خواهر و برادرهایی که دستاوردهایشان باعث شهرت شان شد

«اُرویل» و «ویلبر رایت» دو برادر آمریکایی اهل اوهایو بودند که به‌ خاطر اختراع اولین هواپیمای قابل کنترل موتوردار و سنگین‌تر از هوا در تاریخ ۱۷ دسامبر ۱۹۰۳ میلادی مشهور شدند. این دو که ابتدا در حرفه دوچرخه‌سازی مشغول بودند، سال‌ها روی گلایدرها و وسایل نقلیه مشابه قبل از نخستین پروازشان کار کردند.

 

اختراع اصلی برادران رایت مکانیزم «خمش بال» (Wing warping) بود که خلبان می‌توانست با خم کردن بال به سمت مد نظر، هواپیما را در جهت دلخواه بچرخاند. آن‌ها همچنین سیستم کنترلی مشابه سکان قایق برای هواپیما طراحی کردند که به خلبان اجازه می‌داد تا هواپیما را در هر سه بعد هدایت کند.

 

برادران رایت در 1902 گلایدری ساختند و با موفقیت آزمایش کردند. این هواپیمای بدون موتور در حقیقت اولین ماشین پرنده کاملا کنترل‌پذیری بود که تا آن زمان آزمایش می‌شد. آن‌ها سرانجام هواپیمای خود را که «فلایر» نامیده بودند برای آزمایش در 14 دسامبر 1903 آماده کردند.

در آن روز همه چیز آماده به نظر می‌رسید. ویلبر و ارویل برای انتخاب خلبان با سکه قرعه کشیدند که ویلبر برنده اولین قرعه شد. آن‌ها هواپیما را روی تپه‌ای مشرف به ساحل روی ریلی کوتاه بالا کشیدند سپس طناب را رها کردند. هواپیما به‌آرامی سرعت گرفت اما کم‌تجربگی موجب شد تا 3 ثانیه پس از برخاستن هواپیما ساقط شود. سه روز بعد باز هم همه چیز مهیا به نظر می‌رسید جز این که باد سریع‌تر از چیزی بود که انتظار داشتند.

 

در حالی ‌که این بار نوبت ارویل بود که راس ساعت 10:35 صبح پشت فرمان هواپیما دراز بکشد. هواپیما به آرامی از زمین بلند شد و برای 12 ثانیه به پرواز خود ادامه داد. پرواز اگرچه کوتاه اما به وضوح کنترل‌پذیر بود. آن‌ها سه پرواز دیگر هم در آن روز انجام دادند که چهارمین و طولانی‌ترین آن 59 ثانیه به طول انجامید و در طول آن موفق شدند 259 متر را پرواز کنند. البته این آخرین پرواز فلایر بود چون شدت باد هواپیما را چرخاند و آسیب جدی به بدنه آن خورد.

 

این هواپیما امروزه در موزه ملی هوا و فضا در واشنگتن نگهداری می‌شود. این دو برادر در تمام طول زندگی رابطه‌ صمیمی خود را حفظ کردند تا وقتی که ویلبر(برادر کوچک‌تر) در 45 سالگی به ناگهان درگذشت. ارویل در نهایت شرکت هواپیماسازی را فروخت و پس از آخرین پروازش در سال 1918 بازنشسته شد.

سه خواهر انگلیسی بودند که کتاب‌هایشان در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ قرن نوزدهم میلادی منتشر شد و آثارشان جزو آثار کلاسیک ادبیات جهان قرار گرفت. «شارلوت» (۱۸۱۶ - ۱۸۵۵)، «امیلی» (۱۸۱۸ - ۱۸۴۸) و «آن برونته» (۱۸۲۰ - ۱۸۴۹) در شهر تورنتون در انگلیس به دنیا آمدند.

 

هر سه خواهر به عنوان آموزگار و معلم سرخانه فعالیت می‌کردند و برادر آن‌ها به نام «برانول» نیز یک شاعر و نقاش بود. در سال ۱۸۴۶ این سه خواهر کتاب شعری با هزینه خود منتشر کردند اما موفقیتی به دست نیاورد و پس از آن خواهران رو به نوشتن رمان آوردند. کتاب‌های «اگنس گری» توسط آن برونته و «جین ایر» توسط شارلوت در سال ۱۸۴۷ چاپ شدند که در این سال «جین ایر» جزو پرفروش‌ترین آثار شد.

 

سپس در سال ۱۸۴۸ امیلی رمان «بلندی‌های بادگیر» (در ایران به نام عشق هرگز نمی‌میرد) و آن برونته داستان «مستأجر عمارت وایلدفل» را منتشر کرد. کتاب‌ها کمابیش به موفقیت دست یافتند، اما عمر حرفه‌ای خواهران مانند عمر خودشان کوتاه بود. امیلی قبل از اتمام دومین رمانش و در سال ۱۸۴۸ در ۳۰ سالگی به علت بیماری سل درگذشت و خواهرش آن، در سال بعد با همان بیماری در ۲۹ سالگی از دنیا رفت. شارلوت که بعد از مرگ برادرش در همان سال با پدر تنها شده بود، به نوشتن ادامه داد. او در سال ۱۸۵۴ به همسری معاون پدرش درآمد و یک سال بعد به علت بیماری در ۳۸ سالگی درگذشت.

 

 

اسم ونوس و سرنا ویلیامز که تنها یک سال با یکدیگر تفاوت سنی دارند با دنیای تنیس، قهرمانی‌ها، جوایز فراوان و البته رکوردهایی باورنکردنی گره خورده است. اما آیا می‌دانستید دختران خانواده ویلیامز در واقع ۵ نفر هستند که تنها سرنا و ونوس توانسته‌اند به این حد از شهرت دست یابند؟ البته این سه خواهر گمنام کمک زیادی به دو خواهر مشهور خود برای رسیدن به این میزان موفقیت کرده‌اند.

 

در دهه ۸۰ ریچارد ویلیامز بعد از تماشای مسابقه یک خانم تنیسور که جایزه 40 هزار دلاری را برد، تصمیم گرفت دو دخترش ونوس و سرنا وارد دنیای تنیس حرفه‌ای شوند. خودش آموزش دخترانش را بر عهده گرفت و در تمام این مدت فرزندان ناتنی‌اش را نیز به کمک دخترانش فرامی‌خواند. آن‌ها تا ۱۸ سالگی هر شب راس ساعت ۱۰ شب به رختخواب می‌رفتند و جز خواهران خود هیچ دوستی نداشتند.

 

موفقیت‌های این دو خواهر در مسابقات تنیس تمامی نداشت و یکی پس از دیگری جام‌ها و جایزه‌ها را درو می‌کردند. ونوس در مسابقه فینال اوپن استرالیا در سال ۲۰۱۷ هنگامی که بازی را به خواهر کوچکش واگذارکرد، در سخنرانی خود پس از پایان بازی قبل از هر چیز خطاب به خواهرانش در بین تماشاگران گفت: «از این که توانستم تمام شب را در برابر چشمان شما بازی کنم بسیار خوشحالم.

 

بسیار به شما افتخار می‌کنم. شما به اندازه دنیا برایم مهم هستید... خواهر ایشا، کجایی تو؟» و وقتی که متوجه شد یکی از خواهرانش در میان تماشاگران نیست گفت: «اوه چه بد، اون نیومده؟» در ژانویه ۲۰۱۸ سرنا ویلیامز پیامی احساسی در صفحه اینستاگرام خود درباره زنان موثر در زندگی‌اش منتشر کرد که در آن به نام مادر و خواهرانش اشاره کرده بود.

 

وی در زیر عکسی از خودش که در کنار مادر و خواهرانش بود، نوشت: «آن‌ها بسیار قوی و برای زندگی من حیاتی هستند. مادرم ۵ زن و ۳ نوه بزرگ کرده است. من این عکس را دوست دارم زیرا رابطه نزدیکی بین ما وجود دارد. این همان چیزی است که باعث می‌شود من متواضع باشم.»