ماجرای ناداوری و کسب مقام نخست از زبان دانشجوی قهرمان/ راستگو: بوکس را به دلیل هیجان و قدرت تفکر بالا انتخاب کردم

راستگو در گفت‌وگو با خبرنگار خبرنگار خبرگزاری آنا در تشریح معرفی خود و سابقه ورزشی‌اش اظهار کرد: متولد1376، ساکن روستای ابوالفیروز شهرستان دشتستان و دانشجوی نیمسال‌ اول رشته کامپیوتر در مقطع کاردانی در دانشگاه آزاد اسلامی واحد دشتستان(برازجان) هستم؛ ورزش را از 6سالگی با ورزش کونگ‌فو شروع کردم و 3 مقام اول کشوری در رشته کنگ‌فو توا در رده نونهالان و نوجوانان به دست آوردم.

وی ادامه داد: بعد از 6 سالگی به دلیل عدم وجود تیم ملی کونگ‌فو و مسابقات آسیایی و بین‌المللی و از دست دادن انگیزه، کونگ‌فو را رها کردم و دو سال را بدون ورزش حرفه‌ای گذراندم.

عضو تیم ملی بوکس خاطرنشان کرد: بعد از تحقیق در رشته‌های المپیکی مهیج و سخت، رشته‌های کشتی، تکواندو و بوکس را در نظر گرفته و بعد از تماشای مسابقات در سطح استان، بوکس را به دلیل هیجان زیاد و قدرت تفکر و ذهن بالا و عکس‌العمل سریع در مدت زمان کم انتخاب کردم زیرا سرعت بالا در تصمیم گیری و عکس‌العمل را دوست دارم و این شد که از سال 93 از باشگاه بوکس فردین زیر نظر استاد میثم‌ شیخ، ورزش بوکس را به طور حرفه‌ای آغاز و از همان سال اول قهرمانی استان در رده نوجوانان را به دست آوردم.

وی ادامه داد:‌ بعد‌ از چند دوره شرکت در مسابقات کشوری تصمیم خود را برای موفقیت در سال بعد گرفتم و تمرینات خود را از 6 ماه قبل به طور بسیار سخت شروع کردم (روزی 2 الی 3 جلسه تمرین) تا اینکه مسابقات انتخابی تیم ملی در مهر 95 برگزار و درخشش در این مسابقات باعث دعوت شدنم به تیم ملی بزرگسالان و انتخاب مربی من به عنوان مربی تیم ملی جوانان بوکس ایران شد.

راستگو در باره هدف‌ و‌‌ انگیزه خود از ورزش حرفه‌ای به آنــا گفت: رشته ورزشی حرفه‌ای باید المپیکی باشد، چون بزرگترین هدف ورزشکار درخشیدن و کسب مدال در رقابت های المپیک است و بعد از آن هیجان ورزش است که باعث نشاط و شادابی انسان می‌شود؛ من هم تصمیم گرفتم که در کنار ورزش برای سلامتی‌ام به طور حرفه‌ای نیز به بوکس بپردازم زیرا انرژی خود را با آن تخلیه و در کنار آمادگی بدنی قدرت فکری خود را نیز تقویت می‌کردم.

عضو تیم ملی بوکس با توجه به برنامه ورزشی امسال خود اظهار کرد: مسابقات قهرمانی کشور، آذر جاری و مسابقات بین‌المللی مجارستان بهمن‌ سال جاری برگزار می‌شود، البته مسابقات دانشجویان جهان (یونیورسیار) نیز در اسفند 95 یکی از اهداف اصلی من در سال جاری است.

راستگو در پاسخ به این سوال که وضعیت ورزش بوکس در ایران را چگونه می‌بیند، گفت: متأسفانه دید منفی به ورزش بوکس باعث رسیدگی نکردن و کاهش استقبال به این ورزش در کشور شده و همه فکر می‌کنند که بوکس ورزشی است که در آن درصد آسیب دیدگی بالاست ولی برخلاف آن صدمات بوکس از ورزش‌هایی مانند فوتبال و کشتی بسیار کمتر است و در ردیف 19رشته المپیکی از حیث صدمات و آسیب‌دیدگی قرار دارد.

وی افزود: در تمرینات تیم ملی هیچ‌گونه هزینه‌ای به بازیکنان داده نمی شود و ما حتی مکمل‌های غذایی مورد نیاز خود را با هزینه شخصی خود تهیه می‌کنیم. شما فکر کنید وقتی در سطح ملی چنین کمبودهایی وجود دارد در سطح استانی و شهرستان دیگر چه خبر است.

دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دشتستان با توجه به نقش خانواده و دوستان خود در موفقیت‌های به دست آمده خاطرنشان کرد: در ابتدای راه به دلیل همان دید منفی که عرض کردم از طرف خانواده و اطرافیان و حتی دوستان مخالفت وجود داشت، ولی بعد از کسب موفقیت‌ها و دیدن پتانسیل موجود در من برای این رشته ورزشی، الان خانواده و آشنایان و دوستان همگی با تشویق من به ادامه راه به من انگیزه و روحیه می دهند ولی تنها کسی که از روز اول با من بود، مربی‌ام جناب آقای میثم‌ شیخ بود که حتی بعضی جاها با هزینه شخصی خود مرا به مسابقات می‌فرستاد و هنوز هم با هدایت‌ها و راهنمایی‌های خود مرا در این راه تنها نگذاشته و پشتیبان من است.

وی با بیان اینکه هیچ‌ خاطره تلخی در دوران ورزش خود نداشته‌ام، اظهار کرد:‌ خاطرات بستگی به دید انسان دارد ولی در اولین تمرین تیم‌ملی و مسابقات، بینی من شکست و من به دلیل اینکه اگر به مربی خود می‌گفتم از تیم خط می‌خوردم، با بینی شکسته و تحمل درد، اردو و مسابقات انتخابی را با موفقیت پشت سر گذاشتم.

عضو تیم ملی بوکس یادآور شد: در یکی از مسابقات با ناداوری مرا به یک وزن بالاتر منتقل کردند تا حریفان بتوانند مرا مغلوب کنند اما من با تلاش بسیار در یک وزن بالاتر هم توانستم تمام حریفان خود را شکست داده و به مقام قهرمانی دست یابم که این موضوع از خاطرات شیرین من است.

وی ابراز امیدواری کرد که بتوانم افتخارات زیادی را برای کشورم در عرصه‌های بین‌المللی کسب کنم و توصیه‌ام به همه این است که نباید بگذارید زندگی شما را در گوشه رینگ گیر بیندازد، بلکه تا آخرین نفس باید جنگید و تلاش کرد و تسلیم نشد و همیشه به این فکر می کنم که اگر این راه آسان بود همه این راه را می‌رفتند و دیگر من خاص نبودم.

این دانشجوی قهرمان خاطرنشان کرد: دلیل بودنم در رینگ قویتر از مشت ها و شکست‌هایی بود که خوردم، پس من می‌مانم، می‌جنگم و پیروز می‌شوم. زندگی کردن را از ورزش می‌توان آموخت چرا که ایستادن بعد از هر شکست نشانه امید به زندگی است و هر باخت یک ورزشکار پلی است برای رسیدن به پیروزی بعدی او.

گفت‌وگو: میثم سیاسی‌نژاد