علی قلم‌سیاه: مطبوعات با عکس فاخر کاری ندارند/ باید مشت کپی‌کاران را گشود
عکاس و مدرس عکاسی معتقد است غالب مطبوعات در زمینه عکس فاخر با نگاه معاصر کار مولفی نمی‌کنند، بلکه زیرا ورود به عرصه حرفه‌ای در این زمینه، برای مطبوعات مقرون به صرفه نیست.
به گزارش گروه فرهنگی آنا، علی قلم سیاه عکاس و مدرس عکاسی و داور دومین دوسالانه عکس تامین اجتماعی با بیان اینکه عکاسی مستند اجتماعی ارتباطی تنگاتنگ با روابط و کنش اجتماعی و عاطفی عکاس با محیط پیرامونی خود دارد، گفت: «در عکاسی مستند اجتماعی عکاس باید اطلاعات و درک درستی از جامعه‌شناسی، نشانه هاو نماد‌شناسی و زبان بدن و موضوعاتی از این دست داشته باشد. در صورت نبود این آگاهی عکاس در دریافت و ارایه عکس (ها) مستند اجتماعی با ارزش ونتایج مشخص موفق نخواهد بود و تصویری آسان و ساده نگر از خود ارایه می‌دهد!»
وی دانش و بینش و انتخاب زاویه دید و مهارت در انتخاب دیافراگم و ژرفای آشکارسازی و... ترکیب بندی را مهمترین ابزارهای مورد نیازعکاس برای هر ژانر عکاسی به ویژه عکاسی مستند اجتماعی برشمرد و اظهار داشت: «دانش ابزار‌شناسی نیز از مهمترین مواردی است که عکاس باید بتواند به خوبی خود را با آن مجهز کند. در کنار این موضوع باید نگاه زیبا‌شناسانه را نیز افزود. اگر هر کدام ازسه ضلع: دانش ومهارت فنی (تکنیک) - بینش و سبک شخصی (تاکتیک) - زیبایی‌شناسی و فلسفه زندگی (جهانبینی) برای عکاس وجود نداشته باشد فرو ریختگی در نتیجه هر تولید فکری و عقلانی؛ بویژه درعکس پدید می‌آید.»
قلم سیاه در مورد کیفیت آموزش هنر جویان وعکاسان فعال ایرانی در زمینه مستند اجتماعی به این موارد گفت: «به زعم من این روز‌ها تعداد زیادی از دانشجویان و هنرجویان عکاسی اقدام به خودآموزی می‌کنند که این اتفاق به کمک رسانه‌های مجازی؛ سایت‌های بین المللی و مطرح عکس رخ می‌دهد. مخاطبان این سایت‌ها در مقابل از کیفیت آموزش‌های ارائه شده توسط مراکز آموزشی به ویژه مراکز آموزش عالی راضی نمی‌شوند و در آموزش آن‌ها سردر گمی پدید می‌آید. در حالی که استادان و محققان وصاحب‌نظران بر جسته نیز دردانشگاه حضور پر برکتی دارند. »
داور دومین دوسالانه عکس تامین اجتماعی همچنین در همین زمینه گفت: «با وجود اساتید برجسته‌ای که در مسیر آموزش دانشجویان قرار دارند، متاسفانه برخی تنها روش و شیوه (علایق) خود را در عکاسی مطرح می‌کنند و هنرآموزان را تنها در حد سلیقه خودشان نگاه می‌دارند؛ وضعیتی که درشان دانشگاه نیست.»
وی در ادامه به موضوع عکاسی مستند اجتماعی در رسانه‌ها اشاره کرد و گفت: «متاسفانه در سال‌های اخیر جز ۲ یا ۳ رسانه، مطبوعاتی را ندیدم که در زمینه عکس فاخر با نگاه معاصر کار مولفی کرده باشد. متاسفانه رسانه‌های ما نقد ادیبانه قوی و فاخر را کمتر دنبال می‌کنند و البته باید اذعان کرد که ورود به این عرصه‌ها نیز چندان برای رسانه‌ها؛ اقتصادی و مقرون به صرفه نیست.»
وی افزود: «در بسیاری از رسانه‌ها عکسهای زیبای سر راست برای جذب مخاطب عام را ترجیح می‌دهند. البته این موضوع انتقاد سختی را هم ندارد! اما؛ راه حل جدی دارد؛ دانشگاه و یا سازمان مردم نهاد (سمن) حرفه‌ای؛ دانش و خرد محور با گرایش هنری عکاسی پایگاه (نشریه مجازی) نقد وبررسی عکسهای بر‌تر معاصرجهان را با رویکرد آموزش و آگاهی بخش سازمان و ساماندهی کند. شخصا این کار را وظیفه مشترک دانشگاه با انجمن عکاسان می‌دانم که بخشی از بودجه اجرایی آن باید: از کمک دولت تامین شود…. عملیاتی شدن چنین پایگاهی ضمن قدرت بخشیدن به آ موزش؛ مشت کپی کاران پرادعا و تیم مدار را نیز می‌گشاید!»
قلم‌سیاه در همین زمینه گفت: «این روز‌ها حضور عکاسان درمکان‌های عمومی به‌ویژه خیابان‌ها سخت شده است و متولیان شهر باید بیشتر به این مورد توجه کنند. بجای سخت گیری؛ خود باید مشوق حضور عکاسان در خیابان‌ها باشند. عکاسان باید بتوانند وارد بخش‌های مختلف شهر شوند. از انواع ممانعت‌ها و مزاحمت هاکه پیش روی عکاسان است دست بردارند. مدیریت‌های شهری آگاه باشند.»
وی ادامه داد: «عکس و عکاسی برجسته و ظریف از شهر می‌تواند به آسیب‌شناسی و دوباره سازی شهر و بازنمایی زیرپوست شهر به مدیران تصمیم ساز شهر‌ها کمک کند. رفتار شهروندان (فرهنگ اجتماعی) ترافیک و وسایل حمل ونقل: داخل وسایل (فرهنگ استفاده و اخلاق) در سطح شهر (مدیریت ترافیک)؛ ویترین‌ها و تبلیغات و نقاشی‌های شهری؛ دکه‌ها و رستوران‌های شهری (هنرهای تجسمی و فرهنگ تغذیه) پیاده رو‌ها (هنجار‌ها و ناهنجاریهای رفتاری و امنیت شهروندی و مبلمان شهری) و ده‌ها مورد اثربخش در دامنه عکاسی مستند اجتماعی از عکاسی خیابان برمی‌آید.»
وی در ادامه با بیان اینکه برگزای جشنواره دوسالانه عکس تامین اجتماعی به صورت مستقیم و غیر مستقیم در فرهنگ عمومی تاثیر دارد، گفت: «اگر دلیل و منطق سیاست گذاری استنتاج جمع بندی شده از تفسیر کار‌شناسانه از فرهنگ وزبان هنر عکس وعکاسی باشد، می‌توان آینده بهتری را در تامین منافع اجتماعی از مسیر توسعه پایدارفرهنگ شهروندی به واسطه آثار این دست از جشنواره‌ها متصور بود. به باور من سیاست‌گذاری برای دریافت و درک درست از میزان کیفیت سلامت اجتماعی، هنجار‌ها و ناهنجاریهای پیرامونی و ورود تیزبینانه به آسیب‌های فرهنگی واخلاقی و جسمانی زیر پوست شهر مهمترین کارکرد جشنواره عکس تامین اجتماعی می‌تواند تعریف شود و الگوی عکاسی مستند اجتماعی می‌تواند سیاست‌گذاری‌های تامین اجتماعی و مدیریت‌های شهری را در راه بهبود کیفیت و سلامت جامعه ارتقا ببخشد.»
انتهای پیام/
