چرا متن سند همکاری‌های جامع ایران و چین منتشر نمی‌شود؟

به گزارش گروه جهان خبرگزاری آنا، رضا زبیب نوشت: دو پرسش مطرح‌شده این است که برنامه همکاری جامع با چین چه چیزی نیست و ابعادی از این برنامه از سوی وزارت امور خارجه و کارشناسان توضیح داده شده یا می‌شود. اما نگرانی‌ها و پرسش‌ها چیست؟ امتیاز مشخص و احیاناً بزرگی واگذار شده است؟

وی افزود: دو سؤال اول، با ذهنیت و برداشت قرارداد از این سند مطرح می‌شود. اما اصولاً این سند، ماهیت و حتی شکل قرارداد/موافقت‌نامه ندارد، بلکه صرفاً نقشه راه و چارچوب روابط بلندمدت است. آنچه اکنون به‌صورت غیر مدون میان دو کشور وجود دارد، با افق بلندمدت تثبیت و تقویت شده است.

مدیرکل شرق آسیای وزارت امور خارجه عنوان کرد: همکاری‌های کشورها به دو شکل آغاز و گسترش می‌یابد؛ نخست، اینکه توافق کلان سیاسی می‌کنند تا حوزه‌های ممکن برای همکاری اجرایی را پیدا کنند. دوم، اینکه برای دستیابی به توافق اجرایی مهم، به‌دنبال وجود بستر سیاسی می‌گردند. این سند هر دو کار را کرده است؛ اراده سیاسی را به نمایش گذاشته و حوزه های همکاری را هم مشخص کرده است.

زبیب نوشت: اصولاً امتیازی مبادله نشده و لذا جای نگرانی از ناحیه آنچه غربی‌ها تله بدهکاری می‌گویند و سریلانکا را مثال می‌زنند، وجود ندارد. آنچه پایه شکل‌گیری این سند بوده، مواضع هم‌سوی دو کشور در سطح بین‌المللی و منافع متقابل از همکاری اقتصادی است.

وی تأکید کرد: سود فوری چنین سندی، تنوع‌بخشی به گزینه‌های ملی- بین‌المللی و سپس تبدیل به قراردادهای اجرایی است. ظرفیت چنین سندی، امضای ده‌ها و بلکه صدها قرارداد است. انتشار موافقتنامه‌ها الزامی قانونی دارد؛ اما انتشار اسناد غیرتعهدآور چندان متداول نیست. تحریم هم مانع دوچندان است.

انتهای پیام/4033/