4 میلیون آمریکایی در 5 قلمرو این کشور حق انتخاب رئیس‌جمهور ندارند! / دموکراسی به سبک یانکی‌ها

گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا - حسین ارجلو؛ آمریکا افزون بر 50 ایالت، بر پنج قلمرو شامل جزایر «پورتوریکو»، «گوآم»، «ماریانای شمالی»، «ویرجین» و «ساموآ» حاکمیت دارد که دارای ساکنان دائمی هستند و توسط «دفتر امور جزایر» وزارت کشور آمریکا اداره می‌شود.

پورتوریکو مجمع‌الجزایری در شمال شرقی منطقه کارائیب و از مناطقی است که به خاک آمریکا ضمیمه نشده اما تحت حاکمیت این کشور قرار دارد. این شبه جزایر 3 میلیون و 667 هزار نفر جمعیت دارد و زبان رایج آن اسپانیایی است. واحد پول پورتوریکو، دلار است و شهروندانش اگر قصد سفر به اقصی نقاط دنیا را داشته باشند، با گذرنامه آمریکایی سفر می‌کنند.

گوام نیز از قلمروهای منضم نشده آمریکا در اقیانوس آرام غربی است. جمعیت جزیره گوام چیزی بیش از 160 هزار نفر است و ساکنان آن، شهروندان ایالات‌متحده محسوب می‌شوند. گوآم بزرگ‌ترین جزیره از جزایر منطقه میکرونزی است و پس از طی سه‌چهارم از راه هاوایی به فیلیپین می‌توان به آن رسید. این جزیره که به «بهشت گردشگران» معروف شده، در کشاکش جنگ لفظی «دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهور آمریکا و «کیم جونگ اون»، رهبر کره شمالی، در مرداد 96 کانون اخبار دنیا قرار گرفت و پیونگ‌یانگ تهدید کرد که در پاسخ به تحرکات ایالات‌متحده، این جزیره را هدف حمله موشکی قرار خواهد داد که البته چنین نشد.

ماریانای شمالی در شرق فیلیپین و جنوب ژاپن و در اقیانوس آرام جنوبی واقع‌شده است. این جزایر ازجمله مناطق تحت سیطره آمریکاست که از خودمختاری نسبی برخوردارند و حدود 63 هزار نفر جمعیت دارد. در میان مردم این شبه‌جزایر، نژادهایی از چین، کره و ژاپن دیده می‌شوند که اکثراً در صنعت تولید پوشاک و گردشگری فعال هستند.

ویرجین نیز در دریای کارائیب و شرق پورتوریکو قرار دارند و مثل دیگر جزایر تحت حاکمیت آمریکا، قلمرویی خودگردان محسوب می‌شوند. این جزایر در سال ۱۴۹۳ میلادی توسط «کریستوف کلمب» دریانورد اسپانیایی کشف شد. این منطقه از 6 جزیره بزرگ تشکیل‌شده که سه جزیره آن را انگلیس و سه جزیره دیگر به همراه 50 جزیره کوچک آن را دانمارک خریداری کرد. در سال 1917، آمریکا جزایر تحت حاکمیت دانمارک را به قیمت 25 میلیون دلار خرید و نام آن را به مجمع‌الجزایر «ویرجین» تغییر داد. کنگره آمریکا در سال 1927 به ساکنان این مناطق که بالغ بر 108 هزار و 448 نفر می‌شوند، اجازه اقامت دائم داد و از آنجا که منطقه‌ای خودگردان محسوب می‌شود، فرماندار را خود تعیین می‌کنند و می‌توانند بدون تأیید کنگره آمریکا قوانین مورد نیازشان را به تصویب برسانند. 

«دونالد ترامپ» در مرداد 98 پیشنهاد خرید «گرینلند» دانمارک را مطرح کرد و دولت‌های پیش از وی نیز افزون بر جزایر ویرجین، ایالت‌های کانادا و لوییزیانا را خریدند و به خاک این کشور ملحق کردند.

ساموآ آخرین مجمع‌الجزایر آمریکا در غرب اقیانوس آرام و از مناطق خودگردان به شمار می‌رود که 58 هزار نفر سکنه دارد. دلار، پول ملی این مناطق است که از هفت شبه‌جزیره تشکیل‌ شده‌اند.

حق رأی مردم در جزایر تحت حاکمیت آمریکا

نکته قابل‌تأمل اینکه جمعیت حدود 4 میلیون نفری قلمروهای پنج‌گانه تحت حاکمیت آمریکا که ذیل کشوری مدعی پرچم‌داری و پیشتازی در آزادی و حقوق بشر قرار دارند، از حق رأی محروم هستند! مردم این مجمع‌الجزایر فاقد نماینده در سنای آمریکا هستند و تنها یک عضو در مجلس نمایندگان آمریکا دارند که حق رأی در صحن علنی ندارد؛ اما می‌تواند در امور دادرسی و کمیته‌های این نهاد تقنینی رأی بدهد. بااین‌حال، شهروندان نمی‌توانند در انتخابات عمومی برای انتخاب رئیس‌جمهور شرکت کنند اما مجاز به شرکت در انتخابات کنگره و انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری آمریکا هستند که در مقایسه با انتخابات ریاست جمهوری، از درجه اهمیت کمتری برخوردار است.

این در حالی است که بر اساس آمارهای رسمی، میلیون‌ها نفر از مردم این جزایر مجاز به رأی‌دهی و بسیاری از آن‌ها نظامی یا بازنشسته ارتش هستند اما تا زمانی که ساکن خاک ایالات‌متحده نشوند، نمی‌توانند فرمانده نیروهای مسلح را انتخاب کنند. سکونت آن‌ها در خاک آمریکا نیز به‌سادگی صورت نمی‌گیرد و چنانچه بخواهند به یکی از ایالات آمریکا مهاجرت کنند، باید فرایند مهاجرت را مانند خارجی‌های دیگر طی کنند که شامل هزینه 700 دلاری برای شرکت در آزمون زبان انگلیسی می‌شود!

نیروهای ساموآیی ارتش آمریکا در حال تمرین نظامی

اکنون این سؤال به‌جد در محافل حقوق بشری مطرح است که چرا ساکنان این مناطق، علی‌رغم برخورداری از حق شهروندی، نمی‌توانند در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کنند؟ پاسخ را باید در سازوکار معیوب سیستم «الکترال» جستجو کرد. «برایان وایتنر» سخنگوی کمیسیون انتخاباتی آمریکا در این خصوص می‌گوید: «سیستم الکترال برای مردم جزایر تحت حاکمیت آمریکا، سازوکاری به‌منظور رأی‌دهی آن‌ها پیش‌بینی نکرده است. آنچه بر متمم بیست و سوم قانون اساسی آمریکا (درباره حق رأی مردم پورتوریکو) تقدم دارد، این است که آن‌ها (به جهت زیرساخت‌های سیاسی) قادر به شرکت در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نیستند.» نکته اینجاست که حتی اگر خوش‌بینانه به قانون اساسی آمریکا نگاه کنیم، برای چهار قلمرو دیگر اساساً حقی در نظر گرفته نشده است.

سیستم معیوب الکترال‌ها (گزینندگان) در انتخابات آمریکا

برخلاف بسیاری از کشورهای جهان ازجمله جمهوری اسلامی ایران که رئیس‌جمهور در آن‌ها از طریق رأی مستقیم مردم انتخاب می‌شود، آمریکا به‌عنوان سردمدار دموکراسی به آرای مستقیم مردم اعتقادی ندارد و رئیس‌جمهور را در فرایند الکترال یا «کالج انتخاباتی» انتخاب می‌کند.

فرایند الکترال است که حرف آخر را در مورد انتخاب مهمترین فرد آمریکا می‌زند و در همین فرایند، حق رأی 4 میلیون آمریکایی ساکن در مناطق غیرمنضم نادیده گرفته شده است!

مردم ایالت‌های مختلف در روز رأی‌گیری افزون بر رأی دادن به نامزد موردنظر خود و معاونش، به یک‌سوم نمایندگان مجلس سنا، ۴۳۵ نماینده مجلس نمایندگان و همچنین اعضای مجمع گزینندگان هم رأی می‌دهند. اعضای این مجمع پس از شمارش آرای مردم مشخص‌شده و طی یک گردهمایی، به یکی از دو نامزد نهایی رأی می‌دهند.

«مجمع گزینندگان»، ۵۳۸ عضو از ۵۰ ایالت آمریکا دارد. تعداد اعضای این مجمع در هر ایالت با مجموع تعداد نمایندگانش در کنگره (مجلس نمایندگان و سنا) برابر است. بنابراین ایالت‌های پرجمعیت‌تر در این مجمع، اعضای بیشتری دارند و هرچه تعداد اعضا بیشتر باشد، رأی آن ایالت درنتیجه انتخابات مهم‌تر خواهد بود. به‌عنوان نمونه، کالیفرنیا دو نماینده در سنا و ۵۳ عضو در مجلس نمایندگان دارد، با این حساب، ۵۵ عضو در مجمع گزینندگان خواهد داشت.

بیشتر بخوانید:

چرا بزرگ‌ترین مناظره انتخاباتی دموکرات‌ها در اوهایو برگزار شد؟ / ایالتی فوق‌العاده مهم در تعیین رئیس‌جمهور آمریکا

اوهایو نیز ۱۸ عضو در فرایند الکترال دارد اما نکته اینجاست که این اعضا نباید هیچ‌گونه مقام دولتی یا نظامی داشته باشند. درنهایت، هر نامزدی که ۲۷۰ رأی از ۵۳۸ رأی الکترال را به دست آورد، برای ورود به اتاق بیضی کاخ سفید مجاز می‌شود.

اگر این اتفاق در ایران می‌افتاد!

طبعاً حق رأی برای هر کسی که شناسنامه کشوری را در اختیار دارد، از حقوق اولیه به شمار می‌آید؛ اما شاید استدلال مقامات آمریکایی برای محروم کردن ساکنان پنج مجمع‌الجزایر تحت قلمرو واشنگتن این باشد که آن‌ها در خارج از خاک این کشور ساکن هستند و نمی‌توانند برای میلیون‌ها آمریکایی که در داخل زندگی می‌کنند، تصمیم بگیرند. اگر این گزاره را حمل بر صحت کنیم، اولاً با مبانی یکپارچگی و وحدت ملی آمریکا مغایر است و ثانیاً اگر بناست که تصمیم مردم این مناطق، دخلی به سیاست‌های داخلی آمریکا نداشته باشد، چرایی انتساب آن‌ها به کشور مدعی پیشتازی دموکراسی زیر سؤال می‌رود.

تنها گزینه برای توجیه چنین رویکردی، «توسعه‌طلبی» آمریکاست که نظیر این نسخه را این روزها مستأجر کاخ سفید طی طرح «معامله قرن» برای رژیم صهیونیستی هم پیچیده است. اگر این اتفاق در کشورهای غیر هم‌سود و همسو همچون جمهوری اسلامی می‌افتاد، رسانه‌های وابسته به آمریکا و متحدانش، فریاد «وا دموکراسیا»! سر می‌دادند و همه عِدّه و عُدّه خود را برای تخریب کشورمان بکار می‌بستند. از این رو جا دارد که این نقص بسیار مهم در ساختار سیاسی آمریکا موردتوجه محافل کارشناسی قرار گرفته و تا 13 آبان سال جاری (روز برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا) این عرصه مغفول‌مانده را در مرئی و منظر رسانه‌ها و اهالی فکر و قلم قرار دهند.

انتهای پیام/4106/پ