عکس‌های انفجار در آرامگاه فردوسی مربوط به چهارشنبه سوری بود
مدیر روابط عمومی میراث فرهنگی استان خراسان رضوی عکس‌های منتشر شده درباره به نارنجک بسته‌شدن آرامگاه فردوسی را مربوط به چهارشنبه سوری دانست.
ابوالفضل مکرفی‌فر مدیر روابط عمومی میراث فرهنگی استان خراسان رضوی در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری آنا گفت: ترقه‌ها و مواد منفجر‌ه‌ای که در محوطه بیرونی آرامگاه فردوسی ترکیده بود، باعث سیاهی کتیبه معرفی شد.
وی ادامه داد: تمامی بخش‌هایی که به علت انفجار ترقه سیاه شده بود، توسط نیروهای میراث فرهنگی استان خراسان رضوی پاکسازی شد، به طوریکه در حال حاضر هیچ رد و نشانی از سیاهی‌ها دیده نمی‌شود.
مدیر روابط عمومی میراث فرهنگی استان خراسان رضوی ضمن اشاره به جایگاه و نقش فردوسی در ادبیات ما عنوان کرد: چهارشنبه‌سوری رسمی کهن است که از گذشتگان برای ما به یادگار مانده اما حضور و مشارکت در این جشن نباید باعث شود تا چنین اقداماتی در محوطه بناهای تاریخی انجام شود.
تاریخچه آرامگاه فردوسی
ابوالقاسم فردوسی توسی، شاعر حماسه سرای ایرانی است که در سال ۳۲۹ هجری قمری در توس خراسان متولد شد و در سال ۴۱۶ هجری قمری در گذشت.
شاهنامه که به عنوان اثر ماندگار فردوسی شناخته شده، کتابی است که در آن نزدیک به ۶۰۰۰۰ بیت وجود دارد. از این اثر به عنوان یکی از بزرگترین و برجسته‌ترین سروده‌های حماسی جهان یاد می‌شود که نتیجه دست کم سی سال رنج و تلاش فردوسی است. این شاهکار ادبی، اسطوره‌ها، افسانه ها و تاریخ ایران را از آغاز تا حمله اعراب به ایران در سده هفتم و در چهار دودمان پادشاهی پیشدادیان، کیانیان، اشکانیان و ساسانیان به تصویر می‌کشد و سه بخشدارد که عبارتند از: اسطوره‌ای (از روزگار کیومرث تا پادشاهی فریدون)، پهلوانی (از خیزش کاوه آهنگر تا مرگ رستم) و تاریخی (از پادشاهی بهمن و پیدایش اسکندر تا گشایش ایران به دست اعراب).
شاعری که بخاطر مذهب پذیرفته نمی‌شد
در تاریخ آمده است که پس از مرگ فردوسی به دلیل پیروی وی از مذهب شیعه، پیکرش را در هیچ گورستانی نپذیرفتند و به ناچار در باغ خودش درون شهر تابران توس، نزدیک به دروازه شرقی شهر رزان به خاک سپرده شد.
همچنین آرامگاه وی بارها مورد ویرانی قرار گرفت به طوریکه یکبار در در زمان حکمرانی گرگوز -یکی از چهار حکمران و کارگزار امپراتوری مغول- و یکبار هم دوره فرمانروایی عبیدالله خان ازبک -از حاکمان پادشاهی شیبانی- مقبره وی تخریب شد تا اینکه در نهایت در سال ۱۳۱۲ خوشیدی، کریم طاهرزاده بهزاد، طراحی مقبره جدید را بر عهده گرفت.
بنای آرامگاه از کف ۱۸ متر ارتفاع داشت و مقبره در وسط آن قرار می‌گرفت. سنگ مرمر نفیسی بر روی مقبره گذاشته شد که یک متر بالاتر از کف قرار داشت. یک ایوان ۴۰ متری بنا را احاطه می‌کرد و سقف آن مزین به کاشی های معرق و مقرنس بود. مقبره و ایوان آرامگاه را از سیمان و آهن و ... ساخته و با سنگ مرمری بنام سنگ خلج تزیین شد. اشعار کتیبه‌ها را به خط استاد عمادالکتاب نوشته و سپس بر سنگ‌های نما انتقال دادند و تصاویری از شاهنامه توسط بهترین حجاران بر روی دیوارها حک کردند.
ساخت آرامگاه جدید که مقدماتش در سال ۱۳۱۱ آغاز شده بود، پس از ۱۸ ماه تلاش و پیاده سازی طرح‌های متعدد خاتمه یافت و برای افتتاح در جشن هزاره فردوسی در سال ۱۳۱۳ آماده شد.
جالب است بدانید برای تامین کسری هزینه‌های ساخت این آرامگاه ۱۶۰۰۰۰ بلیت بخت‌آزمایی ده ریالی چاپ و از طریق شعبه‌های بانک ملی ایران توزیع کردند.
آرامگاه فردوسی در زمان فرمانروایی غازان خان -پادشاه ایلخانی- توسط شخصی به نام امیر ایسن قُتلُغ که مقامی شبه امیری داشت، احداث کرد.
انتهای پیام/
