تکواندو در سالی که گذشت؛ از ورود ممنوع پیشکسوتان به فدراسیون تا فاصله‌گیری مدال‌ها از سینه تکواندوکاران

فرزانه شریفی،‌گروه ورزشی آنا،‌از بین رشته‌های المپیکی تکواندو امید اول ایران در ریو بود. فرزان عاشورزاده، مهدی خدابخشی و سجاد مرادی و البته تک‌بانوی تکواندوکار ایران کیمیا علیزاده راهی ریو شدند تا شگفتی ساز این رقابت ها شوند.

تقریبا همه به سونامی تکواندوی ایران برای صید مدال‌ها چشم دوخته بودند اما نتیجه کامل برعکس از آب درآمد. تکواندو که همواره در رویداد المپیک افتخارآفرین بوده، در ریو نتوانست روزهای خوش حضور هادی ساعی در شیاپچانگ را برای مردم زنده کند. در میان چشم‌های بهت‌زده کادرفنی و مردم نه تنها فرزان عاشورزاده بلکه مهدی خدابخشی و سجاد مرادی هیچ کدام مدال‌آور نشدند و کام تکواندوی ایران با این ناکامی‌ها تلخ شد. البته اولین مدال بانوی ایرانی در تاریح المپیک تا حدودی این ناکامی ها را التیام بخشید زیرا کمتر کسی فکر می کرد کیمیای 18 ساله از آن میدان سخت و بزرگ دست پر برگردد اما سقوط آزاد تکواندوکاران مرد در ذهن همگان جا خوش کرد و شاید تا سالیان سال هم فراموش نشود.

تلخ تر از نتایج تکواندوکاران در المپیک جدال محمدرضا پولادگر رئیس فدراسیون تکواندو و رضا مهماندوست، سرمربی سابق این تیم بود که باز هم تکواندو را به حاشیه بردند. بعد از پیروزی میلاد بیگی در المپیک ریو که با مربیگری رضا مهماندوست به این امر مهم دست پیدا کرده بود محمد پولادگر رئیس فدراسیون تکواندو ایران رضا مهماندوست را که در زیر پرچم آذربایجان در المپیک ریو فعالیت می کرد مزدور خطاب کرد. البته پولادگر گویا یادش رفته بود که خودش این راه را جلوی رضا مهماندوست موفق‌ترین مربی جهان گذاشته بود. وقتی در المپیک لندن او را تنها به این دلیل که درخواست حق و حقوقش را از فدراسیون کرده بود تا به مداوای دو فرزندش که به بیماری نادر گرفتار بودند، بپردازد و پولادگر هم از این امر خودداری کرد و در نهایت او را اخراج کرد. همین موضوع باعث شد که مهماندوست از ایران عازم آذربایجان شود و برای آن کشور مربیگری کند.

چرا تکواندوی ایران سقوط کرد؟

بدون تردید تکواندو موفق‌ترین رشته رزمی در این چندسال اخیر بود. تیم ملی با هدایت بیژن مقانلو در سه سال گذشته 113 مدال رنگارنگ کسب کرده بود و روزگاری برای خودش یال و کوپالی داشت. رتبه نخست رنکینگ جهانی از آن تکواندوکاران ایران بودند و آنها در هر تورنمنت و مسابقه حرف اول را می‌زدند اما این تیم در المپیک ریو حرفی برای گفتن نداشت. فرزان عاشورزاده به ضعیف‌ترین تکواندوکار وزن 58- در همان دور اول باخت و از گردونه مسابقات حذف شد. مهدی خدابخشی هم در برابر میلاد بیگی هموطن خود که به همراه رضا مهماندوست برای کشور آذربایجان فعالیت می‌کردند نتیجه را باخت و مدال برنز را بر سینه خود قاب گرفت. بیگی همان پسرک ترک‌زبان که حتی رئیس فدراسیون ایران او را نمی شناخت، توانست ویرانگر تکواندوی ایران را مغلوب کند و مدال برنز ریو را تصاحب کند. سجاد مردانی هم باخت و حتی شانس رسیدن به مدال برنز را هم به دست نیاورد.

اتفاقات ریو برای همه تلخ بود. مردان تکواندو دست خالی برگشتند و به گفته فرزان عاشورزاده درد دارد قهرمان باشی اما شکست خورده به وطنت برگردی. مسئولیت این ناکامی با چه کسی بود. پولادگر، مرد اول تکواندو مقصر این ناکامی‌ها بود یا کادرفنی تیم‌ملی ایراد داشت و نتوانست ملی پوشان را به درستی هدایت کند؟ به اعتقاد بزرگان تکواندو کادرفنی ایرادات زیادی نداشت چرا که تیم ملی با همین کادر فنی سه سال تمام در تمامی تورنمنت و مسابقات حاضر شده بود و همیشه هم دست پر برمی‌گشتند. اما شاید اصلی ترین دلیل ناکامی تکواندوی ایران به حضور نداشتن قهرمانان این رشته به عنوان پیشکسوت برمی گردد.

در فدراسیون تکواندو بزرگانی تکواندو نظیر هادی ساعی، فربیرز عسگری، یوسف کرمی، رضا مهماندوست و... جایی نداشتند و فدراسیون‌نشینان صغیر و کبیر تکواندو را رانده‌ بودند و تنها به چند خودی اجازه تردد می‌دادند. بسیاری از پیشکسوتان تکواندو هم بر این اعتقاد بودند وقتی بزرگان این رشته اجازه حضور در فدراسیون را ندارند و نمی‌توانستند تجریبایشان را در اختیار ملی‌پوشان جوان بگذارند نتیجه‌اش همین می‌شود که نفس تکواندو در المپیک ریو به شماره می‌افتد و ملی‌پوشان این رشته توان مبارزه کردن نداشتند. به هر روی تکواندو در سال 95 با ناکامی مطلق همراه بود و این اتفاقات هم فقط به ریو ختم نشد تیم ملی بعد از المپیک ریو در مسابقات جام جهانی و گرندپری باز هم در ناکامی و شکست دست و پا زد. برای این مسابقات باز هم هدایت تیم به بیژن مقانلو سپرده شده بود اما او باز هم نتوانست تکواندو را از چنگ ناکامی نجات بدهد و بعد از این رقابت‌ها عطای مربیگری تکواندو را به لقایش بخشید و از تیم ملی استعفا داد.

تفکرات پولادگر تغییر کرد؛ کادر فنی زیر و رو شد

بعد از اتفاقات تلخ ریو، مسابقات جام جهانی و گرندپری فدراسیون تکواندو برای مدتها در سکوت خبری بود و هیچ یک از مسئولان سخنی نمی گفتند البته انتقادات جامعه تکواندو به آنها نقل مجالس شده بود اما فدراسیون کوچکترین واکنشی نشان نمی‌داد تا اینکه خبر رسید مهدی بی‌باک به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شد. اما در کنار بی‌باک نام فربیرز عسگری هم به چشم می‌خورد؛ مربی نام‌آشنایی که در المپیک لندن هم در کنار ملی‌پوشان تکواندو بود. حالا تیم ملی با دو مربی کار می‌کند و در مسابقات قهرمانی جهان و بازی‌های کشورهای اسلامی که قرار است اردیبهشت ماه برگزار شود به میدان می‌روند تا دوباره تکواندوی ایران را به روزهای خوبش برگردانند. فرزان عاشورزاده و مهدی خدابخشی هم به اردوی تیم ملی بازگشتند و اتفاقات تلخ 95 برای همیشه به دست فراموشی سپرده شده است.

شاهکار کیمیای ایران در ریو

کیمیا علیزاده، دختر روزهای سخت تکواندو هم بعد از المپیک ریو تحت عمل جراحی قرار گرفت و پایش را به جراحان سپرد و بعد از آن مدال تاریخی که نامش را در تکواندوی ایران جاودان کرد در سال 95 دیگر در هیچ مسابقه و تورنمنتی شرکت نکرد و قرار است در سال جدید با مهرو کمرانی، مربی‌ای که هدایتش را قبل از المپیک برعهده گرفت کار را شروع کند.

کیمیا علیزاده سهمیه المپیک را با مربیگری مینو مداح کسب کرد اما بعد از آن اعلام شد که او با مربی‌ای که از کودکی تعلیمش می‌داد، راحت‌تر است و در مدت زمان باقی‌مانده تا المپیک بهتر است او با کمرانی تمرین کند. از همین روی مداح برکنار و کمرانی منصوب شد که البته این انتصاب واکنش‌های زیادی از سوی مداح و سایر بانوان تکواندوکار هم داشت و در نهایت منجر به این شد که مداح مربی‌گری ملی تکواندو را کنار بگذارد و حتی وقتی فدراسیون از او برای حضور در مسابقات یونیورسیاد دعوت کرد اما آن را قبول نکرد و اعلام کرد تا زمانی که فدراسیون با همین آقایان اداره می‌شود پایش را در فدراسیون نمی‌گذارد.