روایتی از اعتراف طارق عزیز به استفاده از تسلیحات شیمیایی در جنگ تحمیلی/غرب سلاح کشتار جمعی می‌فروشد و اشک می‌ریزد!

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا، 32 سال پیش در چنین روزی طارق عزیز، مشاور و دست راست صدام در زندان اعتراف کرد عراق در جنگ تحمیلی علیه ایران از سلاح شیمیایی استفاده می‌کرد و آلمان و فرانسه با موافقت آمریکا به حکومت صدام سلاح شیمیایی می‌فروختند.

وی در سال1367 ضمن اعتراف به استفاده از سلاح‌ شیمیایی در جنگ با ایران با اشاره به اتهام‌های وارده به عراق در مورد کاربرد جنگ‌افزارهای شیمیایی، کشورهای اروپایی را که از بغداد انتقاد کرده بودند مورد سرزنش قرار داد و گفت که کشورهای اروپایی خود سلاح‌های شیمیایی در اختیار کشورهای جهان سوم قرار می‌دهند، اما هنگام استفاده از سلاح‌ها برای قربانیان آن اشک تمساح می‌‌ریزند.

بیشتر بخوانید:

حمایت‌های ایران نبود شاید نسل‌کشی صدام فراموش می‌شد

پیشینه تولید سلاح شیمیایی در حکومت بعث عراق

حکومت صدام پس از قرارداد 1975 الجزایر میان ایران و عراق به فکر تولید و تکثیر تسلیحات شیمیایی افتاد، از این‌رو در بیابان‌های 70 کیلومتری اطراف بغداد تأسیساتی با پوشش  «پروژه 922» و در قالب شرکت تولید کود شیمیایی ایجاد کرد.

صدام در مراسم امضای قرارداد الجزایر

کشورهای غربی از ارائه اطلاعات و امکانات به صدام در زمینه تسلیحات شیمیایی، میکروبی و رادیواکتیو دریغ نکردند و به پشتوانه این حمایت‌ها بود که رژیم بعث توانست گسترده‌ترین حجم نامتعارف از تسلیحات شیمیایی را پس از جنگ جهانی اول و در دوران جنگ تحمیلی به نام خود ثبت کند.

استفاده صدام از سلاح‌های شیمیایی علیه مردم بی‌گناه ایران

صدام گمان می‌کرد بتواند در مدت یک هفته ایران را اشغال کند، از این رو  به فکر استفاده از زرادخانه شیمیایی خود افتاد. نخستین مورد ثبت‌شده به‌کارگیری عراق از تسلیحات شیمیایی 23‌ دی 1359 بود که در حوالی منطقه «میمک» عراق رخ داد و صدام از گاز تهوع آور استفاده کرد.

پس از موفقیت‌های جمهوری اسلامی ایران در برابر حکومت دیکتاتور صدام در عملیات‌های والفجر‌‌2‌‌ و 4، خیبر، بدر و به گِل‌ نشستن ماشین جنگی ارتش رژیم بعث استفاده از سلاح‌های شیمیایی افزایش یافت.

دوم اسفند ‌1362 عراق برای نخستین‌بار در تاریخ جنگ‌های دنیا گاز اعصاب را علیه مردم بی‌گناه کشورمان آزمود و در سه حمله هوایی در منطقه جفیر، پاسگاه شهید برزگر و جزیره از این سلاح شیمیایی استفاده کرد.

٢١ فروردین 1363 عراق باز هم برای نخستین‌بار از گاز خفه‌کننده «کلروپیکرین» استفاده کرد؛ عملیاتی که با بهره‌گیری از بمب‌های پرتاب شونده از هواپیما انجام شد و بیش از 500 مجروح برجای گذاشت. پس از این عملیات‌ها عراق به مقدار و در وسعت زیاد از بمب‌های فسفری، گاز اعصاب و سیانور به همراه سموم میکروبی مانند «انتروتوکسین‏ استافیلوکوکوس»، اسهال و استفراغ شدید و سم کشنده «بوتولیسم» که به سرعت باعث مرگ می‌شود، استفاده کرد. در ادامه عراق از گازهای خردل «موستارد» و نیتروژنه، «تابون و سارین»، ترکیبات سیانوری خفه‌‌کننده، ترکیبات پیچیده و ناشناخته اعصاب و سیانور، VX و BZ علیه شهرها و روستاهای ایران استفاده کرد.

توسل عراق به سلاح‌های شیمیایی به‌طور محدود از زمان آزادسازی خرمشهر بود، اما می‌توان کاربرد گسترده آن را پس از پیروزی‌های بزرگ ایران و شکست نیروهای عراق به ترتیب در عملیات‌های والفجر ۲، والفجر۴، خیبر و بدر دانست. از زمستان سال ۱۳۵۹ عراق شروع به استفاده از گلوله‌های شیمیایی کرد که غالباً ترکیبات اشک‌آور و تهوع زا و عصبی بود و موارد آن بسیار محدود به نظر می‌رسید و بیشتر جنبه آزمایشی داشت.

مناطق مورد حمله شیمیایی

ایران

- مناطق عملیاتی شمال غرب (والفجر ۲)، روستاهای مجاور و حاج عمران

- نساردیره، نساردیره سفلی، شاهمار دیره، باباجانی، دودان و شیخ صله

- سومار

- مریوان

- بانه و روستاهای مجاور

- پیرانشهر

- نودشه

- سردشت

- منطقه عملیاتی طلائیه

فاجعه حلبچه

استفاده بی‌قاعده و دیوانه‌وار عراق از تسلیحات شیمیایی حتی علیه شهروندان عراقی ادامه یافت و در 25 اسفند 1366 به عملیات «انفال» منجر شد. حلبچه در سکوت جامعه جهانی شاهد وسیع‌ترین مورد استفاده از تسلیحات شیمیایی پس از جنگ اول جهانی بود که بر اثر آن دست‌کم 5 هزار نفر از مردم کُرد قتل‌عام و بیش از 9 هزار نفر مجروح شدند.

فاجعه حلبچه

رژیم بعث عراق با هدف بر‌هم‌زدن ترکیب جمعیتی کردستان عراق و عربی ساختن آن عملیات انفال را به راه انداخت و قصد نسل‌کشی مردم غیرنظامی کرد و نابودی بیش از 4 هزار روستا را داشت. 

ابعاد فاجعه شیمیایی حلبچه در مقیاسی به وقوع پیوست که به باور بسیاری، با فجایع بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی قابل قیاس است. 

عراق در حمله حلبچه از سه نوع گاز مختلف استفاده کرده است. این گازها شامل گاز خردل، گازهای اعصاب (تابون، سارین یا سومان)، VX و گاز سیانوژن بودند. این عوامل شیمیایی به‌وسیله کشورهای غربی و با واسطه‌گری فردی هلندی به دست عراق رسیده بود. ابعاد جنایت جنگی رژیم بعث علیه بشریت در حلبچه آنچنان گسترده بود که با وجود سکوت رسانه‌ای غرب، موقعیت بین‌المللی عراق و حامیان غربی و عربی وی را بسیار تضعیف کرد. 

حامیان جنایت‌های شیمیایی رژیم بعث

در سال 1982 قراردادی میان شرکت «درای رایخ» آلمان غربی با رژیم بعث منعقد شد که بر مبنای آن شرکت آلمانی مسئولیت تولید عوامل شیمیایی و نیز خرید مواد شیمیایی از کشورهای هلند، بلژیک، آمریکا و فرانسه را برعهده گرفت.

صدام دیکتاتور در دوران جنگ تحمیلی با کمک‌های مالی کشورهای عربی و فناوری‌های غربی توانست مراکز متعددی در زمینه تولید و تکثیر تسلیحات شیمیایی احداث و تجهیز کند. مهم‌ترین مرکز تولید و ذخیره‌‌سازی‌ تسلیحات شیمیایی عراق تأسیسات «المثنی» بود که به همراه 9 مرکز دیگر در این زمینه فعالیت می‌کرد. عراق از اواخر سال 1365 پروژه تولید بمب رادیولوژیک را با آزمایش روی «اکسیدزینکوریوم رادیواکتیو» آغاز کرد، ولی به نتیجه‌ای دست نیافت.

رژیم صدام قرارداد احداث نخستین ‎آزمایشگاه باکتری‌شناسی در عراق را با مؤسسه «مریو» پاریس امضا کرد؛ در مراسمی که در آن ژاک شیراک و فرانسوا میتران، نخست‌وزیران وقت فرانسه و دیگر افرادی از آلمان، بلژیک، هلند و آمریکا که در زمره بانیان و حامیان جنایت‌های شیمیایی رژیم بعث بودند، حضور داشتند.

در این میان نباید نقش آلمان غربی را فراموش کرد. این کشور حکومت صدام را در زمینه تسلیحات شیمیایی تجهیز کرد، چنان‌که تنها در سال 1985 بیش از 150 شرکت آلمانی در این زمینه در عراق فعالیت داشتند. با این حجم وسیع از همکاری‌ها جزیره مجنون تا پیرانشهر، سردشت، مریوان، بانه، سرپل ذهاب، مهران، خرمشهر، شلمچه، نودشه و اشنویه و حلبچه و جای‌جای مرزها و شهرها و روستاهای کشورمان به آزمایشگاه تسلیحات شیمیایی غربی به‌وسیله رژیم بعث عراق تبدیل شدند.

سکوت غرب در برابر جنایات جنگی صدام

حمایت تام و تمام غرب از رژیم عراق چنان شرایطی را فراهم ساخته بود که با وجود اعزام مجروحین شیمیایی ایرانی به بیمارستان‌های اروپایی هیچ‌گاه سخن از جنایات جنگی و علیه بشریت رژیم بعث به میان نیامد.

با این همه رسانه‌ای شدن فاجعه حلبچه و به‌دنبال آن، درخواست ایران از سازمان ملل برای تحقیق پیرامون آن مجمع عمومی سازمان ملل متحد، قطعنامه 42/373 را صادر کرد که در بندهای 3، 4، 5، 6 و 7 به صراحت از دبیرکل خواسته شده بود تا در پاسخ به گزارش‌هایی که ممکن است از سوی هر یک از کشورهای عضو درباره نقض پروتکل 1925 ژنو یا استفاده احتمالی از سلاح‌های شیمیایی، میکروبی یا سمی دریافت دارد، بلافاصله کارشناسانی را برای تحقیق اعزام و نتایج را گزارش کند.

همچنین در بیانیه دبیرکل سازمان ملل در 28‌ مارس ‌1988 خاویر پرزدکوئیار ابراز می‌کند که با تأسف، شواهد بسیاری درخصوص کاربرد سلاح شیمیایی  ازطرف نیروهای عراقی در دست دارد که ضایعات فراوانی ازجمله به شهروندان هر دو کشور ایران و عراق وارد شده است.

تولید، تکثیر و کاربرد وسیع رژیم عراق از جنگ افزارهای شیمیایی در شرایطی بود که این کشور جزو 120 کشور امضا‌کننده پروتکل 1925 ژنو و قطعنامه B2161 سازمان ملل متحد درباره ممنوعیت استفاده از سلاح‌های سمی، خفه‌کننده و ترکیبات باکتریولوژی قرار داشت. بر این اساس هم سازمان ملل هیچ‌گاه هیچ صحبتی درباره عراق به‌عنوان یکی از اعضای ناقض معاهدات تعهدات‌آور آن نکرد.

انتهای پیام/4106/4033/