«دوزیست»؛ اجتماع طردشدگان در یک گاراژ متروکه

 گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آناـ دوزیست به کارگردانی برزو نیک‌نژاد و تهیه‌کنندگی سعید خانی واجد خصلت‌هایی است که در نگاه اول می‌توان به راحتی آن را در قالب فیلم‌های اجتماعی مرسوم در یک دهه اخیر سینمای ایران قرار داد. خانواده‌هایی از هم گسیخته یا متشنج، فضای چرک و به هم‌ریخته، درگیری یک یا چند شخصیت با یک آسیب اجتماعی، شخصیت‌های ناکام و طردشده و در نهایت بحران‌های مداومی که غالباً به خاطر فریب، پنهانکاری یا جاه‌طلبی افراد رقم می خورد را می‌توان ویژگی‌های مهم این گونه فیلم‌ها دانست.

در حالی که انتظار می‌رفت برزو نیک‌نژاد بعداز تجربه موفق در ساخت و اکران دو فیلم کمدی زاپاس و لونه زنبور بازهم سراغ یک اثر کمدی برود. با این حال او ترجیح داد با یک درام اجتماعی در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر حضور داشته باشد.

جواد عزتی، هادی حجازی‌فر، پژمان جمشیدی، مانی حقیقی، سعید پورصمیمی، ستاره پسیانی و مریم اخوان بازیگران آخرین فیلم نیک‌نژاد هستند. پس از نمایش عمومی دوزیست، ترکیب بازیگران این  فیلم هم این شائبه را تقویت می کرد که احتمالاً با اثری با رگه‌های کمدی قوی مواجه خواهیم شد. با این حال آن چه روی پرده آمد این پیش بینی‌ها را نقش برآب کرد.

 عزتی، جمشیدی، حقیقی و حجازی‌فر در کنار فیلم‌های جدی سابقه حضور در کمدی‌های پرفروش این سال ها را نیز دارند.فیلم البته رگه‌هایی از طنز کلام و موقعیت را به ویژه در شخصیت حمید (هادی حجازی‌فر) و پدر (سعید پورصمیمی) دارد.اما آن چه کلیت فیلم را شکل می‌دهد درامی اجتماعی است که در بستر موقعیت‌های شکننده و برمبنای فریب و پنهان کاری جلو می‌رود.

ورود دختری جوان به نام مریم (مریم اخوان) با پیشینه‌ای مبهم  به گاراژی مخروبه و متروک که محل زندگی جواد عزتی، پدرش و دو دوست بیکار و بحران‌زده دیگرش است موقعیت‌هایی را ایجاد می‌کند که از ورای آن، شخصیت‌ها به مخاطب معرفی می‌شود.

با این حال با این حال تعدد شخصیت‌ها مانع از شناخت درست آنها می‌شود.روشن‌شدن گام به‌گام شخصیت مریم در طول فیلم رخ می‌دهد اما شخصیت‌هایی مثل مجتبی (پژمان جمشیدی)، حمید (هادی حجازی‌فر)،آزاده (ستاره پسیانی) و سیفی(مانی حقیقی) تا انتهای فیلم دچار نوعی تعلیق و سردرگرم هستند. طبیعی است  بخشی از این بی‌هویتی و ابهام در پیشینه در خدمت فیلمنامه است اما گاهی این ابهامات مانع از برقراری ارتباط مخاطب با داستان و شخصیت‌ها می‌شود.

تصویری که از سیفی ارائه می‌شود باوجود بازی به اندازه مانی حقیقی ناقص به نظر می‌رسد؟ سیفی کیست و مناسبات او با اطرافیانش چگونه تعریف می‌شود؟ او با گاراژ و سعید پورصمصمیی چه ارتباطی داشته و چه ماجراهایی بین آنها گذشته است؟ حمید و مجتبی که بیکار و به تعبیر آزاده همیشه آویزان عطا ( جواد عزتی) هستند چه پیشینه و شناسنامه‌ای دارند؟ از همه مهم‌تر تماشاگر چگونه باور کند که  که رابطه عمیق عطا و آزاده حتی برای یک لحظه برای عطا و اطرافیان او شائبه یک رابطه عاطفی را ایجاد نکرده است؟

با این حال پایان غافلگیرکننده فیلم در کنار بازی‌های خوب تیم بازیگر اگر فیلم و البته حضور درخشان سعید پورصمیمی در هشتمین دهه از زندگیش از نقاط قوت فیلم به حساب می‌آید. نشانه‌گذاری‌های درست نیک‌نژاد در فیلمنامه باعث می‌شود تا تماشاگر در پایان فیلم به مرور اتفاقات بپردازد و از رویدادهای مبهم گره‌گشایی کند.

با اندکی اغماض از برخی حفره‌های حقوقی، فیلمنامه دوزیست  می‌تواند مخاطب را با خود همراه سازد و به نظر می‌رسد بتواند در اکران نیز روزها خوبی را تجربه کند.

انتهای پیام/4104/