محمدصادق دهنادی:
مدیریت برای فرار از پاسخگویی بحث فیلم‌های توقیف‌شده را مطرح می‌کند/ بودجه‌ای که وارد سینما می‌شود را چه می‌کنند؟
دهنادی به عنوان استاد دانشگاه و کارشناس رسانه و منتقد سینمایی در مورد مشکلاتی که بر سر راه پیشرفت سینمای ایران وجود دارد، نظریات متفاوتی دارد.
محمدصادق دهنادی، استاد دانشگاه و کارشناس رسانه در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی آنا در خصوص وضعیت کلی سینمای کشور و نحوه مدیریت سازمان سینمایی عنوان کرد: افرادی که در حوزه سینما در کشور در مسند کار بوده‌اند از حالت گذار یعنی تعیین تکلیف اتفاقات گذشته بیرون نیامده‌اند.
وی ادامه داد: چه بخواهیم و چه نخواهیم سینمای ایران، دولتی است. در طول سال حدود 100 فیلم ساخته می‌شود که حداکثر 30تای آن اکران می‌شوند آن هم اکران‌هایی که صاحبان فیلم را راضی نمی‌کند. صنعت سینما در ایران مانند یک تولید آزمایشگاهی است، به صورت انبوه تولید می‌شود اما کسی نمی‌تواند تولیدات را پخش کند. چه در این دوره که آقای حیدریان ریاست سازمان سینمایی را برعهده دارد، چه در زمان آقای ایوبی و حتی در زمان آقای شمقدری کاری که باید انجام می‌شده تا حرکت سینما به سمت صنعت متمایل شود، صورت نگرفته است.
*سازمان سینمایی به وضعیت سالن‌های سینما رسیدگی کند
دهنادی با اشاره به فعالیت‌های حجت‌الله ایوبی از جمله بازگشایی خانه سینما، اظهار داشت: آقای ایوبی نابه‌سامانی و دعواهایی که میان هنرمندان پیش آمد و منجر به تعطیلی خانه سینما شد را حل و خانه سینما را بازگشایی کرد، این اقدام کمی نیست. به نظر من زمانی سازمان سینمایی می‌تواند ادعا کند کار مفید انجام داده که سالن‌های جدید سینمایی بسازد و یا در شهرهای کوچک به وضعیت سالن‌های سینما رسیدگی کند.
*موج‌درمانی در سینمای ایران جواب نمی‌دهد
این منتقد ضمن تاکید بر این نکته که سال‌ها است مسئولان در حال موج‌درمانی سینمای ایران هستند، گفت: هر چند وقت یکبار سوالات رسانه‌ها از سازمان سینمایی زیاد می‌شود، به عنوان مثال وقتی رسانه‌ها از آقای حیدریان سوال می‌کنند که طی دوره مدیریتش چه کارنامه‌ای داشته، بحث فیلم‌های توقیفی به میان می‌آید که در نهایت هم هیچ اتفاق شاخصی نمی‌افتد. حتی اگر ده فیلم توقیفی هم وجود داشته باشد که بایگانی شوند هیچ اتفاقی رخ نخواهد داد.
وی اظهار داشت: در سال بیش از 70 فیلم ساخته می‌شوند که حتی رنگ شبکه نمایش خانگی را هم به خود نمی‌بینند چه رسد به اکران! چرا برای آن هفتاد فیلم کاری انجام نمی‌شود؟ این همه بودجه‌ای که در بخش خصوصی و دولتی وارد سینما می‌شود را چه می‌کنند؟ چرا پاسخی برای این سوال‌ها و دغدغه‌ها نیست؟ همین موضوع هزینه‌های جشنواره‌ها به خصوص جشنواره فجر که به تازگی از سوی رسانه‌ها مطرح شده، چیست؟ چرا این همه هزینه فقط برای دکورهای این جشنواره صرف می‌شود؟! وقتی مدیری برای این سوالات توضیحی ندارد مجبور می‌شود به سراغ مباحث دیگری مثل رفع توقیف فیلم‌ها برود.
*هیچ قانونی نمی‌تواند فیلمنامه باکیفیت را رد کند
این استاد دانشگاه با اشاره به مفهوم فیلم‌های توقیفی توضیح داد: اگر معنای فیلم توقیفی فیلم‌هایی است که رنگ اکران را نمی‌بینند پس با این معنا در سال بیش از 70 فیلم توقیفی داریم، ولی چرا فقط از میان آن‌ها 10 یا 12 فیلم را مورد بازبینی مجدد قرار می‌دهند؟
وی در خصوص نقش شورای پروانه ساخت و شورای پروانه نمایش بیان کرد: زمانی که فیلمنامه‌ای به شورای پروانه ساخت می‌آید اگر حائز کیفیت‌های لازم برای ساخت باشد، هیچکس از نظر قانونی نمی‌تواند اجازه ساخت را از آن بگیرد؛ اما مبحث پخش و اکران جدا است. امروزه خیلی از فیلم‌هایی که در ایران امکان نمایش ندارند در جشنواره‌های خارجی شرکت می‌کنند و بهترین جوایز بین‌المللی را هم دریافت می‌کنند و این نشان می‌دهد که فیلم کیفیت لازم و مخاطب را داشته اما چون زیرساخت‌های نمایش آن در ایران فراهم نبوده، اکران نشده است.
*بخش خصوصی باید برای سرمایه‌گذاری متقاعد شود
دهنادی ادامه داد: سینمای هند سالانه سه هزار فیلم می‌سازد یا سینمای آمریکا بالاتر از هزار فیلم در سال تولید می‌کند و همه آن‌ها هم اکران می‌شوند چرا که مدیران سینمایی آن‌ها توانسته‌اند سرمایه‌گذار بخش خصوصی را متقاعد کنند که برای ساخت سالن و سینما هزینه کنند اما در کشور ما اینگونه نیست. همین می‌شود که تکلیف فیلمی مانند «رستاخیز» با میلیاردها هزینه‌ای که برای ساخت آن صرف شده، مشخص نمی‌شود.
وی با اشاره به اینکه در بخش مدیریت مشکلات عمده‌ای وجود دارد، گفت: راه‌حل این مشکلات روی کار آمدن مدیرانی است که مدیریت رسانه می‌دانند چرا که مدیریت رسانه حلقه میان بازار، علم، هنر و رسانه است. وقتی مدیر، مدیریت رسانه را بلد باشد حتما می‌تواند سرمایه‌گذاران را قانع کند تا در شهرهای دور‌افتاده سینما تاسیس کنند. افرادی وجود دارند که با هزینه شخصی خود فیلم می‌سازند و یک مدیر قابل می‌تواند به راحتی آن‌ها را متقاعد کند که در زمینه زیرساخت‌های سینما سرمایه‌گذاری کنند.
*برگزاری جشنواره‌ای که آورده‌ای برای صنعت سینما ندارد به هدر دادن هزینه‌ها است
محمدصادق دهنادی در خصوص نوع برگزاری جشنواره فیلم فجر امسال نیز بیان کرد: شاید نظر من در این‌باره بدبینانه باشد اما من می‌گویم که برگزاری این جشنواره‌ها به نوعی تبلیغات سیاسی است که می‌خواهد کمبود و نبود کارهای ریشه‌ای را بپوشاند. با هزینه‌ای که ما در جشنواره فجر صرف می‌کنیم در سال می‌توانیم چندین پردیس سینمایی بسازیم اما در نهایت صرف برگزاری جشنواره‌ای می‌کنیم که خروجی ندارد؛ حال می‌خواهد با 20 فیلم یا 40 فیلم برگزار شود.
وی افزود: اگر یک جشنواره سینمایی هم با هزینه دو برابر اسکار برگزار شود اما وقتی هیچ آورده‌ای برای این سینما ندارد، کار بیهوده‌ای صورت گرفته است. تا زمانی که جشنواره فیلم فجر نتواند خروجی‌ای به نفع صنعت سینما داشته باشد و مانند هزار جشنواره جهانی در حاشیه آن قراردادهای بین‌المللی بسته نشود برگزاری آن بی‌فایده خواهد بود.
دهنادی افزود: ریشه حل مشکلات ما با تبلیغات نیست ریشه این ماجرا با مدیریت درست رسانه‌ای حل می‌شود اگر جشنواره فجر هم تعطیل شود هیچ اتفاقی نخواهد افتاد فقط در هزینه‌های میلیاردی صرفه‌جویی می‌شود.
وی در خصوص فروش فیلم‌های در حال اکران و ارتباط آن‌ها با بالا بودن مخاطب نیز توضیح داد: اگر فیلمی میلیاردی در گیشه فروش می‌کند به علت قیمت بلیت‌های بالای 12 هزار تومان است. در صورتی که واقعا ما از نظر تعداد تماشاگر هنوز به رکود «کلاه قرمزی و پسر خاله» با نسبت افزایش جمعیت نرسیده‌ایم. این یک مساله بنیادی است و با این تبلیغات، سینمای برشکسته ایران از خاک فلاکت بیرون نخواهد آمد.
انتهای پیام/
