دایرة المعارف دانشبنیانها ۱۰۶؛
چرا چین دست از حمایت از کره‌شمالی برنمی‌دارد؟
به نظر می‌رسد که دولت چین در حال پایان دادن به حمایت‌هایش از کره شمالی و سخت‌گیری بر این کشور است، اما تصور می‌شود که برای این سخت‌گیری‌ها حدی وجود دارد.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا از دیلی‌نیوز، چین طی نیم قرن اخیر به عنوان اصلی‌ترین حامی کره‌شمالی مطرح است. با وجود این، با افزایش تنش‌های اخیر میان پیونگ‌یانگ و واشنگتن بر سر برنامه اتمی کره‌شمالی، پکن نیز صراحتا به مقامات کره‌شمالی هشدار داده که از بحرانی‌کردن اوضاع خودداری کنند.
همچنین پکن تصمیم گرفته که در راستای اجرای تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد واردات ذغال‌سنگ از کره‌شمالی را ممنوع کند. آیا دولت چین می‌تواند بیشتر از این جلوه رفته و کاملا پشت کره‌شمالی را خالی کند؟ به نظر می‌رسد وجود چند دلیل باعث شود تا به این سوال پاسخ «نه» بگوییم.
در درجه نخست باید توجه کرد که چین در میان دولت‌های عضو دائم شورای امنیت تنها کشوری است که نقطه‌ای از جهان را نمی‌توان به عنوان حوزه نفوذ سنتی آن برشمرد.
در حالی که آمریکا در خاورمیانه و شرق آسیا، روسیه در شرق اروپا و خاورمیانه، فرانسه در آفریقا و بریتانیا در خاورمیانه و شبه قاره متحدانی دارد چین فاقد چنین امتیازی است. تنها کشوری که به‌طور سنتی منطقه نفوذ چین به شمار می‌آید کره‌شمالی است.
طبیعی است در چنین شرایطی خالی کردن پشت کره‌شمالی و نابودی حکومت مائوئیستی این کشور به معنای از دست رفتن تنها حوزه نفوذ چین است.
دلیل دوم این است که با وجود گرایش‌های اقتصاد چین به سوی بازار آزاد و بهبود مناسبات این کشور با غرب همچنان پکن در تقسیم‌بندی‌های جهانی به عنوان یک دولت ضد غرب شناخته می‌شود.
برخی از اعضای طبقه حاکم چین نیز همچنان گرایش‌های ضد غربی خود را حذف کرده‌اند. این عوامل سبب می‌شود تا چین در راستای سیاست ایستادگی در برابر غرب همچنان به حفظ یکی از مهره‌های این سیاست یعنی کره‌شمالی تمایل داشته باشد.
دلیل سوم به نگرانی‌های چین از حضور آمریکا در منطقه برمی‌گردد. پکن همواره نسبت به حضور نظامی آمریکا در نزدیکی مرزهایش اعلام نگرانی کرده است.
طبیعی است که خالی کردن پشت کره‌شمالی به معنای حضور آمریکا برای سرنگونی دولت پیونگ‌یانگ است؛ این در حالی است که بعید به نظر می‌رسد که چین بخواهد با دستان خود زمینه‌ساز حضور آمریکایی‌ها در مرزهای خود را فراهم کند.
نکته چهارم به توانمندی‌های اقتصادی چین بازمی‌گردد. این توانایی بدون تردید محصول ثباتی است که در منطقه آسیای شرقی وجود دارد. اگر چه فعالیت‌های موشکی کره‌شمالی به بی‌ثبات کردن منطقه می‌انجامد اما قطعا تغییر نظام سیاسی در پیونگ‌یانگ بی‌ثباتی بیشتری در پی خواهد داشت. طبیعی است که مقامات چین میان بد و بدتر گزینه اول را انتخاب کنند.
مجموعه این مسائل نشان می‌دهد که چین احتمالا به فشارهای لفظی بر کره‌شمالی یا حتی دادن رای مثبت در شورای امنیت به قطعنامه‌ای احتمالی که تحریم‌ها علیه پیونگ‌یانگ را سنگین‌تر خواهد کرد، ادامه می‌دهد. اما این پایان سخت‌گیری‌های چین علیه کره‌شمالی است.
خاندان حاکم بر کره‌شمالی نیز احتمالا به خوبی از وابستگی‌های متقابل چین به خود آگاه هستند که تاکنون فشارهای چین برای توقف برنامه موشکی و اتمی خود را جدی نگرفته‌اند.
انتهای پیام/
