نشست تخصصی «از ایده تا فیلمنامه» و کارگاه عکاسی

به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، درنخستین روز جشنواره سینمای جوان - اروند علاوه بر نمایش آثار فیلمسازان جوان شرکت کننده در این جشنواره، نخستین نشست تخصصی با حضور حبیب احمدزاده با عنوان «از ایده تا فیلمنامه» و نخستین کارگاه عکاسی با حضور محمدمهدی رحیمیان برگزار شد.

در نشست تخصصی «از ایده تا فیلمنامه» حبیب احمدزاده درباره پرورش ایده گفت: «بسیاری از برداشت‌های ما از مسائل، بسته‌های آماده‌ای است که از گذشتگان به ما رسیده و در واقع همه تصمیم‌ها را قبل از ما گرفته‌اند و ما بر اساس همین برداشت‌ها سخن می‌گوییم.»

وی افزود: «بنابراین برای پرورش ایده باید بازنگری در تعریف مفاهیم داشته باشیم و دست از کلیشه‌ها برداریم زیرا کلیشه‌ها راه تفکر را می‌بندند و ناخواسته براساس پیش فرض‌هایمان قضاوت می‌کنیم.»

وی ادامه داد: «چگونگی درگیر کردن مخاطب با متن از جمله دغدغه‌هایی است که یک ایده‌پرداز در مرحله اول و در مراحل بعدی یک فیلمنامه‌نویس و کارگردان با آن درگیر هستند.»

این فیلمنامه‌نویس اظهار کرد: «بزرگ‌ترین مشکل در حوزه داستان‌نویسی رعایت نشدن شیب عناصر در تفهیم ایده است. یکی از فاکتورهای اصلی در حوزه ایده‌پردازی و رسیدن به مرحله داستان چینش درست عناصر کنار هم در جهت تفهیم ایده است.»

حبیب احمدزاده در پایان صحبت‌های خود مطالعه بیشتر و تحقیقات میدانی درباره موضوعات مختلف در نگارش آثار را بهترین راه برای ارتقای سطح آثار توصیه کرد.

در نخستین کارگاه عکاسی که در حاشیه جشنواره برگزار شد، علیرضا کریمی صارمی مدیر آژانس عکس ایران به مشکلات عکاسی مستند اجتماعی اشاره کرد و گفت: «یکی از مشکلاتی که عکاسی مستند اجتماعی در انجمن سینمای جوان و یا به نوعی جامعه عکاسی، با آن مواجه است، بخش پردازش با تحقیق و پژوهش سوژه‌های پیرامون خودمان است.»

وی افزود: «وقتی عکس‌ها را نگاه می‌کنیم، سوژه‌های تکراری و سطحی، نشان از آن دارد که دوربین بدون اندیشه دردست گرفته می‌شود و بیشتر در مقام یک عکسبردار ظاهر می‌شویم تا عکاس. میلیون‌ها نفر در کشور، موبایل به دست می‌گیرند و تصاویر را ثبت می‌کنند. کسانی که پشت دوربین هیچ فکر و اندیشه‌ای ندارند، عکس‌بردار هستند و بالعکس، تصویری که فکر و اندیشه در آن نهفته باشد، توسط عکاس گرفته شده است.»

وی با اشاره به برنامه‌های این دوره از جشنواره در بخش عکاسی بیان کرد: «در نشست‌هایی که برگزار می‌شود به عکاسی مستند اجتماعی در حوزه شهری، ایده‌پردازی در عکاسی مستند اجتماعی و عکاسی دفاع مقدس می‌پردازیم.»

در ادامه این نشست محمدمهدی رحیمیان، درباره عکاسی مستند اجتماعی گفت: «رویکرد شخصی من از منظر جامعه‌شناختی است. عکاسی در آغاز هم‌پا و همگام تولد علم جامعه‌شناسی در اروپاست که به شکل ناخواسته با هم پیش آمدند.»

وی ادامه داد: «در عکاسی مستند اجتماعی، شرایط رویت عکس و شرایطی که منجر به وجود عکاس می‌شود، بررسی می‌شوند. تاکید امروز ما بر مبنای چگونگی پیشرفت روند اجتماعی برای حضور عکاس است.»

وی افزود: «وقتی درباره شهر صحبت می‌کنیم، درباره محیطی سخن می‌گوییم که انسان‌ساز است. اگر بخواهیم در شهر عکاسی کنیم باید ببینیم با چه لایه‌هایی مواجه هستیم و چه روندی را طی می‌کنیم که در جامعه وجود دارد. این یعنی‌‌ همان عکاسی مستند.»

این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه پیشینه عکس و مجموعه تصویر را می‌توان در نقش‌های تخت جمشید و کاخ چهل ستون دید و اینکه همه این تصاویر از یک مجموعه سخن می‌گویند، عنوان کرد: «باید برای مجموعه زمینه ارائه وجود داشته باشد و به این پرسش پاسخ داد که به جز ضرورت درونی، آیا ضرورت و امکان ارائه آن در رسانه و یا نمایشگاه وجود دارد؟»

وی با بیان اینکه تصور همه ما این است که مجموعه باید توالی منطقی داشته باشد گفت: «مجموعه باید به نوعی دارای آغاز و انجام باشد. اما در کنار تحولی که عکاسی پیدا کرده، این شیوه در قرن بیست و یکم، دچار تحول و دگرگونی شده است.»

در ادامه این نشست رحیمیان به ویژگی‌های عکاسی مستند پرداخت و اظهار داشت: «عکاسی مستند دارای سه ویژگی شهودی، پندآموز و بحث انگیز است. یعنی باید هدفش ارائه یک تصویر مشهود، از وقایع به بیننده باشد. ضمن اینکه باید مطلبی را به بیننده بیاموزد و هدفش متقاعد کردن آن، در زمینه یک نقطه نظر خاص باشد.»

وی ادامه داد: «من معتقدم عکاسی زبان جهانی نیست. عکاسی زبان کسانی است که با آن سخن می‌گویند و مورد قبول همگان قرار نمی‌گیرد. نمی‌توان گفت که عکس بریده‌ای از فرهنگ است؛ بلکه داخل فرهنگ است.»

وی در پایان به تبیین نشانه‌شناسی در عکاسی مستند، خبری و اجتماعی پرداخت و تاکید کرد: «یکی از راه‌هایی که می‌توانیم آثار و مجموعه عکاسی مستند را تحلیل و بررسی کنیم، نشانه‌شناسی آثار است.»