برای باقی ماندن در بازار تلاش کنند. همچنین رویکرد دانشگاه‌ها یا روشی که آنها درپیش می‌گیرند، ممکن است موردپسند همه دانشجویان قرار نگیرد اما اگر هدف و ارزش‌های یک دانشگاه با نیازهای دانشجویی و اجتماعی همسو باشد، آن موسسه شانس بالایی برای عقب‌ماندن از لبه سقوط را پیدا می‌کند.
دانشجویان خارجی در دانشگاه‌های کره‌جنوبی
سال ۲۰۲۰ حدود ۱۵۴ هزار دانشجوی خارجی در موسسات آموزش عالی و دانشگاه‌های کره‌جنوبی تحصیل کرده‌اند که به‌دلیل همه‌گیری کرونا در مقایسه با سال گذشته به حدود ۱۶۰ هزار نفر کاهش یافته است. این کاهش درحالی اتفاق افتاده که در سال‌های اخیر با توجه به کاهش روند جمعیتی کره‌جنوبی، دولت این کشور سیاست‌هایی را نسبت به جذب هرچه بیشتر دانشجویان خارجی برای رونق بیشتر دانشگاه‌های این کشور در دستورکار خود قرار داده است. درواقع، کاهش شمار دانشجویان خارجی در این کشور در سال ۲۰۲۰، در مقایسه با سال‌های گذشته که همواره روند افزایشی داشته، بیشتر ناشی از همه‌گیری کرونا و بسته شدن مرزها بوده است. به‌طورکلی، بیش از ۴۰۰۰ دانشجوی بین‌المللی در دانشگاه‌های کره‌جنوبی تحصیل می‌کنند و دولت این کشور امیدوار است بتواند این تعداد را روزبه‌روز افزایش دهد.
منبع: فرهیختگان
انتهیا پیام/
