هزینه‌ها و درآمدهای یک سرمربی؛
مقایسه هزینه‌ها و درآمدهای تیم کی‌روش و رقبا در طول 7 سال
تنها بررسی مقایسه‌ای قرارداد کارلوس کی‌روش و مربیان داخلی و خارجی نشان خواهد داد که این قرارداد از نظر مالی سودمند بود یا برای فوتبال ضرر داشت.
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، یکی از مسائلی که در فوتبال کشورمان همواره در مورد مربیان خارجی مورد توجه قرار می‌گیرد، مسئله هزینه‌هایی است که این مربیان روی دست فدراسیون گذاشته‌اند. هرچند وقت یک‌بار و به‌هنگام برگزاری مسابقاتی چون جام جهانی و جام ملت‌های آسیا با منتشر شدن لیست‌های رسمی و غیررسمی حقوق و قرارداد مربیان، این امر بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد. در مورد کارلوس کی‌روش هم این امر بارها اتفاق افتاد. مروری بر هزینه‌ها و درآمدهای فوتبال و تیم ملی در سال‌های اخیر بهتر می‌تواند مشخص کند که در این سال‌ها آیا از نظر مالی سود کرده‌ایم یا ضرر؟
یک مقایسه با 10 سال قبل
مسئله اساسی در مورد مربیان خارجی این است که حقوق آن‌ها به دلار پرداخت می‌شود و این امر، هزینه‌های آنان را بیشتر به‌چشم می‌آورد. مثلاً اگر یک مربی 10 سال قبل یک میلیون دلار می‌گرفت و اکنون هم یک میلیون دلار، شرایط او تغییری نکرده است. اما همین عدد در یک دهه قبل برای ما یک میلیارد تومان آب می‌خورد و اکنون بیش از 10 میلیارد تومان. به‌همین خاطر مقایسه مربیان خارجی و داخل کاری دشوار به‌شمار می‌آید.
مانوئل ژوزه پرهزینه‌تر از کی‌روش
یک مسئله مهم در بستن قراردادها، این است که اگر یک مربی قبل از پایان قرارداد خود اخراج شود، باید تمام حقوق وی توسط باشگاه یا تیم ملی طرف قرارداد او پرداخت شود. نمونه بارزی که می‌توان مثال زد، مانوئل ژوزه بود که قراردادی یک‌میلیون و 800 هزار یورویی با پرسپولیس امضا کرد و پس از اخراج از این تیم، پول خود را تمام و کمال دریافت کرد. در این شرایط باشگاه بعد از اخراج مربی، قراردادی با یحیی گل‌محمدی هم امضا کرد و به‌این ترتیب ناچار شد مبلغی را هم به‌عنوان قرارداد وی درنظر بگیرد.
هزینه‌های تغییر و تحول در تیم‌های ملی
در طول سال‌های اخیر، کمتر تیم آسیایی فرصت کرد که نیمکتی باثبات داشته باشد و به این ترتیب با هر تغییر در کادر فنی، هزینه‌های رفتن یک کادر فنی شامل سرمربی و دستیاران وی روی دست فدراسیون مربوطه باقی ماند. ژاپنی‌ها از سال 2010 تاکنون از آلبرتو زاکرونی، خاویر آگوییره، وحید هلیل هودزیچ، آکیرا نیشینو و هاجیمه موریاسو روی نیمکت خود بهره بردند.
کره‌ای‌ها در همین مدت از کانگ هی چوی، هونگ میونگ بو، تائه یونگ شین، اولی اشتیلیکه، تائه یونگ شین و پائولو بنتو بهره گرفتند و استرالیا هم رنگ ثبات را روی نیمکت خود ندید و از هان برگر، پیم فربیک، هولگر اوسیک، اورلیو ویدمار، آنگه پوسته کوگلو، برت فن مارویک و گراهام آرنولد روی نیمکت خود استفاده کرد.
می‌توان با یک مقایسه ساده متوجه شد که هزینه‌های این تغییر و تحولات در کادر فنی کشورهای مختلف بیشتر است یا هزینه یک مربی و چند دستیار در تیم ملی ایران. اما بد نیست اشاره‌ای هم به قراردادهای داخلی در کشورمان داشته باشیم.
قراردادهای پروین و دایی
سال 1381 بود که اکبر غمخوار به هنگام مدیریت در پرسپولیس لیست قراردادهای سرخ‌پوشان را منتشر کرد. در آن‌زمان قرارداد علی پروین مربی پرسپولیس 85 میلیون تومان بود. بعدها هزینه‌های فوتبالی‌ها به‌شکلی شتابدار افزایش یافت. مثلاً وقتی علی دایی در سال 1387 سرمربی تیم ملی شد، صحبت‌های متناقضی درباره قرارداد او به‌میان آمد اما یک سال بعد که او از تیم ملی اخراج شد، فدراسیون اعلام کرد که 800 میلیون تومان، مبلغ قرارداد دایی بوده است. فدراسیون در این قرارداد پاداش دایی را هم منظور کرده بود و در شرایطی که از بین تیم‌های ایران، کویت، امارات و سوریه دو تیم راهی مرحله بعد می‌شد، پاداشی برای صعود تیم ملی درنظر گرفت. حداقل مبلغ این پاداش، 200 میلیون تومان اعلام شد. در این قرارداد شرکت دایی تهیه پیراهن تیم ملی را هم تقبل کرد و به‌این ترتیب تبلیغات روی لباس ملی نیز به دایی رسید. تیم ملی با دایی از صعود به جام جهانی بازماند و علاوه بر ضررهای معنوی حاصل این ناکامی، فدراسیون فوتبال درآمدهای حاصله از حضور در جام جهانی را هم از دست داد. این درآمد برای هر تیم ملی یک میلیون دلار بود.
کادر فنی 18 نفری
پیش از دایی، در روزهای حضور امیرقلعه‌نویی در تیم ملی هم هزینه‌ها چندان کم نبود. این هزینه‌ها هرگز رسماً منتشر نشد اما قلعه‌نویی کادر فنی 18 نفری برای تیم ملی انتخاب کرد و حتی تدارکات تیم ملی نیز با نظر او انتخاب شد که با حداقل هزینه‌های روز، حقوق این 18 نفر نمی‌توانست چندان کم باشد. موارد مشابه این ولخرجی‌ها در فوتبال باشگاهی نیز کمابیش به‌چشم می‌آمد. از جمله در قرارداد افشین قطبی با پرسپولیس در زمان مدیریت داریوش مصطفوی که به قطبی اجازه فسخ یک‌جانبه قرارداد را می‌داد و حتی هزینه تلفن او به خارج از کشور هم برعهده پرسپولیس بود.
یک مقایسه با برانکو
مبلغ قرارداد برانکو ایوانکوویچ طی سال‌های 82 تا 85 یک‌میلیون و صدهزار دلار بود. البته بعدها توانست 640 هزار دلار پاداش صعود ایران به جام جهانی را هم دریافت کند. ضمن این‌که بعد از بسته شدن قرارداد او با پرسپولیس، مبلغ 500 میلیون تومانی مالیات او هم توسط پرسپولیس پرداخت شد و سرانجام اعلام شد که او یک میلیون یورو با پرسپولیس قرارداد بسته است.
کی‌روش در بین گران‌ترین‌های جام جهانی
در هنگام برگزاری جام جهانی 2018 در لیستی که درباره گران‌ترین مربیان فوتبال جام اعلام شد، کی‌روش با دستمزد 1.4 میلیون یورویی در بین 10 مربی گران جام قرار گرفت. این در حالی بود که فرناندو سانتوس مربی قهرمان اروپا دستمزد 2.25 میلیون یورو داشت، یواخیم لو سرمربی آلمان، مدافع عنوان قهرمانی دستمزد 3.85 میلیون یورو می‌گرفت و دیدیه دشان مربی فرانسه که قهرمان جهان شد، 3.5 میلیون یورو می‌گرفت.
هزینه‌ها و درآمدها
در جام ملت‌های آسیا هم مردانی چون مارچلو لیپی، آلبرتو زاکرونی و هکتور کوپر گران‌تر از کی‌روش بودند که در این میان، لیپی 4.5 میلیون یورویی دست نیافتنی به‌نظر می‌رسید. زاکرونی 2.15 میلیون یورو و کوپر 2 میلیون یورو درآمد داشتند و در این میان تنها زاکرونی توانست تیمش را مثل کی‌روش تا نیمه‌نهایی بازی‌ها برساند. در تمام این مسابقات حضور در تورنمنت درآمدهای فراوانی برای هر فدراسیون دارد که نمونه آن، درآمد یک‌میلیون یورویی حضور در نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا بود. از طرف دیگر حضور در جام جهانی 2014 مبلغ 1.5 میلیون دلار و شرکت در جام جهانی روسیه درآمدی 8 میلیون دلاری برای فوتبال ایران به ارمغان آورد.
به‌این ترتیب با مقایسه بین هزینه‌هایی که قبلاً در بخش‌های ملی و باشگاهی کرده‌ایم و درآمدهایی که عاید فوتبال‌مان شد، به‌نظر می‌رسد که کی‌روش در مقایسه با سایر مربیان صاحب‌نام فوتبال، هزینه چندانی برای‌مان نداشته است.
انتهای پیام/4051/ن
انتهای پیام/
