معرفی تئاتری برای اندیشیدن به وضعیت اکنون
نمایش «کروکی» از تنهایی و افسردگی انسان جدید می‌گوید
تئاتر کروکی به نویسندگی و کارگردانی مجتبی احمدی اثری است که اخیرا در تماشاخانه پالیز در حال اکران است و مخاطبین خاصی را مجذوب ایده‌های خود کرده‌است.
به گزارش خبرنگار اندیشه خبرگزاری آنا؛ نمایش «کروکی» با بازی سعید چنگیزیان و تهیه کنندگی، حمید خرم طوسی، از مهر امسال تا آخر آبان‌ماه در تماشاخانه پالیز در حال اکران است و علاقه مندان زیادی از رشته های فلسفه، روانشناسی، جامعه‌شناسی و دیگر شاخه های علوم انسانی را جذب کرده است.
از جمله نکات جالب توجه در این تئاتر پیش از توجه ما به محتوای آن صورت پرداخت این نمایش است. این اثر از ابتدا تا انتها با منولوگ سعید چنگیزیان اجرا می شود و در کنار این اجرا ویدئو پروژکشنی در پشت سر این بازیگر، نمایش را از حالت یک نواخت و خسته کننده خارج می کند.
در پشت سر بازیگر این نمایش و بر روی پرده افرادی مانند سپند امیرسلیمانی، شیوا سرمست، ایلیا احمدی، پوریا کاوه صحبت هایی می‌کنند که سعید چنگیزیان مدام با آنها به چالش برمی خیزد.
فیلم پشت سر چنگیزیان را می‌توان به دو صورت توصیف کرد، صورت اول این است که آن تصاویر پرده ای نمایشی از عالم مردگان است و از وجهی دیگر نیز می توان آن پرده را ذهن بازیگر این نمایش دانست و آن را نزاع های درونی او با خودش تفسیر کرد. اینکه غرض کارگردان این اثر چه بوده توفیری نخواهد کرد و مهم همین ارجاع مخاطب به عوالم مختلف اندیشیدن است.
در کنار ایده پروژکشن، باید به موسیقی زنده این نمایش اشاره کرد که به گفته کارگردان آن، شخصیت نمایش ما ۱۵ لحظه متفاوت را تجربه می کند و ما مجبور بودیم ۱۵ موسیقی مختلف برای آن داشته باشیم.
از توصیف صورت و قالب این اثر که بگذریم، قصه این نمایش وصف حال مردی تنهاست که از فرط تنهایی با خودش و حتی اشیا پیرامون و حاضر در اطرافش به صحبت می نشیند. مردی که پر از پرسش است. مردی که لبریز شده از سوالاتی که از درون آزارش می دهند که مهم ترین این سوالات پرسش از چرایی روزمره شدن ماست.
اینکه چرا ما روزمره شده و مانند رباتی مشغول زندگی هستیم. سوال از اینکه چرا روزمرگی معانی اصیل مان را گرفته اند و ما را به سوی مرگ سوق می‌دهند.
اجمالا می توان گفت اگر شما اهل پرسش و اندیشیدن باشید در این اثر با منولوگی بجا و نمایشنامه ای قوی مواجه خواهید شد که می تواند نگاهتان به عالم پیرامون را تغییر دهد.
طرح پرسش هایی از روزمرگی ما و زیستن یکنواختمان از جمله مهم ترین موضوعاتی است که بازیگر یکه و تنهای این نمایش، به آن می پردازد.
در نهایت به جمله ای از سوی کارگردان این اثر برای حسن ختام این نوشته اشاره خواهم کرد که گفته است: کروکی آدرسی دقیق تر از آدرس است و ما خواستیم بگوییم که آدم ها نیاز دارند گاهی به خودشان سر بزنند و قبل از اینکه بخواهند یقه روزگار را بگیرند یقه خود را بگیرند.
اینکه چرا ما روزمره شده و مانند رباتی مشغول زندگی هستیم. سوال از اینکه چرا روزمرگی معانی اصیل مان را گرفته اند و ما را به سوی مرگ سوق می‌دهند.
اجمالا می توان گفت اگر شما اهل پرسش و اندیشیدن باشید در این اثر با منولوگی بجا و نمایشنامه ای قوی مواجه خواهید شد که می تواند نگاهتان به عالم پیرامون را تغییر دهد.
طرح پرسش هایی از روزمرگی ما و زیستن یکنواختمان از جمله مهم ترین موضوعاتی است که بازیگر یکه و تنهای این نمایش، به آن می پردازد.
در نهایت به جمله ای از سوی کارگردان این اثر برای حسن ختام این نوشته اشاره خواهم کرد که گفته است: کروکی آدرسی دقیق تر از آدرس است و ما خواستیم بگوییم که آدم ها نیاز دارند گاهی به خودشان سر بزنند و قبل از اینکه بخواهند یقه روزگار را بگیرند یقه خود را بگیرند.
محمدرضا زمانی خطیبی
انتهای پیام/
