هنرمند معلولی که تئاتر بازی می‌کند، موسیقی می‌نوازد و با پاهایش معرق می‌سازد
هنرمند معلول با ابراز خرسندی از اینکه مسئولیتی بر عهده دارد، کار کردن با پا را موجب آرامش و بزرگ‌ترین انگیزه‌اش برای زندگی بیان کرد.
احمد محمودی سرشت هنرمند معلول که در حاشیه جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران و در غرفه رعد الغدیر با استفاده از پاهایش نقاشی می‌کند در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی آنا درباره خودش گفت: «30 ساله، اهل کرمانشاه و ساکن تهران هستم. معلولیتم مادرزادی است و از ناحیه کتف دست ندارم و بازیگر تئاتر و نوازنده موسیقی هستم و کار معرق انجام می‌دهم. 8 سال است که روی چوب نقاشی می‌کنم و کار معرق انجام می‌دهم. همچنین با پا سنتور هم می‌زنم.»
وی در مورد کارش شرح داد: «ما طرح را روی تخته سه‌لا می‌چسبانیم و طرحش را در می‌آوریم، بعد برچسب آن را آماده می‌کنیم و روی آن چوب رنگی مثل عناب یا شمشاد یا نارنج می‌گذاریم و خرده چوب‌هایی که از دور کارها برش خورده را روی الگوهایمان می‌گذاریم و می‌چسبانیم. یک پلان ابر و باد، یک پلان نوشته، یک پلان قاب و به مشتری تحویل می‌دهیم.»
محمودی سرشت اظهار کرد: «سه سال پیش از طرف صنایع دستی لوح تقدیر گرفتم. گاهی در مراسم مختلف نهاد ریاست جمهوری و وزارت کار نیز این تابلوها به نمایش در آمده و مورد استقبال قرار گرفته است.»
وی در پاسخ به این پرسش که چگونه وارد این عرصه شدی اظهار کرد: «13 سال پیش درکنار عزت‌الله انتظامی و قطب‌الدین صادقی کار تئاتر انجام می‌دادم و همزمان دوستانم پیشنهاد دادند کاری با پاهایم انجام دهم که هم شغل و هم هنری برایم محسوب شود که من کار معرق را انتخاب کردم و به راحتی این کار را انجام می‌دهم.»
این هنرمند با بیان اینکه امرار معاشم از طریق خلق تابلوهای معرق است گفت: «در ابتدا فکر نمی‌کردم بتوانم با پاهایم معرق کار کنم وقتی چند نمونه کار درست کردم خیلی از این کار لذت بردم. دوستانم به من گفتند چه فرقی می‌کند، تو هم بیا کنار ما و همان کاری را که ما با دست‌هایمان انجام می‌دهیم، تو با پاهایت انجام بده. البته حدود 6 ماه طول کشید تا توانستم جزئیات کار را یاد بگیرم و انجام دهم.»
وی در مورد انگیزه‌اش از این کار توضیح داد: «وقتی با پاهایم کار نمی‌کنم خیلی ناراحتم ولی وقتی صبح بیدار می‌شوم و احساس مسئولیت و کار دارم برایم انگیزه ایجاد می کند و روحیه خوبی دارم. می‌بینم که در زندگی‌ام یک هدف و مسئولیتی دارم و از این بابت خیلی خوشحالم. هر روز از صبح تا ظهر کار معرقم را انجام می‌دهم و بعد از ظهرها هم به سراغ کار تئاتر می‌روم و در کنارش موسیقی هم کار می‌کنم. بزرگ‌ترین انگیزه ام این است که مسئولیتی را قبول کنم. در گذشته فکر نمی‌کردم که بتوانم با پاهایم کار کنم ولی الان از این مسئولیت خوشحالم و خدا را شکر می‌کنم و آرامش دارم.»
انتهای پیام/
