توسط معاون علمی رئیس جمهور؛
عزای سیدالساجدین(ع) در شب‌هایی که غم هم شرمنده اهل حرم شد
دوازده محرم، امتداد غم است و حماسه؛ از عاشورا تا شام غریبان و از آنجا به شهادت حضرت سجاد(ع).
به گزارش خبرنگار حوزه معارف‌اسلامی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، شام غریبان را پشت سر گذاشته‌ایم. شبی که غم هم، شرمنده اهل حرم شد. امشب دومین شبی است که اهل حرم تنها و بی‌یاور همچون پروانگان گرد وجود مقدس حضرت زینب کبری(س) می‌گردند. بلور سکوت بیابان، هر ازگاهی با قهقهه و هلهله حرامیان دنیاپرست می‌شکند. کاروان اسرا، بدون سالار و بدون علمدار به‌پیش می‌رود. مرکب‌ها بی‌کجاوه، راکبان خسته و دل‌شکسته، دل‌های شکسته پر خون و خون‌های ریخته، روی نیزه خشک شده. چه شب‌هایی در پیش است؟ خدا می‌داند و بس!
اشک روی گونه کودکان حرم خشکیده، تشنگی که تا دیروز امان از همه بریده بود، برطرف شده اما چه سود؟ دیگر کسی به فکر آب نیست! هفتاد و دو کبوتر بی‌سر در عطش آب ماندند و سر به نیزه دادند تا در برابر گردنکشان سر خم نکنند.
کاروان به پیش می‌رود. سرهایی برنیزه است و سرهایی روی شانه زینب(س). کودکان غم، یتیمی را با او تقسیم می‌کنند.کفتارهای تازیانه به دست، دندان تیز کرده‌اند برای کیسه‌های زر، پاداش خوش‌خدمتی، پاداش جنایت، جایزه‌ای برای کشتن بهترین بندگان خدا روی زمین. آه که نه‌تنها آب روان، که غم هم شرمنده اهل حرم شد!
اینک از پس ۱۴۰۰ سال، در قلب ایران اسلامی حکایت اباعبدالله‌الحسین (ع) تا ظهر عاشورا یک داستان است و با غروب حزن‌آور خورشید، رنگی دیگر پیدا می‌کند. مگر نه این‌که «کل‌یوم‌عاشورا و کل‌ارض‌کربلا»، هنوز «لبیک یا حسین» لرزه بر اندام یزیدیان می‌اندازد؟
شام غریبان حسینی در گوشه‌گوشه شهر، در کوچه‌ها و میدان‌ها با شمع‌های روشن عاشقان اهل‌بیت(ع) روشن شد. مردم باز هم آمدند، مثل همان ۱۰ روز، دل نمی‌کنند از غم سیدالشهدا(ع). غمگین‌اند اما غم‌دوست نیستند.کربلا در پس آن همه فراق و فقدان و اندوه، مایه شور و حیات شیعه است و امروز هم خون را به جوش و غلیان درمی‌آورد. در رگ تاریخ جاری است و قلب‌های کدر و خاموش را به تکاپو وامی‌دارد.
دهه اول محرم را بدرقه کردیم. تلألو شمع‌ها، تاریکی شب بیابان را به یاد می آورد و غربت اهل حرم داغدیده را. نوای دمام و سنج، گاه حماسی و گاه اندوهناک، دل‌ها را به نینوا می‌برد. ذاکر اهل بیت(ع) از مصیبت زینب کبری(س) و سیدالشهدا(ع) می‌گوید و مردم دم گرفته‌اند. عده‌ای گوشه‌ای را غنمیت شمرده و سر‌در‌گریبان مویه می‌کنند. گریه بر غربت انسان، گریه بر وجدان و اخلاق.
ایران اسلامی دیشب هم با شوری وصف‌ناشدنی عزادار امام‌حسین(ع) بود، اما این عزا، سوز و گدازندگی بیشتری داشت و از مظلومیت اهل حرم حکایت می‌کرد. تداوم عزای سالار شهیدان تا دوازدهم محرم و شهادت حضرت علی‌بن‌الحسین(ع) نشان دلدادگی شیعه است. از حماسه عاشورا تا غربت شام غریبان و از آنجا تا روشنگری سیدالاسراء، حضرت سجاد(ع) هر سه، مهره‌های یک تسبیح‌اند. سه نگین یاقوتی بر رکاب امامت‌اند و چه خوش نشسته‌اند بر این رکاب نورانی. نگین‌هایی که عقیق سرخ سیدالشهدا(ع) را در‌برگرفته‌اند تا عاشورا برای همیشه تاریخ زنده بماند.
این سه رویداد غمبار، از ستون‌های مستحکم شیعه‌اند و سند مظلومیت و بصیرت؛ مگر نه این که قصه پرغصه اما غرورآمیز کربلا روایتگرانی امین و با‌صلابت می‌خواست. زین‌العابدین(ع) توفیق نبرد و شهادت در کشاکش خون و نیزه و شمشیر را نیافت، اما سپر تیرهای دروغ و گرز سنگین دروغ‌های خفاشان اموی بود تا حقیقت قلب نشود. اگر قمربنی‌هاشم(ع) پهلوان سپاه امام(ع) بود، علی‌بن‌الحسین(ع) در کنار عمه داغدیده‌اش، شیرمرد عرصه روشنگری به حساب می‌آمد و می‌آید.
آن نور بازمانده از دشت خونین نینوا، تا پایان عمر بابرکتش عزادار سیدالشهدا(ع) و یاران با وفایش باقی ماند، اما غم را با معرفت آمیخت. با دعا، با عمیق‌ترین معارف الهی در قالب گفتگو با ذات اقدس پروردگار، تا شیعه صحیفه‌ای داشته باشد برای روزهای دلتنگی، برای ایام سردرگمی، برای روشن شدن راه. دوازده محرم، امتداد غم است و حماسه. ادامه معرفت، از عاشورا تا شام غریبان و از آنجا به شهادت سیدالساجدین حضرت علی‌بن‌الحسین(ع).
انتهای پیام/4104/
انتهای پیام/
